Hoe bepaal je de oudheid van ivoor?
2.2K
2.2K keer bekeken
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.
Het beste antwoord
Citaat uit een artikel in NewScientist:
"De leeftijd van ivoor blijkt nu toch nauwkeurig te bepalen, meent een internationaal onderzoeksteam dat samenwerkt met stichting Save the Elephant. De onderzoekers gebruikten hiervoor een isotoop van koolstof, genaamd koolstof-14. Dit radioactieve deeltje ontstaat door kosmische straling in de atmosfeer en komt via fotosynthese terecht in de voedselketen – en daarmee ook in dierlijk weefsel zoals slagtanden."
C14-datering is een methode van radiometrische datering waarmee de ouderdom van organisch materiaal en ecofacten wordt bepaald met behulp van de isotoop koolstof-14. Koolstof-14 (14C) is een isotoop van koolstof die in onze atmosfeer uit stikstofkernen gevormd wordt. Dit gebeurt door kernreacties ten gevolge van de kosmische straling waaraan de aarde voortdurend blootstaat.
De methode is bruikbaar voor materialen tot circa 60.000 jaar oud. De techniek werd in 1949 ontdekt door Willard Frank Libby en zijn collega's van de Universiteit van Chicago.[1] In 1960 ontving Libby hiervoor de Nobelprijs voor de Scheikunde.
(Lees meer...)
"De leeftijd van ivoor blijkt nu toch nauwkeurig te bepalen, meent een internationaal onderzoeksteam dat samenwerkt met stichting Save the Elephant. De onderzoekers gebruikten hiervoor een isotoop van koolstof, genaamd koolstof-14. Dit radioactieve deeltje ontstaat door kosmische straling in de atmosfeer en komt via fotosynthese terecht in de voedselketen – en daarmee ook in dierlijk weefsel zoals slagtanden."
C14-datering is een methode van radiometrische datering waarmee de ouderdom van organisch materiaal en ecofacten wordt bepaald met behulp van de isotoop koolstof-14. Koolstof-14 (14C) is een isotoop van koolstof die in onze atmosfeer uit stikstofkernen gevormd wordt. Dit gebeurt door kernreacties ten gevolge van de kosmische straling waaraan de aarde voortdurend blootstaat.
De methode is bruikbaar voor materialen tot circa 60.000 jaar oud. De techniek werd in 1949 ontdekt door Willard Frank Libby en zijn collega's van de Universiteit van Chicago.[1] In 1960 ontving Libby hiervoor de Nobelprijs voor de Scheikunde.
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden