Nee, het kan ook een compensatie zijn voor iets, waarvan je gehoopt had dat het er ooit zou zijn, maar het is nooit gekomen. Iets wat heel veel zin had moeten geven in je leven, iets, waarvan je het gevoel had, dat dít de reden was, waarom je op de aarde bent gezet. Een soort vervulling, dat gevraagd had om al het goeds wat er in je zit. En je wacht maar, met al dat goeds in je, tot het komt.
Tot je de moed verliest, en begint het wachten op te geven, je raakt een beetje gedesillusioneerd, en dan ontdek je iets, dat de scherpe kanten van dat gevoel weghaalt, dat maakt, dat het een beetje op de achtergrond raakt, dat het gevoel minder diep wordt. Dat het makkelijker maakt je leven op een meer oppervlakkige manier te gaan leven. Een surrogaat.
Dus het kan zo zijn, dat er iets geweest is, dat je nu moet ontberen, en waarvan je het gemis niet zonder een verdoving kunt hanteren.
Maar het kan ook, dat het er nooit geweest is, en dat het uitblijven daarvan zo smartelijk is, dat je het niet zonder steuntje kunt verdragen.
Het zijn de zoekers, de emotionele heel-ver-door-denkers, de dromers met grootse plannen, de diepgravers, de niet-begrepenen, die in een emotioneel isolement komen te staan, omdat er luchthartig overheen gewalst wordt door een merendeel van de mensen om ze heen, afgedaan als zwaar op de hand, of zielige tobbers, waardoor ze zich ook nog onbegrepen en niet-geaccepteerd kunnen gaan voelen.
Waardoor het cirkeltje kleiner wordt, en de afhankelijkheid van de "vriend", waarop je altijd kunt rekenen dat die je precies geeft wat je denkt nodig te hebben, toeneemt.
Vandaar ook, dat er naast een lichamelijke afhankelijkheid, ook een grote mate van geestelijke afhankelijkheid op gaat treden. En vandaar ook, dat je, naast lichamelijke "nuchterheid/afkicken', ook geestelijk op een nieuwe manier in je leven moet gaan staan.
Dit laatste wordt wel eens te weinig begrepen, als iemand een tijdelijke terugval heeft in zijn/haar genezingsproces, wat dan, door niet-begrijpende toekijkers, gezien wordt als "slap".