Ik heb jarenlang zo gedacht over met name de hulp aan Bangladesh. Telkens maar weer overstroomde dat land, verdronken de mensen (helemaal of bijna) en dan werd er weer hulp gestuurd. Keek ik op de kaart dan zag ik de eindeloze delta, waar geen deltawerken te bouwen zouden zijn. Hopeloos geval dus. Kon je ze niet beter laten verdrinken? Nieuwe kinderen, nieuwe overstroming, en weer allemaal doden. Het leek me dweilen met de kraan open.
Totdat ik op een dag een documentaire zag dat er nu een systeem ontworpen is voor de dorpelingen. Een groot dorpshuis op palen waar alle burgers tijdens een overstroming hun heil kunnen zoeken. En in tijden dat het er leefbaar is, dan wordt het gebruikt als ontmoetingscentrum en als de school. En relatief eenvoudig te bouwen. Door henzelf, bij voldoende financiële hulp.
Een prachtige oplossing voor een in mijn ogen onoplosbaar probleem.
Zolang er mensen blijven geloven, dat problemen oplosbaar zijn, blijf ik proberen mee te helpen aan een betere wereld. En die mensen zijn er. Door gerichte steun te geven. In projecten waarin ik geloof. Of aan mensen die denken dat ze die oplossing zullen weten te vinden.
Als je iets niet wilt, dan vind je een reden, als je iets wel wilt, dan vind je een oplossing.