Hoe ervaart een ondergronds opgevoed kind het leven?

Ik meen dat een soortgelijke vraag al eerder is behandeld. Door Plato welteverstaan.


"De parabel van Plato's grot

Een rij gevangenen zit vastgeketend in een grot en kijken naar de wand van deze grot. Omdat ze geketend zijn kunnen ze zich niet omdraaien en zien wat er zich achter hen bevindt. Buiten de grot brandt een vuurt. De mensen die passeren projecteren door het vuur hun schaduwen op de wand van de grot. De gevangen nemen daarom de schaduwen van de passanten op de muur waar als de werkelijkheid. Dan op een dag wordt één van de gevangen vrijgelaten. Hij gaat naar boven, uit de grot en in het zonlicht. Voor het eerst ziet hij kleuren en drie dimensionale afbeeldingen. Hij besluit dat hij terug moet gaan de grot in om zijn medegevangenen te gaan vertellen dat wat zij voor de werkelijkheid houden onwaar is. Na zijn terugkomst hebben zijn ogen een tijdje nodig om aan de duisternis van de grot te wennen. Hij vertelt zijn medegevangen wat hij gezien heeft buiten de grot en vertelt ze dat wat zij zien niet meer is dan een projectie van de werkelijkheid. Wat er gebeurt is dat de gevangen boos worden en de vrijgelaten man voor gek houden. De niet vrijgelaten gevangen leiden af uit wat ze horen en zien van de vrijgelaten man, dat het buiten de grot gaan gevaarlijk is en dat je er gek van wordt, dus ze slaan geen acht meer op hem en gaan verder met het gadeslaan van de schaduwen op de muur. Velen van ons gedragen zich als de gevangenen in Plato’s grot wanneer we geconfronteerd worden met deze revolutionaire wetenschappelijke concepten en gaan liever terug hun grot in. In de analogie van Plato’s parabel, is het de scepticus die gevangen blijft. Nu is de tijd om uw geest te bevrijden!"


(Link naar een andere als door mij geraadpleegde bron hieronder.)