Waarom maakt zelfdoding altijd zo'n grote indruk?

Om dat een mens heeft besloten een eind aan zijn leven te maken.

Omdat men gaat nadenken over wat de oorzaken kunnen zijn dat diegene zichzelf dood wilde maken. Vooral als die persoon dicht bij je staat. Ook denken sommige mensen dat ze misschien iets verkeerd hebben gedaan waardoor diegene zichzelf wilde doden. En dat blijft je achtervolgen, omdat je nooit het antwoord zal weten.

Het is afschuwelijk als een naaste zelfmoord pleegt. Je weet dat je het niet kon voorkomen, toch blijf je denken; had ik maar dit of dat gedaan. Mijn broer heeft zelfmoord gepleegd in 1987, en ik denk er nog heel vaak aan. Ik wens het niemand toe om mee te moeten maken. Hoe wanhopig moet je wel niet zijn om zoiets te doen?

misschien omdat het een onmachtig gevoel geeft: had ik niet kunnen helpen, waarom heb ik het niet zien aankomen
Misschien omdat die persoon het heft in eigen handen heeft genomen
Misschien omdatje beseft dat het leven zo broos is, dat je het zelf kunt stoppen
misschien de angst: zou ik ook ooit zover komen
genoeg misschiens, waar welke de juiste is?

De reden zou kunnen zijn dat je niet begrijpt hoe iemand tot zijn/haar daad is gekomen. Waarom? Toen mijn overbuurvrouw verleden jaar zelfmoord had gepleegd was ik ook diep onder de indruk. Ik dacht altijd dat ze gelukkig was, maar het is zo dat mensen met zelfmoordgedachten zich anders voordoen dan ze in werkelijkheid zijn. Zelfs haar eigen man had het niet in de gaten.

Omdat 't een grote ingreep is.

Schuldgevoel, machteloosheid, boosheid en verdriet bij de nabestaanden.

Ik denk dat het een grote indruk maakt omdat het geen natuurlijke dood is en of het nu zelfdoding is of een ongeluk het komt onverwacht. En ik denk dat de waarom vraag heel groot zal zijn.

Omdat niemand het verwacht. Meestal ziet men dit niet aankomen. Als iemand zelfmoord wil plegen is hij meer terughoudend(depressief) en zal hij contact vermijden daarom zullen nabestaanden het moeilijk te weten te komen wat er mis is en hem dus helpen. Wanneer het uiteindelijk gebeurt is het een schok.

Omdat men in onze cultuur eigenlijk verplicht is om te willen leven. We zijn allen gezegend met een christelijke overlevingsdrang. Da's (misschien wel helaas) het gevolg van eeuwenlang de kerk aan de macht.

Je ziet dat in sommige culturen daar heel anders naar wordt gekeken. Martelaren als bv. zelfmoordterroristen, en nog niet zo lang geleden de kamikaze piloten van de Japanners worden daar gehuldigd voor hun moed en het hoogste offer dat ze brengen voor het 'doel'.

Maar wij hebben dat nooit meegekregen; de dood is iets voor oude mensen of hooguit een gevolg van ongeluk en moet verder iets natuurlijks zijn. Het is leven is een gift van 'God' en mag niet geweigerd worden. Daarom moeten we vooral moeilijk doen over abortus en euthenasie en is zelfmoord een issue met alleen een negatieve context. Dit bedoel ik enigzins ironisch; ik wil alleen maar aangeven dat vanuit een christelijke context heel veel controle wordt uitgeoefend op het verplichten van leven...

als iemand zichzelf van het leven beroofd moet hij/zij wel erg depressief zijn.
als je depressief bent ben je weinig tot niet vatbaar voor hulp en daarbij kan (bijna) niemand zien als iemand depressief is.