Hoe overtuig ik mijn vader naar de dokter te gaan?

Gaat je niet lukken ik heb ook zo'n mentaliteit en het beste advies wat jij kunt doen is afwachten tot het ernstig is. Meestal als hij echt dan naar de dokter gaat is het te laat.

Hij is waarschijnlijk ook bang. Het is heel lastig, je kan hem niet dwingen. Wat je kan doen is contact op te nemen met de huisarts en het probleem uitleggen. Hij kan mischien dan het initiatief nemen om bij je vader langs te komen. Als ik het zo lees, is het dringent nodig om een arts te raadplegen.

Longkanker zou ik niet in verband brengen met het hoesten. (maar het kan wel)

Denk eerder aan COPD, hoewel dat niet ineens komt.

Sowieso heb je helemaal gelijk dat hij hier mee naar de huisarts moet.
Hoe, dat ligt aan hoe jij en je moeder zijn.
Ik zou op een moment dat het kan, eisen dat hij een afspraak maakt en dan dus ook meteen gaat bellen. (dus eisen op een moment dat de huisarts(assistent) telefonisch bereikbaar is.
Als hij dat dan nog niet doet, zeggen hoe hij je voelt en wat je daarna doet ligt aan hoe je zelf bent.
Hier zou het zwaar ruzie worden, maar wel goed bedoelt. Ik zou me ook huilpartijen kunnen voorstellen.
Maakt allemaal niet uit, als die afspraak maar gemaakt wordt.

Als het echt niet lukt, de huisarts vragen te komen op een moment dat het slecht gaat.

Ik weet niet of het tegenwoordig nog kan maar misschien kan de dokter op huisbezoek komen. En anders proberen een ultimatum te stellen, als het over een week niet over is ga je naar de dokter.

Toegevoegd na 5 minuten:
En anders gewoon zelf een afspraak maken, en hem voorliegen dat jullie ergens anders heengaan. Het is voor zijn eigen bestwil.

Je kunt de situatie aan de dokter uitleggen en dan vragen om een huisbezoek.. Hij kan dan de situatie al bekijken... En naar oplossingen zoeken.. Klinkt misschien raar maar misschien is je oa bang voor de dokter... Vroeger gebeurden er vaak akelige dingen bij de dokter ( kinderlijk gevoel ) en dat is misschien nooit weggegaan.. Maar een volwassen man zal zoiets niet snel toegeven...

"Gewoon" aan het werk met 2 gebroken vingers? Pfff... wat een bikkel. Of misschien kan ik beter zeggen: wat een dwaas. Maar ik herken die houding wel, hoor. Zelf ga ik ook alleen naar de huisarts als ik er echt niet onderuit kom.

Misschien is het inderdaad angst; een angst die elke roker wel zal herkennen. Het is makkelijker om je kop in het zand te steken, dan geconfronteerd te worden met de mogelijke gevolgen. (Op korte termijn, tenminste...).
Bovendien is naar de huisarts gaan een eerste stap, maar daarna komt nog eens de longfoto in het ziekenhuis.
Maar zijn koppigheid kan natuurlijk ook te maken hebben met z'n opvoeding. Vroeger kreeg men vaak te horen: "Je moet niet zeuren, het gaat vanzelf weer over".

Ik kan drie manieren bedenken om je vader ervan te overtuigen dat hij naar de huisarts moet.

Ten eerste kunnen jullie hem eens vragen hoe hij zou reageren als jij of je moeder al zo'n tijd zouden hoesten. Zou hij dan van jullie ook niet "eisen" dat jullie naar de huisarts zouden gaan?! Vast wel!

In de tweede plaats kunnen jullie hem wellicht duidelijk maken dat je vader, als hij niet uit eigenbelang naar de dokter wil, het zou moeten doen om jullie gerust te stellen.
Jullie houden van hem en zijn bezorgd over zijn gezondheid. Dat alleen zou voor hem al een goede reden moeten zijn om die bezorgdheid weg te nemen door naar de huisarts te gaan.

Tenslotte (en dat is al genoemd) zou je met hem af kunnen spreken dat je vader, wanneer hij over b.v. een week niet is opgeknapt, alsnog voor controle naar de huisarts gaat. Dat lijkt me, voor hem én voor jullie, een redelijk compromis.

Succes én sterkte!

Vertel aan je vader eerlijk en oprecht wat je voelt. Dat je veel van hem houdt, dat je je heel veel zorgen maakt en dat je hem graag zo lang mogelijk bij je wilt hebben in plaats van afstaan aan de dood. Dat noemen ze ook wel een ik-boodschap.

Vervolgens moet je je neerleggen bij de keuze van je vader om wel of niet te gaan. Ga niet drammen of zeuren of overdreven huilen, dat werkt averechts.

Schrijf op een stuk behang, dat je bang bent dat hij dood gaat,dat je hem niet kan missen enz. Plak dit op een plek waar jullie allemaal vaak komen, zodat hij er niet omheen kan.
Je kunt ook zeggen, en dan ook echt doen, dat je 112 belt, als hij het weer zo benauwd heeft.

Je kan een huisbezoek vragen aan de huisarts. Maar ook dat is geen garantie. Want je vader mag ten allen tijde een onderzoek weigeren.
Je vader heeft namelijk het recht om over zijn eigen lichaam en gezondheid te beslissen.

Maartje Schermer, universitair hoofddocent Medische Ethiek aan het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam: “Als iemand niet naar de dokter wil, kun je behalve iemand aanmoedigen of onder druk zetten, niet veel doen. Met één voorwaarde: de patiënt moet volwassen zijn en bij zinnen om zelf keuzes te kunnen maken. Als iemand er echt doodziek bijligt, kan het heel moeilijk invoelbaar zijn waarom hij geen medische hulp wil. Maar ook dan geldt: veel meer dan praten en proberen begrip op te brengen, kun je niet doen.”

Psychiater Tineke Vos, werkzaam in het Bronovo-ziekenhuis in Den Haag zegt: "Vaak komt zo’n keuze voort uit angst. Dat kan angst zijn voor een diagnose of behandeling, maar bijvoorbeeld ook de angst om voortaan als ‘patiënt’ door het leven te moeten gaan."

Een huisbezoek van de huisarts is jullie enige hoop, tot hiertoe. Het doel van zo’n bezoek is niet om je vader het medische circuit in de krijgen (hoewel dat best het resultaat zou kunnen zijn), maar om te kijken welke hulp nodig is om jullie gezin weer in evenwicht te krijgen.

Ik zou er zelf toch eens met de huisarts over praten
bovendien als het echt te erg wordt dan kan je hem best dwingen hoor.
Je moeder is met hem getrouwd dus hij heeft niet het alleenrecht op zichzelf.
gewoon in de auto duwen en op weg

Ik had zelf ook zo'n eigenwijze schoonvader die zelfs het gips van zijn been haalde omdat het hem stoorde in zijn werk! Rookte ook veel en hoestte zich vooral 's morgens een ongeluk. Wij moesten niet zeuren en hem vooral zijn eigen gang laten gaan. Alleen voor mij had hij gek genoeg een zwak en ik was de enige die met hem kon praten en naar wie hij luisterde. Maar in dit opzicht kon ik hem zelfs niet ompraten. Ik heb toen met mijn schoonmoeder afgesproken dat ik met de huisarts zou overleggen en ik heb toen samen met de huisarts een strategie uitgestippeld. Mijn schoonvader had nl. de gewoonte op gezette tijden even op de bank te gaan liggen en zodra dit gebeurde zou mijn schoonmoeder mij bellen en ik zou de dokter waarschuwen dat hij thuis op de bank lag. De dokter zou dan (als de tijd het toe liet) 'toevallig' even langskomen om te vragen hoe het met mijn schoonmoeder ging, aangezien zij diabetes had en zo geschiedde. Zodoende kon hij mijn schoonvader erop aanspreken dat hij er slecht uitzag en hij drong er op aan dat hij langs moest komen, maakte eigenlijk indirect een afspraak met hem waardoor hij gedwongen werd om die afspraak na te komen. Hij was nl. een man die zich wel aan afspraken hield, gelukkig. Hij had ook respect voor een dokter dus hij durfde er niet eens tegenin te gaan!
Zodoende lukte het ons om hem zover te krijgen.
Ik weet niet hoe jullie contact met de huisarts is, maar probeer eens te overleggen met hem of hij ook een suggestie kan geven hoe je het aan zou kunnen pakken.
Dwingen kan je jouw vader helaas niet. Hij heeft het recht op eigen beschikking!

zeg tegen hem dat het geen kwaad kan om even naar de dok. te gaan want als er niets is kan het toch geen kwaad
nog een oplossing is gewoon de huisarts bellen
en vragen of hij eens langs kan komen
je kan het je vader vertellen
maar hoeft niet want dan kan hij niet meer terug
en zal hij wel moeten luisteren naar de dok.
ik denk dat je vader angstig is
om te horen dat er iets is???
veel succes
van:Fantastic