Voel jij het verdriet van iemand en wat doe je er aan?

Ik voel bijna altijd alle emotie bij een ander, dus ook verdriet. Ik doe er alleen wat mee als ik toegelaten word..

Het hangt er van af, hoe goed ik iemand ken, en hoe diegene met zijn/haar verdriet om gaat, of om wil gaan. Ik probeer er in elk geval te "zijn", en doe ongevraagd kleine dingetjes, die ik zie, maar die misschien geen prioriteit hebben voor de verdrietige : plantjes water geven, even snel een afwasje, een boterhammetje klaarmaken, of als het in m'n werk is, even een kopje thee neerzetten, en m'n hand op zijn/haar schouder leggen in het voorbijgaan. Ik sta met alle warmte van mijn hart en van mijn armen en van mijn schouder klaar, om al het verdriet te delen en aan te horen en geen enkele uiting van dat verdriet zal ik vreemd vinden - vloeken, zuipen, stampvoeten incluis. En als ik voel, dat ik teveel ben, trek ik de deur achter me dicht, maar laat m'n telefoonnummer op de tafel liggen......

Het verdriet van een ander letterlijk voelen, kan ik gelukkig niet. Ik zeg gelukkig omdat wanneer ik dat wel zou kunnen, ik waarschijnlijk een erg deprimerende verschijning zou zijn. Als ik merk dat iemand verdrietig is, doordat deze zich anders gedraagt -stil of juist niet- zal deze persoon altijd op mijn steun kunnen rekenen. Wat doe ik mee, wat doe ik er aan? De ergste verdrieten zijn niet te troosten, maar sommigen gelukkig ook wel. Ik probeer een steun en toeverlaat te zijn. De bekende schouder. Uit eigen ervaring weet ik dat troosten lang niet altijd helpt; sterker, het kan zelfs averechts werken. Zeg niet: 'het komt wel goed', als je dat niet zeker weet....

Ik voel regelmatig wat de ander bezig houdt (vreugde of verdriet), maar doe daar niet altijd iets mee. Soms omdat ik dat inbreuk op iemands privacy vindt, soms omdat diegene daar eerst zelf iets mee mag/moet doen. Mocht mijn inbreng alsnog 'nodig' zijn. Dan komt diegene vanzelf wel weer op mijn pad en ben ik de eerste die wil 'helpen'.

Wat een mooie vraag. Ja ik kan het zeker voelen, maar gelukkig ook aanvoelen of ik er iets mee moet doen en of het gewaardeerd wordt. Sommige mensen hebben het nodig een arm om hun heen te voelen, anderen alleen een blik van verstandshouding. Mensen die me kennen weten dat ze bij me terecht kunnen, mensen die me nauwelijks kennen voelen dat blijkbaar aan. Ik word vaak in vertrouwen genomen en sta altijd klaar met twee oren, schouders en wat verder nodig is. Het gebeurt op basis van puur vertrouwen en dat is het mooiste wat er is, zeker in tijden van zwakte en verdriet. "Ik kan toch niet iedereen helpen, zegt menigeen die niemand helpt."

Ja... Maar zal er afhankelijk van de omstandigheden en factoren vrijwel niets mee doen. Uitzonderingen daar gelaten...

Hoe dichter mensen bij me staan hoe meer ik verdriet van iemand kan voelen. Als het te ver weg is grijpt het mij minder maar nog steed wel aan. Een ieder die aangeeft mij toe te staan zal ik helpen,bekend of onbekend.

Ik ga altijd helpen, al zijn het onbekenden die toevallig je pad kruizen. Zo ben ik grootgebracht en ik kan niets anders. Het wordt me soms verweten, maar ik moet met mezelf kunnen leven. Dus iemand hulpeloos laten staan, doe ik niet, of het nu om geld gaat, naar huis brengen, even een boodschapje, een gesprek, een hand vasthouden, wegen zoeken voor een oplossing etc.. Zodoende maak je ook fijne dingen mee, die ik voor geen geld had willen missen.

ja je kan dat voelen, maar gelang naar de behoefde van hulp van de verdrietige is het geen wat je eraan probeert te doen verschillend. ik voel het wel, en soms negeer ik het bewust omdat ik 9/10 keer niet weet hoe er mee om te gaan. ik denk dat je dan heel sterk moet zijn. dit geld niet voor mijn gezin, maar wel voor kennissen.

ik voel het verdriet van een ander niet of het m'n eigen verdriet is, maar ik kan me wel inleven. ik ben niet zo van de lange gesprekken, maar ik bied in zo'n geval praktische hulp. ik maak bijvoorbeeld het huis van die persoon eens goed schoon, of ik kook een lekkere maaltijd.

Als iemand echt verdriet heeft, kan ik een grote wolk in me voelen opbollen en schieten tranen me in de ogen. Ik weet niet of dat door de situatie komt of door de (korte)uitdrukking op iemand gezicht. Maar hoe dan ook, ik doe er niets mee want ik denk niet dat iemand iets aan me heeft als ik ga zitten meejanken. Ik ga alleen erg sip kijken. Gezellig ben ik dan niet meer.

ja, ik voel het veel te goed en kan daarom vaak niet helpen. Ben altijd bang dat ik mee ga janken en daar zit niemand op te wachten. Maar ik wíl dus wel helpen. Als het een praktisch probleem is zal ik dat ook altijd doen.