Welke gevolgen van breuklijnen hebben de nationale revolutie en de industriële revolutie?

Je bedoelt hier:
de Belgische Revolutie (de Nationale Revolutie) uit 1830, waarbij de zuidelijke provincies zich afscheidden van het Koninkrijk der Nederlanden en opnieuw zelfstandig werden en de
Industriële revolutie die reeds in het begin van de 19de eeuw begon in Verviers eb Gent.

Toen de Amerikaan Seymour Martin Lipset en de Noor Stein Rokkan, beiden socioloog en politicoloog, in de jaren zestig een politiek-sociologische analyse verrichtten naar politieke partijen in verschillende landen, ontwikkelden zij het zogenaamde ‘breuklijnenmodel’.
Dit model stelt dat de politieke en de economische revolutie die hebben plaatsgehad tijdens de modernisering van de westerse samenleving, ingrijpende veranderingen teweegbrachten en de aanleiding gaven tot vier mogelijke conflicten, vier mogelijke breuklijnen waarlangs politieke partijen zich ontwikkelden.
Twee revoluties liggen aan de basis van telkens twee breuklijnen.
Met de politieke revolutie wordt de vorming van nationale staten bedoeld, eenmaking van het territorium en de centralisering van de macht die steeds minder werd bekrachtigd door middel van religieuze argumenten.
De politieke (of nationale) revolutie leidt tot de breuklijnen:
1. “Kerk versus Staat’ en
2. “periferie versus centrum”
Een breuklijn die voortvloeit uit de politieke revolutie, is die tussen de nationale en regionale belangen. Verschillende regionalistische bewegingen verzetten zich tegen het proces van staatsvorming en de bijbehorende centralisering van de macht. Eerst ging het om lokale feodale vorsten, later om volksbewegingen.
De economische (of industriële) revolutie leidt tot de breuklijnen
1. “primaire economie (agrarische sector) versus secundaire economie (industriële sector)” en
2. “arbeid versus kapitaal”
De twee revoluties, en de diepe tegenstellingen en conflicten die eruit voortvloeien, creëren breuklijnen tussen verschillende sociale groepen met een langdurig of zelfs permanent karakter.

In België groeide op basis van de breuklijnenstructuur een uitgebreid netwerk van samenhangende organisaties, de zuilen met hun wijde vertakkingen en in het centrum een politieke partij.
De regeling van deze levensbeschouwelijke, sociaaleconomische en linguïstische of communautaire conflicten maakte van België een Neocorporatistische, federale pacificatiedemocratie.

Toegevoegd na 3 minuten:
Uit: Op Het Kruispunt Van De Politiek - Links en rechts in Vlaanderen
auteur: Carl Devos.