Zijn mensen die op straat leven echt zo arm of kiezen ze bewust voor dit leven

ja de overheid hoort ze geld te geven maar de zwervers gebruiken het geld voor drugs,alcohol en sigaretten enz. ipv. dat kunnen ze ook een huis huren en brood kopen om er van te leven dus wat mij betreft is het hun eigen keus.

''tenzij de zwerver hier illegaal is''

Vaak speelt toch een achtergrond als een psychische ziektebeeld mee Vaak ook in combinatie met alcohol/drugsproblematiek.
opvoeding problematiek kan ook maar meestal is het een complexe mix van bovenstaande zaken

Sommige mensen kunnen ook niet met de bureaucratie omgaan en vergeten afspraken ed en gooien hun kop in de wind tot eigen schade
in die ambtelijk molen ben je geen mens maar een nummer.
dat staat ze tegen maar weten ook niet wat er aan te doen

ik denk dat er hooguit 1% kans bestaan dat je bewust deze levens stijl kiest. uitgaande dat ze verder prima in staat zijn zich sociaal gezien te redden.

Er is een programma geweest over leven als een zwerver. Mensen die een normaal leven leiden (of zelfs heel rijk zijn) gaan 1 week leven als en met zwervende mensen.
Daaruit bleek dat er vaak een triest verhaal achter zit in de relatiesfeer, criminaliteit, schulden etc. en dat ze daardoor zijn gaan zwerven. Sommige daklozen hebben er bewust voor gekozen omdat ze het materiele leven en alle regels die er zijn niet willen volgen.
Er was bijvoorbeeld iemand die al 25 jaar zwierf en echt niet anders meer wilde.
Het wordt een gewoonte waar je niet zo gemakkelijk meer uitstapt omdat "dakrijken" hen niet accepteren en de mensen veroordelen.

Mensen komen om de meest droevige redenen in deze situaties.
Als je door heftige dingen in je leven plotseling het overzicht kwijt bent en er nog een paar nare dingen gebeuren,kan het zomaar zijn dat je plotseling alles kwijt bent. Deze zaken worden vaak onderschat door mensen die niet deze pech hebben gehad.
Niet iedereen is hetzelfde, niet iedereen laat zich even makkelijk helpen.
Sommige kiezen, heel weinig maar toch, om op straat leven, ze zijn te verslaafd, te onaangepast geworden of hebben al hun vertrouwen in de mensheid verloren.
Het is makkelijk over hen te oordelen, als voor jezelf alles goed gaat, maar geloof maar dat de meeste van die mensen graag terug zouden willen naar een normaal leven, maar de weg naartoe is al afgekapt, door allerlei omstandigheden buiten hen zelf om.
Ik begeleid al 20 jaar daklozen in Amsterdam, ik weet inmiddels heel goed dat je er niet zomaar een eenduidig oordeel over kunt vellen.
Het fabeltje dat ze bewust met boze opzet goede sier maken met het hun verstrekte geld is op enkele uitzonderingen na grote onzin, vaak is wanhoop, eenzaamheid, uitzichtloosheid een grotere oorzaak.

Elke maatschappij, elke samenleving heeft uitvallers, mensen die door een psychische stoornis, of door extreem veel pech of door een verslaving niet meer in het gewone leven passen.
Dat is treurig, maar een gegeven.

In ons Nederland zijn er voorzieningen voor dak-en thuislozen. De mensen worden opgespoord en ze zijn meestal goed op de hoogte van de voorzieningen.
Dagopvang en nachtopvang, de mogelijkheid om een uitkering te kunnen ontvangen.

Zelf heb ik gewerkt in een instelling. Als mensen van de verslaving af kunnen komen en hun ""pech"" is weer overzichtelijk gemaakt, of weg, dan kunnen ze soms een nieuwe, maatschappelijk aangepaste, start maken.
Ook daarvoor zijn voorzieningen.

De mensen die op straat leven zijn meestal bekend bij de hulpverlening en bij de politie.

Neemt niet weg dat het triest is om te zien in dit rijke land.

Een aantal dak- en thuislozen, zwervers, zo je wilt, kiest bewust voor een buitenleven. Maar de helft, als de cijfers een paar jaar gelijk zijn gebleven, van degenen die op straat leven heeft een psychiatrische ziekte. Wat mij betreft is bij deze groep het begrip 'eigen keuze' niet op zijn plaats.

Je komt, met name in steden, keurig verzorgde straatkrantverkopers tegen maar ook mensen die hun hele hebben en houden in een winkelwagentje meezeulen. Het meest schrijnend vind ik mensen die uit vuilnisbakken eten. Dat zou in een beschaafde maatschappij niet mogen voorkomen. Wat dan? In de kraag grijpen voor een dwangopname? Bij ernstige zelfverwaarlozing (gevaar voor zichzelf) vind ik dat zeker een optie. Maar een vorm van bemoeizorg vind ik zeker op zijn plaats.

Toegevoegd na 1 uur:
'lang niet altijd op zijn plaats', vind ik bij nader inzien een betere formulering.

Ik leer op school bij economie

Iedereen heeft in Nederland recht op
Onderdak, voedsel, onderwijs blablabla..

Dus ik denk dat ze bewust kiezen voor het leven.. Of ze zitten tot aan hun nek in de schulden. (:

Wat je bij economie leert is een theorie.

De praktijk in NL is, dat met name psychiatrische patienten op straat gezet worden. Als ze hun pillen slikken, dan knappen ze op, en dan hup op straat, maar als snel vergeten zij hun pillen, en vallen terug. Ook als ze in hun goede periode teruggaan naar een eigen onderkomen, dat gaat het al snel mis. Vaak komen in de slechte tijden drugs, prostitutie en alcohol om de hoek kijken.

Dit verschilt. Ik heb zelf met daklozen te maken gehad. De een die is trots op het "zwerven" en doet dit bewust. Je herkent ze alleen moeilijk omdat ze er netjes uitzien en zichzelf wel verzorgen. Je hebt daklozen die vaak een verslaving hebben waardoor ze alles kwijt raken. Ze hebben alles verdronken of gegokt en dor drugs. Dus niet iedereen kiest er zelf voor. En dan geef je een dakloze onderdak dan vluchten ze toch weer de straat op. Ze kunnen niet met geld omgaan en ze wennen aan het leven op straat en willen niet meer terug.

Als ik kijk naar de daklozen die ik ken in mijn stad, is er vrijwel altijd meer aan de hand dan alleen te weinig geld om van te wonen. Er is bijvoorbeeld een flink deel dat een psychiatrische aandoening heeft en nét niet genoeg gevaar voor zichzelf oplevert om gedwongen opgenomen te worden. Hun psychiatrische aandoening kan hen echter zo paranoïde maken dat ze weigeren hulp aan te nemen.

Deze groep valt dus tussen wal en schip: ze zijn niet gestoord genoeg om zonder hun eigen toestemming te helpen, maar niet gezond genoeg om hulp vrijwillig te aanvaarden. Het is natuurlijk heel goed dat mensen tegenwoordig niet zomaar tegen hun zin kunnen worden opgesloten in het gekkenhuis, maar dit zijn de slachtoffers die door dat verlichte beleid alsnog vallen.

Verder ken ik jongeren die thuis niet terecht kunnen en meestal tijdelijk rondzwerven, daklozen bij wie een verslaving een rol speelt (overigens minder dan ik in theorie gedacht zou hebben) en ex-gedetineerden die veel moeite hebben om opnieuw te integreren in de maatschappij. En dan nog de enkeling die ervoor kiest, maar volgens mij is dat in Nederland (anders dan in sommige mediterrane landen) een zeldzaamheid.

Ik ken trouwens ook daklozen (en wat net ex-daklozen) die duidelijk erg hun best doen om hun zaakjes weer op de rit te krijgen. En één man (in Rotterdam) die heel principieel geen geld van de maatschappij wil aannemen en daarom zijn brood verdient met het enige dat hij kan: gitaarspelen en zingen.

Ik weet dat er een tijd geleden een programma op de televisie was waarin rijke bekende mensen een aantal weken mee zouden leven met daklozen.
In dat programma kwamen verschillende daklozen aan het woord. Een van die mensen vertelde dat hij bewust dakloos leeft. Hij zou niet meer in een huis willen wonen.

Wel vertelde hij daarbij dat hij door verschillende problemen en oorzaken dakloos geworden is.
Ik denk niet dat mensen bewust kiezen voor het daklozen bestaan.

Het is wel heel moeilijk om er weer uit te komen, om een huis te vinden en deze te kunnen onderhouden.