hoe kijkt de huidige generatie jonge duitsers tegen het oorlogsverleden van hun opa's en oma's aan?

Tijdens contacten met jonge Duitsers merk ik dat ze het moeilijk hebben met de Duitse geschiedenis. Er is vaak een soort van schaamte. Het is zeker nog geen ver van hun bed show.

Ze zijn er tegenwoordig niet zoveel mee bezig

Ik ben zelf een twintiger en de jonge duitsers die ik spreek van mijn leeftijd zeggen over het algemeen het volgende:
'Ik kan er niets aan doen. Dus heb om die reden ook geen schuldig gevoel. Ik voel me alleen verantwoordelijk om te zorgen dat het niet nog eens gebeurt.'

Tot begin jaren '60 leerde men op school vrijwel niets over de eerste en de tweede wereldoorlog. Op school hielden de geschiedenisboekjes simpelweg op bij Kaiser Wilhelm. Dit taboe op de oorlog verdween halverwege de jaren 60 door verschillende gebeurtenissen. Zoals de zesdaagse oorlog tussen Israël en de Arabische landen, de moord op Israëlische sporters in München, de knieval van Willy Brandt, maar vooral door een Amerikaanse televisieserie: Holocaust. Dit programma had zo'n 20 miljoen kijkers in Duitsland. Hierdoor kreeg de jeugd een indruk van hoe de oorlog was, en verdween voor de jongere generatie het taboe onderwerp. Tegenwoordig is men zich daarom heel bewust van het oorlogsverleden en ligt dit nog lang niet ver van hun bed.

Hoe er tegen aangekeken wordt verschild nog al van mens tot mens. De meeste houden zich er eigenlijk niet zo mee bezig. Ik over het algemeen ook niet.
Ik weet wel wat van mijn voorouders. Zo was mijn (Duitse) overgroot vader een joodse man die in een kamp gestopt werd. Dus was mijn overgroot moeder (die niet joods was) natuurlijk helemaal niet gecharmeerd van Hitler. Ik hoorde dat ze altijd deed als of ze nodig naar de wc moest of iets anders moest doen als die man op de radio te horen was. Haar ouders vonden de oorlog ook niks (tsja wie ziet nou graag dat de geliefde man van dochter wordt gevangen?). Later in de oorlog hertrouwde ze met een man met wie ze bevriend was. Dat huwelijk was voornamelijk voor hem om uit te stellen om in het leger te moeten. Hij wilde absoluut niet dus stelde het uit tot het niet meer ging en heeft zich met zijn groep (die allemaal ook niet wilden) vrijwillig overgegeven aan de Engelsen.
Dus mijn Duitse familie wilde eigenlijk gewoon dat alles zo snel mogelijk ophield omdat ze doorhadden wat voor stomme dingen gaande waren.
Mijn opa (20 jaar ouder als mijn oma) was een jonge man in de oorlog. Van hem weet ik zo goed als niks maar mijn moeder denkt dat hij een spion of zo iets was. Maar als hij nog andere dingen op zijn geweten zou hebben zou ik het toch niet willen weten voor mij is hij gewoon een lieve oude man geweest (en hij staat niet in de geschiedenis boeken voor iets ergs).
Verder interesseer ik me alleen in de oorlog voor geschiedenis redenen. Van een realistisch zicht op de mensen die er op verschillende manieren bij betrokken waren. Wat was hun levens verhaal? ... dat soort...