Kindermishandeling ingrijpen?

Ik vind dat ook heel lastig want wanneer geeft iemand gewoon een tik voor de billen en wanneer is het erger? Je kan moeilijk bij elk jongetje wat je met een gebroken arm ziet lopen meteen naar de politie rennen!

Toegevoegd na 5 minuten:
Anders is het als je bijvoorbeeld weet dat een kind in de buurt structureel geslagen wordt dan kan je er melding van doen.

Maar wanneer je een kind op straat geslagen ziet worden, tja, wie zegt je niet dat het een eenmalig iets is. Niet goed natuurlijk maar ook niet om meteen melding van te maken. Reageert dit kind echter op een manier waardoor duidelijk is dat hij/zij dit gewend is... dan is het een ander verhaal maar dan moet je wel weten wie het kind is en wie de ouders zijn!

Licht eraan wat er is..Kleine tik op de bil moet je niet meteen naar de politie bellen..
Als het erg is en je WEET wat er THUIS gebeurt en het erg is dan kan je het beste wel even de Kindertelefoon of de Politie bellen..

Je kunt bij twijfel contact opnemen met het advies- en meldpunt kindermishandeling. Zij geven antwoord en nemen de zorgen van je over.

Zodra jeugdzorg of de politie polshoogte komt nemen, zal de gene die het kind mishandeld zijn/ haar uiterste best doen om te verdedigen dat er 'niets aan de hand' is.

Waarom kunnen we elkaar niet op dit soort zaken aanspreken en moeten er per se organisaties bij betrokken worden, die zo lang over het papierwerk doen dat het meestal al te laat is!

Gewoon op een respectvolle manier met elkaar communiceren. Helaas kan niet iedereen met kritiek omgaan, vooral als het om opvoeding gaat.

Ik zou ook contact opnemen met het advies- en meldpunt kindermishandeling. Deze mensen weten hoe ze hiermee om moeten gaan. Jij blijft dan ook buiten schot en dat is zeker niet onbelangrijk!!!!

Als ervaren pleegzorgvader van mishandelde kinderen wil ik - ongeacht wat anderen zeggen- hi9erin je hart te volgen.
Waarom zeg ik dat, kindermishandeling wordt door je gevoel scherper gedetecteerd dan met je verstand.
Je verstand zegt bijvoorbeeld, ja maar het zijn verder van die aardige en behulpzame mensen, je gevoel zegt, dat kindje huilt wel erg overstuur, plotseling erger, dan zakt het weer af enz.
Kinderen die (veel te laat buiten zijn, ouders die pas 's nachts thuiskomen terwijl ze kleine kinderen zonde (jong-volwassene) oppas hebben.
Schuchtere kinderen die niet goed gevoed zijn en sterke affectie naar (vriendelijk gedragende) vreemden vertonen.
Kinderen die in gezelschap veelvuldig met hun handen in hun kruis zitten en vaak wegdromen.
De tekenen zijn diffuus maar legio.
Dat is met je verstand allemaal wel weg te redeneren, je gevoel weet het echter meestal feilloos te herkennen.
Lang voordat de psychiatrie "klaar is met mijn pleegkinderen heb ik al een complete en achteraf kloppende analyse gemaakt, ook met niet voor de hand liggende elementen.
Mensen met een hart voor kinderen hebben ook dat gevoelsvermogen.
Als jouw gevoel zegt dat een kind mishandeltd wordt, is die kan dat dat zo is 99%, is onze ervaring.
Wat te doen:
Begin je zorg uit te spreken op de SCHOOL van de kinderen bij een "vaag "beeld.
Deze mensen hebben hun eigen waarneming, maar als die staaft met een onbevoordeelde waarneming van buiten af, dat wordt "de zaak " VEEL harder.
Meestal neemt de school contact op met BJZ en de huisarts. Dat laatste is wat lastig, huisartsen hebben geheimhoudingsplicht.
Ik voind dat het betreffende kind OOK EEN PATIENT van deze arts is en de arts het belang van het kind volledig moet laten prevaleren.
Zijn er concrete aanwijzingen , hoor of zie je afranselingen (is meer dan EEN pedagogische tik), zijn ouders 's nachts lang weg en de kinderen onverzorgd thuis, en hoor je dan bijvoorbeeld een kind huilen,
bel dan VIA 112 DE POLITIE.
Dat geeft VEE meer impact en adequate hulp dan een melding aan BJZ rechtstreeks.

Toegevoegd na 23 minuten:
Zie verder bij reacties.
Excuses voor de misslagen die ook door de spellingscontrole zijn heengeglipt.

Toegevoegd na 39 minuten:
Bij de andere antwoorden , lees ik AMK, anoniem melden en de HELE GOEDE: persoonlijk aanspreken en niet meteen via instanties gaan, dat zou het BESTE zijn, vaak zie je dan een charme/ bagatellisering-offensief. Luister DAAROM naar je hart/gevoel en toon MOED.

Ingrijpen is in feite een onjuist woord. Het is wat je ziet en je eigen - niet pluis - gevoel serieus nemen. Niet wegredeneren. Vervolgens met anderen delen en daarna samen met anderen actie ondernemen: dichtbij huis, op school, bij de huisarts. Klein houden; niet op groots resultaat uit zijn. Stap voor stap. In feite eigen verantwoordelijkheid nemen. Ook gezinnen - zonder oordeel - aanspreken als je steun nodig vindt.