Het hangt er van af, hoe goed ik iemand ken, en hoe diegene met zijn/haar verdriet om gaat, of om wil gaan.
Ik probeer er in elk geval te "zijn", en doe ongevraagd kleine dingetjes, die ik zie, maar die misschien geen prioriteit hebben voor de verdrietige : plantjes water geven, even snel een afwasje, een boterhammetje klaarmaken, of als het in m'n werk is, even een kopje thee neerzetten, en m'n hand op zijn/haar schouder leggen in het voorbijgaan.
Ik sta met alle warmte van mijn hart en van mijn armen en van mijn schouder klaar, om al het verdriet te delen en aan te horen en geen enkele uiting van dat verdriet zal ik vreemd vinden - vloeken, zuipen, stampvoeten incluis.
En als ik voel, dat ik teveel ben, trek ik de deur achter me dicht, maar laat m'n telefoonnummer op de tafel liggen......