Waarom heeft men zelf bijna nooit schuld, maar een anders wel bijna altijd?

Question

Dit naar aanleiding van de discussie op GVF.

Altijd wordt er bij anderen 'gezien' wat er allemaal niet goed is. Maar bij hunzelf wordt er nooit gekeken. Terwijl 'anderen' dit op hun beurt ook doen en daardoor komt iedereen aan de beurt.

Hoe komt het dat bijvoorbeeld een ouder zijn ontspoorde zoon niet meer in de hand heeft en hem hiervoor de schuld geeft. Ook worden instanties dan de schuld gegeven.
Maar anderen zien heel duidelijk dat die ouder de grootste schuld zou moeten dragen.

Als je wilt dat er 'iets de schuld moet hebben'.

Hoe komt het dat persoon A zich wel ergert aan persoon Z en een persoon B, C of D absoluut geen ergernis hebben van Persoon Z.
Zal het probleem zitten in persoon Z, in persoon A of in persoon B?

 · Accepted Answer

Men ziet meestal wel de splinter in het oog van de ander, maar mist de balk in het eigen oog. 
Dit is een heel gewoon verschijnsel. Het is makkelijker de fout bij een ander te zoeken dan dde hand in eigen boezem te steken. Je moet dan naar jezelf kijken en dat is moeilijk omdat zelfwaardering en zelfvertrouwen voortkomen uit het zelfbeeld.
Als je naar jezelf kijkt, en het bevalt je niet, dan is het lastig om in de spiegel te kijken.  De pijn dat je niet goed genoeg bent is ondraaglijk voor velen. Dus is schuldgeven makkelijker.
Als je daad en intentie loskoppelt en er vanuit gaat dat iedereen, dus ook de mens zelf, naar beste vermogen handelt en de beste keuze maakt die op dat moment beschikbaar is, is zelfonderzoek een stuk makkelijker. Dan valt er lering uit te halen.

 · Answer

"Altijd wordt er bij anderen ‘gezien’ wat er allemaal niet goed is."
'Altijd' klopt natuurlijk niet.
Dus daar maak ik even 'vaak' van, en daar reageer ik hieronder op.

Omdat, als je zwak overkomt (teweten: als je fouten toegeeft), je minder kans op nageslacht hebt - omdat fouten maken ervoor zorgt dat je minder aantrekkelijk wordt voor het andere geslacht. Het loont dus om te liegen in dezen.
Voor instanties geldt precies hetzelfde: als zij hun fouten zouden toegeven, hebben zij geen lang leven meer beschoren.

itsme · Answer

Het is emotioneel beter om de schuld bij een ander neer te leggen. Dat krikt schijnbaar je eigenwaarde op.

 · Answer

Maar da's toch logisch? Er zijn veel meer anderen, dus de kans dat het aan een ander ligt is veel en veel groter;)

 · Answer

Mensen kunnen maar moeilijk aanvaarden als zij ongeluk hebben in hun leven. Ze zoeken dan naar een zondenbok en kijken liever niet naar hun eigen aandeel. Als mensen getroffen worden door de bliksem, stellen ze de gemeente aansprakelijk vanwege het niet plaatsen van een waarschuwingsbord.

 · Answer

Het is het bekende spreekwoord zie eerst de balk in je eigen ogen en dan de splinter bij de ander. We corrigeren liever anderen dan dat we zelf iets willen veranderen.

 · Answer

Persoonlijk vind ik het prettiger om de schuld bij mezelf te leggen. Dan hou ik de regie over mijn eigen leven.
Als je nl altijd anderen de schuld geeft, dan lijkt het net of je zelf niks te zeggen hebt en alles je alleen maar overkomt.
En als de schuld echt bij de ander ligt, dan is dat ook O.K. Iedereen kan immers fouten maken.

En over het laatste deel van je vraag. Als ik een probleem met jou heb, dan ligt dat eigenlijk aan mij en niet aan jou.
Maar dat is moeilijk hoor, om dat consequent door te voeren.

 · Answer

GV ers zijn net mensen.

 · Answer

wat mij is opgevallen:

mensen geven hier vaak de ander niet eens de schuld om de inhoud van het antwoord, 
maar om het gevoel dat dat antwoord hen gaf!

(Dus de vorm past niet!)

Zoiets als:
"o jee, deze persoon denkt heel anders dan ik, dus irriteer ik me, want dan kan IK niet mezelf zijn!"

Wanneer deze gedachten zijn opgekomen, gaat men zich tegen de beantwoorder keren: want: die was de oorzaak van de vervelende en geirriteerde gevoelens, dus die moet weg, als het even kan !

 · Answer

Bij veel mensen is het makkelijker om naar een ander te kijken, en te praten.
Dit leidt de aandacht van jezelf af, en hoef je je eigen conflict niet onder ogen te komen.
Deze mensen blijven volharden in hun eigen ontkenning, en het is altijd de schuld van een ander.
Ik hoef denk ik niet te benadrukken dat ze hun eigen ontwikkeling blokkeren, om altijd maar van een ander te praten, inplaats hun eigen problemen onder ogen te komen, en die op te lossen.
Ik voel diep medelijden.

Waarom heeft men zelf bijna nooit schuld, maar een anders wel bijna altijd?

Het beste antwoord

Andere antwoorden (9)

Weet jij het beter..?