wat maakt sommige artiesten tot (wereld)ster terwijl mensen die wellicht even goed zijn totaal onbekenden blijven?

Ze worden ontdekt door producers enzovoort, ze komen naar buiten en laten van zich zien en horen, ze laten zich opmerken...

Als je het psychologisch gaat analyseren zijn denk ik twee zaken van belang: wij zijn kuddedieren en we prefereren bekend boven onbekend.

Wij zijn kuddedieren in die zin dat wij ons laten leiden door de voorkeuren van onze soortgenoten, dat kost ons namelijk minder moeite met een grotere kans op goed resultaat. Is blueszanger X populair en wordt hij door onze vrienden, bekenden en de media gepromoot, dan is het makkelijker fan te worden van X, dan dat je Y (die onbekend is) hebt horen spelen, hem eigenlijk beter vindt en dat je moeite doet om hem te promoten.

Net zoals je bijvoorbeeld een boek hebt gelezen van John Grisham, wat je geweldig vond. Vervolgens kan je kiezen in een boekwinkel tussen twee boeken van dezelfde kwaliteit, één geschreven door Grisham, de ander door een onbekende. Een grote meerderheid zal kiezen voor Grisham.

Er kan daardoor maar een beperkte hoeveelheid supersterren bestaan. Betekent dat dat andere artiesten minder goed of zelfs niet beter kunnen zijn? Natuurlijk niet.

Een superster biedt een totaalpakket en is op de juiste tijd op de juiste plaats, wordt opgemerkt door de mensen die er op dat moment toe doen en heeft ook de wil en capaciteiten om te voldoen aan wat men van een superster verwacht.

Het Stardom wordt gemaakt en de behoefte naar bepaalde muziek wordt middels het uiterlijk en (vaak) verzonnen gedrag van de desbetreffende (ontdekte/gemaakte) artiesten gekweekt. Er wordt geïnvesteerd maar dat heeft voor de beginnende artiest al direct gevolgen, je moet een contract tekenen dat je jezelf bijna alles moet laten welgevallen namelijk, je verkoopt je hart en ziel aan een maatschappij en de artiesten die ze uitzoeken zijn makkelijker te manipuleren dan die waar jij het over hebt, die is zelf te ondernemend dus daar hebben de grote maatschappijen niets aan. Stel je begint met wat kennissen/vrienden een bandje of wat dan ook en men vindt jullie wel geschikt qua uiterlijk enz dan worden jullie benaderd en krijgen jullie het voorstel om een Cd uit te brengen enzovoorts enzovoorts, dan komt er een contract waarin bijvoorbeeld staat dat jullie de eerste drie jaar een ruim salaris ontvangen en de echte opbrengsten van Cd's en/of concerten en merchandising naar die maatschappij gaan want, zo redeneren ze dan, wij dragen het risico. Is niet zo want jullie worden verkocht en goed ook want dat is hun handel.
Dus staan er een opeens een paar jongens (of meiden) te zingen en te dansen (uitsluitend wat er voorgeschreven staat/wordt uiteraard) in met een goeie look voor de doelgroepen (pubermeiden meestal) en het is kassa voor de maatschappij. Ook voor jullie want ze doen aan pappen en nathouden natuurlijk en na drie jaar verlengen ze je contract met meer zeggenschap enzo want de buit is toch al binnen dan, snap je?
Alles draait om het uiterlijk en de bedachte teksten en danspasjes, een muzikant die waanzinnige muziek maakt maar niet die gemaakte looks heeft die kan het gewoon schudden. Alles draait om het manipuleren van het publiek dat koopt. Om de poen is het al te doen.

Dat heeft te maken met een goede marketing. Dus de P-s:
- product en presentatie (en de kwaliteit daarvan verschilt nogal)
- promotie (je gaat zelfs denken dat MacD. lekker eten heeft)
- plaats (ben je op het juiste moment op de juiste plaats)
- prijs (of financiering van de marketing)

En de T van Talent is daardoor niet altijd belangrijk (Madonna zong in het begin ook niet geweldig).