Welk landen pakken ontwikkelingshulp het beste aan?

Zoals het er naar uitziet is er momenteel niet een partij die het goed aanpakt, anders zou het probleem opgelost zijn. Dit heeft te maken met verschillende factoren; het versterken van de eigen positie van de landen die de hulp bieden (je refereert zelf al aan handerlsakkoortden e.d.), regeringsleiders die meer investeren in zichzelf dan in het land zelf, en zo kun je zelf waarschijnlijk nog meer voorbeelden bedenken.

Nu ben ik natuurlijk geen guru in dit soort zaken en wordt wat volgt voornamelijk speculatie waarbij ik waarschijnlijk een aantal dingen over het hoofd zal zien, maar als je mij vraagt hoe ontwikkelingshulp zou moeten werken zou ik je het volgende voorleggen:

Ik denk dat de effectiefste manier van ontwikkelingshulp zou bestaan uit geld beschikbaar stellen om, met behulp van de lokale bevolking, projecten op te starten om de lokale infrastructuur (niet alleen voor transport, maar ook voor informatie) te verbeteren. Investeer in het opleiden van goede docenten, en ga vervolgens zorgen voor scholen waarin deze docenten hun kennis kunnen doorgeven aan de kinderen. Leer de boeren hoe zij de maximale opbrengst kunnen halen uit hun gronden met de middelen die zij voorhanden hebben zodat zij een groter deel van de voedselvoorziening voor het land zelf kunnen regelen.

Belangrijk in deze is dat je niet je eigen personeel meeneemt om hieraan te werken. Als de kennis en expertise ontbreekt kun je dit bijbrengen, maar geef deze rol zo snel mogelijk door aan de lokale mensen. Laat de aanleg van de infrastructuur aan de plaatselijke bevolking, in plaats van dat je arbeiders gaat halen uit verre (niet altijd goedkopere - soms worden projecten gebouwd door bouwbedrijven uit het hulpbiedende land die hiervoor hun eigen personeel meenemen) gebieden. Geef de mensen de mogelijkheid om zelf geld te verdienen, terwijl zij ook hun eigen leefomgeving verbeteren. Geef de bevolking een mogelijkheid om te investeren in hun eigen toekomst, zonder dat je gelijk probeert hier zelf winst uit te maken. Dat is, in mijn ogen, de enige manier om de stroom aan economische vluchtelingen te doen afnemen, en zal niet alleen zorgen voor betere omstandigheden ter plekke, maar zal ook zorgen voor een grotere politieke stabiliteit in de rest van de wereld.

De beide uitersten zijn beide verre van optimaal. Ontwikkelingshulp zoals het westen die de afgelopen decennia geeft blijkt helaas vooral corruptie in de hand te werken. Niet alleen van overheden, maar het lijkt er sterk op dat hulporganisaties niet sec armoede op willen lossen, maar hun eigen baan ook belangrijk vinden.
Leuk daarover om te lezen of te bekijken zijn de boeken of lezingen van Dambisa Moyo.

De investeringsdrang vanuit de BRIC-landen heeft een aantal positieve effecten, maar ook een sterk polariserende; economische groei brengt ook inflatie met zich mee, die in ontwikkelingslanden botweg betekent dat de arme onderklasse die om wat voor reden dan ook niet aan de bak komt, verhoudingsgewijs nog armer wordt.
Ook betekenen dat soort projecten niet altijd werkgelegenheid voor de lokale bevolking. In bijvoorbeeld Oeganda zijn nu hele Chinese dorpen ontstaan, omdat Chinese investeerders het makkelijker vinden met Chinezen te werken dan met Oegandezen.

Een mengvorm tussen beide zou mijns inziens het beste zijn. Zorg dat lokale ondernemers zelf in staat zijn voedselvoorziening te organiseren (Obama is nu in Ghana; een land waar voedsel dat vanuit de VS en Europa wordt geimporteerd maar half zoveel kost als lokaal verbouwd eten) en verstrek microkredieten aan goedwillende, gemotiveerde ondernemers die nu nog geen toegang hebben tot de geldmarkt. Plus op den duur het verlagen of misschien zelfs afschaffen van de vele importheffingen die de westerse wereld opwerpt voor vele produkten uit ontwikkelingslanden.

Dit is een interessante en "goeie vraag"(+1). Je daagt me uit te kiezen tussen twee uitersten en natuurlijk ben ik in eerste instantie geneigd te kiezen voor een zeker midden.

Toch wil ik je in overweging geven je te verdiepen in de ideeën die er leven rond en vanuit het begrip "civic driven change". Misschien is het wel zo dat landen die deze visie als uitgangspunt nemen, effectiever zijn. Vooral omdat er dan in dat 'zekere midden' een duidelijke positie wordt ingenomen: het is de lokale civil society die de belangrijkste ontwikkelende rol moet (en kan) vervullen!

"For many decades, the main driver of progress in developing countries was considered to be either the state or the market. Civil society existed only in relation to, and by the grace of, these forces. But people-centred development requires that individuals take control and address the problems in their communities. People and organizations should acquire a stronger position in relation to both the state and the market. Real change can only be achieved through challenging dominant political and economic interests."