Waarom is het 'DE rapportage' en 'HET verslag'?

Dat heeft er mee te maken dar zelfstandige naam woorden mannelijk, vrouwelijk, dan wel onzijdig zijn. Als een zelfstandig naamwoord onzijdig is, gebruiken we altijd het. In de andere 2 gevallen altijd de. Behalve als er en verkleinwoord van maakt, b.v. de jas- het jasje. Logisch toch....

Het lijkt misschien niet consequent, zeker als Nederlands je moedertaal niet is maar jouw voorbeelden vallen gewoon volledig onder de regels van DE en HETwoorden: De volgende categorieën woorden zijn over het algemeen het-woorden: woorden met twee lettergrepen die beginnen met be-, ge-, ver- en ont-: belang, geweer, verstand en ontzet; (Let op: dit geldt voor het enkelvoud. In het meervoud krijgen alle zelfstandige naamwoorden het lidwoord de.) De volgende woorden zijn over het algemeen de-woorden: -ine, -se, -age: discipline, analyse, bagage; maarhet is wel: het percentage, het promillage en de óf het bosschage, corsage, personage, vitrage en voltage. Zomaar alle woorden het lidwoord DE laten geven is taalverloedering, laat die duitsers eerst maar eens alle naamvallen afschaffen ;-)

Bronnen:

http://www.onzetaal.nl/taaladvies/advies/d...

Tsja... en waarom is het DE rapportage en HET rapport? Ik ben van origine Spaanstallig en ik word helemaal gek hiervan. Iedere taal heeft uiteraard zijn eigen regels en geschiedenis, en dat verklaart heel veel... maar niet alles. In ieder geval, heb ik in het begin geleerd dat er een aantal basisregels zijn die bepalen welk lidwoord bij elk naamwoord hoort. Pelle gaf een paar voorbeelden en een link naar deze regels, en zo heb je ook meer, zoals b.v. naamwoorden die afstammen van een werkwoord, die vaak HET krijgen (b.v. het bellen, het opruimen...), maar ook niet altijd (b.v. de regen) Iedere taal heeft zijn eigen regels ontwikkeld. Sommige regels zijn "uit zichzelf" ontstaan, omdat deze logisch waren, andere zijn later geformuleerd om orde te brengen op aspecten van de taal die te onregelmatig dreigden te worden. Talen met een gezamenlijk verleden (behorend tot eenzelfde stam zoals b.v. Engels, Duits en Nederlands) hebben grote overeenkomsten, maar kunnen ook grote verschillen vertonen. Waarom gebruikt men in het Engels altijd en alleen "the" voor mannelijk, vrouwelijk en onzijdig, terwijl ze toch mannelijke, vrouwelijke en onzijdige naamwoorden hebben? Makkelijk antwoord: omdat de taal zo zich heeft ontwikkeld. Waarom in het Nederlands "de" zowel voor mannelijk als vrouwelijk? Zelfde reden. En dan het Duits heeft alles, inclusief naamvallen! En waarom zijn een mes, een lepel en een vork (das Messer, der Löffel, die Gabel) allemaal anders? Het is gewoon zo ontstaan. In enkele gevallen zit er een zekere logica achter de keuze van "het" of "de", zoals b.v. de man (mannelijk), de vrouw (vrouwelijk), en het kind (onzijdig, omdat hoewel een kind toch een geslacht heeft (jongen of meisje), is dat minder relevant dan bij een volwassene) Dat zie je ook in de meeste talen, zelfs in het Spaans, waar een onzijdig lidwoord haast nooit wordt gebruikt, en toch is het naamwoord "bebe" onzijdig. Maar goed, de conclusie is dat een taal is niet eigendom van iemand die de regels bepaalt, maar eigendom van alle mensen die deze gebruiken, en omdat de mensen en hun gewoontes veranderen, veranderen de talen ook mee. Nu steeds minder in de basisregels, omdat deze regels vastgelegd zijn, maar toch... Dus ja, mijn collega's moeten soms lachen van mijn lidwoord keuzes, maar dat maakt een taal rijker, dus moet je dat koesteren. Ik ben zelfs een beetje logica gaan vinden achter het gebruik van de lidwoorden, dus wie weet, ooit zal ik ook foutloos spreken!

Omdat verslag een onzijdig zelfstandig naamwoord is, en rapportage een vrouwelijk zelfstandig naamwoord. Het woord rapport bestaat overigens ook, en dat is net als verslag een onzijdig zelfstandig naamwoord. Verslag en rapport kan je daarom beter met elkaar vergelijken. Het gebruik van lidwoorden is wel degelijk consequent. Alleen is het erg lastig voor mensen die Nederlands niet als moedertaal hebben. De onderscheiding in drie woordgeslachten berust op de leer van Aristoteles; ook de benamingen 'mannelijk', 'vrouwelijk' en 'onzijdig' gaan op hem terug. Bij de vaststelling van de geslachten werd onder andere nagegaan of het woord een zaak of een persoon aanduidde: de oorsprong van het geslacht werd in de betekenis gezocht. Ook kende men aan namen van sommige wezens en voorwerpen het mannelijk of vrouwelijk geslacht toe naargelang ze enige overeenkomst schenen te hebben met wat in de natuur het mannelijk of vrouwelijk geslacht kenmerkte. Later werd ook de vorm van het woord een beginsel van geslachtstoekenning. Zo kregen werkwoordsstammen zonder achtervoegsel (beet, gang, worp) wegens hun 'oorspronkelijkheid' en 'energie' het mannelijk geslacht. In de meeste talen is het woordgeslacht meegekomen met het woord toen het werd overgenomen uit een andere taal. Daarom is bijvoorbeeld het Franse soleil ('zon') even mannelijk als het Latijnse sol. Lune ('maan') is vrouwelijk, net als zijn Latijnse voorganger luna.

Bronnen:

http://www.onzetaal.nl/taaladvies/advies/w...