Wel of niet vragen als je vermoedt dat iemand boos op je is?

ik zou het gewoon vragen, tenminste als die persoon belangrijk voor je is.
ik ben nogal een piekerbol, en het schiet niet op het maar te laten knagen.
out in the open ermee!

Ik ben iemand die altijd zegt wat'ie denkt. of dat een goede eigenschap is, weet ik niet. Dus als iemand een boze opmerking maakt, of me al de hele tijd een nare indruk geeft, zal ik snel genoeg reageren met: He hallo, wat is er met jou aan de hand. of: Wat doe ik verkeerd?

Ik ben altijd heel open en eerlijk, als er iets is, dan zeg ik dat. Als ik iets niet zeg, vind ik het niet belangrijk. Op dezelfde manier verwacht ik dat mensen die me na aan het hart liggen met mij omgaan, kortom, als ze niets zeggen dan is er niets.

Tegelijktijd spreken punt een en twee elkaar ietwat tegen waarmee ik bedoel dat wanneer het voor mij belangrijk is omdat ik er bijvoorbeel echt een vervelend gevoel bij heb, dan vraag ik het hem of haar ook gewoon.

Ik vind dat als iemand boos op je is, diegene dat dan ook moet uitspreken. Zeker als ze ook laten merken dat ze boos zijn, maar niets zeggen.

Als iemand niet zegt dat hij/zij boos op me is en ik merk dat wel aan zijn gedrag, dan vraag ik er wel naar. Ik vind dat ik het recht heb om te weten waarom iemand boos op me is. Soms maak je iemand onopzettelijk boos. Hoe kun je daar dan ooit rekening mee houden dat deze persoon het vervelend vind als hij/zij het niet uitspreekt.

Eigenlijk zou je het gewoon moeten vragen. Maar waarschijnlijk krijg je dan als antwoord dat er niks aan de hand is. Ook als er eigenlijk wél iets gaande is of was. Maar het is voor de aangesproken persoon nóg moeilijker om toe te geven dat hij/zij boos op je is, dan om het te vragen.
Maar .... waarschijnlijk weet je diep in je hart wel waar de schoen wringt. Waarom denk je anders dat die persoon boos op je is? Dan is er toch iets aan de hand (geweest)?

Ik zou het gewoon zelf vragen, anders blijf je je maar afvragen wat je nou fout hebt gedaan.

Zelf ben ik altijd erg eerlijk en ik draag mijn hart op de tong. Dus als mij iets dwars zit zal ik dat zeker niet voor me houden. Maar er zijn mensen die niet zo zijn, en die daar veel moeite mee hebben. Dan kun je ze gekwetst hebben, en zij potten dat op. Als je weet dat iemand zo is kun je het beter vragen op een positieve manier: "Ik heb het gevoel dat je iets dwars zit, en dat dat met mij te maken heeft. Kunnen we erover praten?"
Ik had ooit een vriendin op wie ik ook op die manier ben afgestapt. Toen ging ineens bij haar de beerput open. Ze bleek alle ergernissen van jaaaaaren opgespaard te hebben en na die vraag kwam het er allemaal uit. Ze had nooit eerder iets laten merken. Die vriendschap is voorbij, maar sindsdien hou ik bij iedereen in de gaten of ik ze niet per ongeluk heb gekwetst, en check ik het als ik het niet zeker weet.

Als je echt bij jezelf niet kunt ontdekken wat het zou kunnen zijn, zou ik het vragen.
Vroeger was ik geneigd dat niet te doen, was ook wel eens bang voor de confrontatie, maar dat lost uiteindelijk niets op.
Tegenwoordig vraag ik het rustig en vaak lost dat meteen een heleboel op.
Heel soms komt er een heel verhaal waar je niet op gerekend hebt,maar dat is dan maar goed ook, want dat zat die ander dan kennelijk al lang dwars!
Anderzijds maak ik ook wel eens mee dat de ander dan zegt, nee, joh....ik ben gewoon moe of ik heb slecht geslapen, niets aan de hand!!