Wat te doen met een kind in de klas met woede aanvallen?

Kinderen met autisme kunnen heel boos worden. Maar let op: dat soort uitingen zijn bijna nooit persoonlijk bedoeld! Eigenlijk zijn het angstaanvallen.

Op zo'n moment is er meestal veel onduidelijk voor het kind. Vervolgens probeert het kind op zijn 'vertrouwde' manier weer controle te krijgen. Neem het boze gedrag dus niet al te letterlijk!

Goed bedoelde schouderklopjes of woorden van troost maken het vaak alleen maar erger. Dat is dus af te raden. Toegegeven: de woede-aanvallen van een autistisch kind kunnen soms best eng zijn, maar als je het kind even met rust laat, is het vaak zo weer over.

Als klasgenoten meer inzicht hebben in de belevingswereld van een kind met autisme, zal de schooltijd voor de hele klas veel fijner zijn. Het autistische kind voelt zich welkom en veilig en in de regel heb je er dan vaak een hele slimme en betrouwbare klasgenoot bij.

Meer begrip voor en inzicht in de belevingswereld van kinderen en mensen met autisme is een goed begin. Denk ook eens aan het houden van een spreekbeurt over autisme. Of met de klas kijken naar een film over autisme, zoals: 'De zus van Einstein', een voorlichtingsfilm voor 10 tot 14 jaar.

Ik zou het probleem bij de schoolleiding neerleggen en advies vragen bij het zorgteam. MIsschien kan er tijdelijk iemand mee naar de gym? Ik denk dat je inzicht moet krijgen in wat die uitbarsting veroorzaakt. Ook met een autistische jongen kun je dit soort dingen bespreken. Mensen met een autistische stoornis kunnen die link zelf niet altijd leggen. Ik denk dat er op een serieuze manier met het kind gepraat moet worden waardoor hij geholpen wordt zichzelf een bepaalde (gewenste) manier van gedrag aan te leren. En daar kan best wel even overheen gaan, maar dat is niet alleen de zorg van de leerkracht. Jij hebt namelijk ook nog de zorg van al die anderen erbij. De IB-er zal jou daarin moeten begeleiden. Succes ermee!

Ik heb dit ook gehad ik heb 2 keer met kinderen met autisme in de klas gezeten op een gymnasium dus ze zijn wel slim hij kreeg ook altijd gelijk en werd nooit gestraft altijd moesten wij rekening met hem houden ik zelf vind dit heel oneerlijk ook al heeft hij autisme dus ik kon er niet mee omgaan. Hij wist zelf ook wat hij deed want als hij iets deed en wij deden weer wat terug zei hij van "ik ga naar de mentrix toe want ik krijg toch altijd gelijk" ik kan daar dus echt niet tegen dat achterbakse gedoe. Maar dat kind leert er dus van dat hij altijd gelijk krijgt. Wij zijn toen als klas verschillende keren aangesproken van dat we NOG meer rekening met hem moesten houden omdT hij anders is. Wat je zou kunnen doen isnaar je metor gaan en alles uitleggen je mentor zal waarschijnlijk dit dan bespreken in de klas en met het kind zelf. Bij ons deed de mentrix helemaal niks en hield de hele tijd haar hand boven zijn hoofd. Als dat bij jou ook het geval is ga dan naar de coordinator toe zij zal dat dan weer bespreken met je mentor. Bij ons kwam er een speciale man van een instituut omdat het zo slecht ging in de klas over autisme praten misschien kan je zoiets ook vragen aan je mentor.
Als ik jou was zou ik me er zo min mogelijk van aantrekken ook al is dat soms heel moeilijk probeer je in te leven in zo iemand en laat hem gaan. Autistische kinderen vinden het meestal fijn om alleen te zijn.
Veel succes ik weet hoe het is.

Schakel de schoolpsychologische dienst in, dit is een onaanvaardbare situatie waar iedereen onder leidt.

tik op de vingers geven!

Natuurlijk wordt dat kind al vreselijk gestraft door het feit dat hij/zij autistisch is.

Autisme houdt tevens in dat je hem/haar niet verantwoordelijk kunt stellen voor zijn/haar gedrag.

Vergeet de mogelijkheid maar zijn/haar gedrag af te leren..want autisme..is niet een kwalijke/hinderlijke karaktereigenschap..maar een stoornis voor heel het leven.

Mijn advies is: Liefdevol en begripvol benaderen..met zeer veel geduld..en helpen waar je maar kunt.

Hou maar voor ogen dat autistische mensen het moeilijkst zijn voor hen van wie zij houden..

Ik wens je alle kracht toe in het besef dat zijn/haar ouders al jaren geestelijk op de toppen van hun tenen hebben gelopen..én dat nog vele jaren zullen moeten.

Weet in elk geval wèl dat zijn/haar ouders je heel dankbaar zullen zijn voor jouw liefdevolle hulp bij hun zware levenstaak.

Groet,

Ton