Waarom spreken Belgen sommige Engelse woorden niet in het Engels uit? Zij zeggen bijv. recycleren i.p.v recyclen. Waarom is dat?

Ik denk dat dit inderdaad met de taalgrens te maken heeft.
Er zijn zo nog veel meer voorbeelden maar ook andersom.
Het woord swingle in het Engels komt van het Vlaamse woord zwengel,
Dit was in de tijd dat de wevers uit België zeer gegeerd waren in Engeland.
Maar zij hebben het woord verengelst, zoals de Belgen recyclen vernederlandst hebben tot recycleren.
Het ligt er gewoon aan hoe een woord in een maatschappij wordt opgenomen.

De verschillen tussen de uitspraak van leenwoorden in Nederland en in Vlaanderen laten vier algemene ontleningsverschijnselen zien:
(1) (-tie)
Wordt de t in het achtervoegsel (-tie) als [ts] of als [s] uitgesproken?
Voorbeelden: politie, promotie.
(2) (E)
Wordt de a in Engelse leenwoorden als [E] of als [A] uitgesproken?
Voorbeelden: smash, snack.
(3) (VNAS)
Worden de Franse nasale vocalen in leenwoorden nog uitgesproken?
Voorbeelden: restaurant, parfum.
(4) (g)
Wordt de stemhebbende velaire plosief in leenwoorden uitgesproken of aangepast aan de eigenschappen van het Nederlandse taalsysteem, d.w.z. utgesproken als een stemloze plosief of als een fricatief?
Voorbeelden: buggy, mango.

Daar is onderzoek naar gedaan onder 160 leraren Nederlands uit België en Nederland. Een opvallende uitkomst was dat geen van de 40 in het onderzoek opgenomen leenwoorden een categorisch resultaat opleverde waarbij de ene variant uitsluitend in de ene gemeenschap en de andere variant uitsluitend in de andere gemeenschap voorkwam. Het woord dat nog het dichtst in de buurt kwam, was tandem. De [E]-variant werd door 77 Nederlanders gekozen, terwijl 79 Vlamingen kozen voor de [A]-variant. Een ander voorbeeld met een zeer scherpe maar niet volmaakte scheiding is natie, dat in 72 gevallen in Nederland met een intervocalische [ts] werd uitgesproken en in 80 gevallen in Vlaanderen met een [s].

Toegevoegd na 4 minuten:
Een ontleningsverschijnsel dat nogal de aandacht trekt is de uitspraak van de in woorden die oorspronkelijk van Engelse aard zijn. Het Uitspraakwoordenboek (2000) stelt dat in Nederland een poging wordt gedaan de uitspraak van de brontaal te benaderen. Voor Vlaanderen stellen de auteurs daarvan vast dat er meestal een spellinguitspraak wordt gehanteerd.

Maar Van de Velde & Taeldeman (1997) zijn met de conclusies van hun onderzoek genuanceerder: er zijn lexicale (woordgebonden) en individuele (persoonsgebonden) verschillen.