Moet je midden in de samenleving staan om gelukkig te zijn?

Het heeft veel te maken met karakter, er zijn mensen die niet buiten werk/vrienden kunnen omdat ze daar doodongelukkig van worden.

Wat heet midden in de samenleving staan, dat kan voor mij binnen een (gemeenschaps)groep van werk/vrienden/familie zijn, een ander heeft misschien veel meer nodig om zich gelukkig te voelen.

Mensen die gelukkig zijn weten precies hoe ze zichzelf moet sturen. De samenleving zit vol nieuwe ontwikkelingen en ook stress, daar kan je ook ongelukkig van worden, plus dat je leeftijd ook een grote rol speelt, ben je jong dan is de dynamiek nog volop aanwezig, je wil jezelf bewijzen en je bent op zoek naar uitdagingen.

Het komt op je pad/samen met een keuze die je maakt, om gelukkig te zijn/worden, of het nou individueel is of (weet niet het juiste word voor het antoniem van individueel) het omgekeerde van individueel...

Een pluspunt als je midden in de samenleving staat wordt je leven wel verrijkt, en dat kan een mens heel gelukkig maken, misschien is dat wat die wijze man bedoelt...

Mijn inziens kan het heel goed, maar hoeft het beslist niet. Zou het niet afhankelijk zijn van het pad dat iedereen gaat? Ik bedoel: stel dat je dit leven hebt gekozen voor een wat sommigen noemen eenzaam leven. Zou je dan niet gelukkig kunnen zijn? Ik denk het wel. Als jij als 'eenzame' (wat slechts een interpretatie is van een ander, of van jezelf) volledig vrede hebt met het leven wat je leeft zal je heel gelukkig zijn.

In z'n algemeenheid zullen er natuurlijk veel mensen zijn die niet midden in de maatschappij staan, ongelukkig zijn.

Ik denk dat individualisme geen weg hoeft te zijn naar ongeluk, want op een gegeven moment zullen mensen toch begrijpen dat ze een ander nodig hebben, vroeg of laat. Het zal een bepaald pad zijn wat je gaat, en zodra je er genoeg van hebt zal je het achter je laten.

Toegevoegd na 1 minuut:
Met het middelste stukje dacht ik even aan daklozen enzo.

Geluk is een heel breed begrip.
Moet je midden in de ...... Het een staat volkomen los van het ander en ik begrijp het vergelijk ook niet zo goed. Niet alle mensen hebben dezelfde omstandigheden nodig om gelukkig te zijn. (En dat is dan maar weer gelukkig ook.)

Deze 'Oude oosterse wijsgeer' hing waasrchijnlijk een vorm van boedisme of confucisme aan. Hierin is de band met anderen en het loslaten van fysiek bezit belangrijker dan wat dan ook. In die visie is het inderdaad noodzakelijk om midden in de samenleven te staan om gelukkig te zijn.

In het allgemeen verwacht ik dat men ook perfect gelukkig kan zijn door je eigen leven te leiden, en geen deel uit te maken van de samenleving. Zoals de engelsen het zo mooi kunnen zeggen 'Ignorance is bliss'

midden in de samenleving is ook weer zowat, maar je moet er wel raakvlakken mee hebben.
door ziekte ben ik een jaar aan huis gekluisterd geweest, en ik, hoewel individualist en eigenheimer, werd daar zeker niet gelukkiger van.
je wereldje wordt wel bijzonder klein zonder links en rechts wat contacten, hoe oppervlakkig ook.
al heb je maar af en toe een praatje bij de bushalte, dat scheelt al veel.

dus: midden in de samenleving is misschien wat overdreven, maar in bepaalde mate moet je er wel deel van uitmaken.

Link natuurlijk, om een Oosterse wijsgeer tegen te spreken ;-)
Als ik ietwat negatief kijk naar onze samenleving met moord, proppievol, ruzies, rennenrennenrennen etcetc. (kijk het nieuws, lees de krant.....), dan vraag ik het me ernstig af namelijk... of daar middenin staan gelukkig maakt bedoel ik.
Bovendien: wat is "gelukkig"? Dat is een heel discutabel woord/gevoel en ik denk, dat er vele factoren zijn om dat moment te ervaren.
Individualisme lijkt me geen weg naar het ongeluk nee, waarom??? Ook niet specifiek naar geluk trouwens.
Grappige vraag wel, dus een +

Ik denk het niet. Geluk moet je volgens mij vooral in jezelf zoeken. Al zullen sommigen er wellicht gelukkiger van worden door midden in de samenleving te staan.

Als die samenleving maar een niet te grote omvang heeft,lijkt me dat wel prettig. Al die mensen die door middel van Hyves, Facebook & Twitter die wel tig "vrienden"hebben lijken me eerder eenzaam/ ongelukkig,dan degene die maar een beperkt, maarselect aantal vriendeb hebben en daar op intiemere voet mee omgaan dan het oppervlakkige gedoe op die sociale netwerken.
Om kort te gaan : Nee.

ik weet niet in welke tijd jouw wijsgeer leefde.maar hij bedoelde natuurlijk de samenleving die hij kende.
dat was dus een oude ergens in het Oosten(waarom die hoofdletter?),en waarschijnlijk had hij het over "zijn"samenleving.

Volgens deze(ik dus) nog niet zo oude,niet uit het Oosten afkomstige mens,kun je beter afgaan op je eigen gezonde verstand en je niet de leefregels laten voorschrijven door oude oosterse mannen die wellicht uit een of andere duim gezogen zijn,evenals hun waarheden die in hun tijd golden.

tot zover vraag 1.

in vraag 2 koppel je individualisme aan het wel of niet midden in de samenleving staan.

ik denk dat een individualist niet noodzakelijker wijze buiten de samenleving staat.

het antwoord op beide vragen is derhalve, nee.

De belangrijkste vragen zijn dan: hoe definieer je die maatschappij, en hoe definieer je 'er midden in staan'? En: is individualisme het tegenovergestelde?

Ik las hier laatst ergens een antwoord waarin iemand stelde dat iemand die niet vaak anderen mensen in het echt zag, per definitie ongelukkig zou zijn.
Nu heb ik momenteel vooral veel contacten via het internet, met een aantal groepen mensen waarvan ik de meesten ook regelmatig ontmoet.
Ik zit veel thuis, maar ik ben erg betrokken bij van alles en nog wat, volg het nieuws, discussieer over van alles en nog wat... Sta ik nu midden in de samenleving, of juist niet?

Ik ken iemand die elke werkdag naar haar werk gaat, elke zondag naar haar schoonouders, elke avond met haar man op de bank zit, en zich doodongelukkig voelt.
Zij is geen individualist, leeft niet individueel, maar ik verwed er mijn hoofd onder dat ik me momenteel gelukkiger voel dan zij zich voelt.
Dus ik denk dat het niet zo zwart-wit is...

Individualisme kan zeker een weg naar het ongeluk zijn.Het is eigenlijk een paradox: hoe de zoektocht naar het geluk je heel ongelukkig kan maken.
Als individualist kan je namelijk ook middenin de samenleving staan.
Je hebt ook individualistische en collectieve samenlevingen.
Het is een zeer complex maar interessant onderwerp.
Hier kan je er meer over lezen: