Hoe te stoppen met Venlafaxine 75 mg na 3 maanden?

Daar ben ik van op de hoogte. Maar dan moet je wel iemand bereid vinden om mee te werken. Ik ben vooral bang voor de gezondheidsklachten op langere termijn en het afvlakken en buiten mezelf staan. Tevens heb ik nu tinitus, wat toch erg is voor een passionele muziekliefhebber..

Hoe vervelend het ook voor je is, het is onverstandig dit zelf af te bouwen.
Bespreek dit met je arts, vertel wat dit met je doet, als hij/zij niet wil dat je afbouwt, zorg dan dat je te weten komt waarom hij/zij hierop tegen is, je hebt recht op uitleg in dat geval.
Je arts houd je niet aan dat medicijn om zijn/haar zakken te vullen, maar omdat hij/zij het beter vindt voor jouw welzijn.
Dus terug naar je arts, eventueel samen met iemand die je vertrouwt voor een goed gesprek.

Precies. Niet zelf gaan rommelen.

Ik weet dat jullie, en ook de arts gelijk hebben. Acceptatie. Dat is ook het dingetje. Vanuit thuis uit altijd moeten knokken, dus dat raak je gewend. Ooit moet je je realiseren dat je niet kunt blijven knokken. Periode rust, dat stelde de huisarts en de psychiater ook. Heb ik keihard nodig. Als ik maar mag blijven genieten, dat is namelijk mijn kracht.

Rust wil meestal niet zeggen dat je niets meer mag doen en alleen nog op je bed een boekje kunt lezen.
Rust kan ook betekenen dat je gaat hardlopen, gaat winkelen, of bijvoorbeeld je huis opknapt.
Met rust bedoeld de arts waarschijnlijk dat je je problemen even niet meer belangrijk laat zijn, je hoofd leegmaakt en de tijd neemt voor leuke dingen.
Ga nog eens in gesprek met je arts, zodat alles wat gezegd is door de arts duidelijk voor je wordt. Schrijf je vragen op voordat je gaat, zodat je niets vergeet te vragen of te vertellen.
Onbegrip tussen arts en patiënt kan alleen opgelost worden door een gesprek aan te gaan.
Hij/zij weet hoe je eraan toe bent, dus hij of zij kan je de beste adviezen geven.
Zorg dat je begrijpt wat er met je aan de hand is en waarom de arts bepaalde beslissingen neemt, dat maakt het makkelijker te accepteren.

Ga ik ook zeker doen. Ik merk in de afgelopen weken dat ik van juist hele kleine dingen probeer te genieten. Lees goed, ik probeer. Nog altijd ben ik angstig, maar niet meer in paniek. Jammer is wel dat voor mijn gevoel de Venla mij beperkt. Voorheen was ik een extreme genieter. Nu merk ik dat ik eerder moe ben, vaak al als ik wakker word. Dit wakkert voor mij al weer de vlam aan om bang te zijn dood te gaan. Iedere ochtend neem ik om op te starten dus ook nog een oxa. Het voelt echt als een cirkel, waar je niet meer uitkomt. 4 maanden geleden stond ik nog genietend in het leven.

Ik denk dat je een verkeerd beeld hebt, van voor het slikken van Venlafaxine en nu. Je slikt dat middel niet voor niets, er is een vervelende periode aan vooraf gegaan.
Juist om je beter te laten voelen heeft de arts besloten je dit middel voor te schrijven en omdat je nog niet hersteld bent, is hij erop tegen dat je ermee stopt. Angst en stress kosten een hoop energie, dat zorgt ervoor dat je iedere ochtend moe opstaat. Heb je wel met je arts besproken dat je oxazepam erbij slikt, dat kan een slechte combinatie zijn en vervelende bijwerkingen veroorzaken.
Geef jezelf de tijd te herstellen, dan komt de tijd dat je weer volop kan genieten wel weer. Werk mee aan je herstel door open en eerlijk te zijn tegen je arts en zijn adviezen op te volgen.
Sterkte.

Kennelijk is de ongerechtvaardigde paniek op dit moment jouw grootste probleem. Wellicht dat die paniek er de oorzaak van is dat je nu niet meer kunt genieten. Je kunt namelijk pas genieten wanneer je onbekommerd en onbezorgd bent - en jouw paniek verhindert dat.

Crea - en daar zit nu dus de oorzaak van het probleem. Je stelt; dat kan een verkeerde combinatie zijn, Oxazepam en Venlafaxine. Merk dat ik, als ik de venlafaxine niet had gehad nu, compleet in paniek was geraakt van die stelling. 'Wat als, dan enz. De angst voor het onverwachte. Dat bezorgd de paniek. Enfin, sorry, je bent niet mijn therapeut. Maar dank voor Dit inzicht. De huisarts is juist aan het begin van de behandeling begonnen met 3x daags oxazepam. Bijwerkingen werden daarmee opgevangen. Wel kreeg ik lichte insults (dacht ik, de omgeving dacht van niet). Nu in de ochtend nog altijd een gejaagd gevoel en een hartslag van heb ik jou daar, vandaar dus de oxazepam nog. Huisarts heeft nog geen hoge hartslag geconstateerd, maar ja. Je snapt inmiddels mijn problematiek een beetje. Klein genieten lukt wel: muziekje, lekker eten, tv, mijn werk in de ouderenzorg.

Ik ben blij dat je niet in paniek bent geschoten, ik was te kort door de bocht met die opmerking, de combinatie wordt wel vaker voorgeschreven, maar voor zover ik weet voor een korte periode. Het lijkt me wel een goed idee dit aan te kaarten bij je huisarts.
Maar mogelijk kan het geen kwaad dit langer samen te gebruiken, ik ben geen arts of apotheker. Geen onrust hierover tot je het weet van een deskundige dus.
Wees duidelijk tegen je artsen, zodat zij precies weten wat er in je omgaat, schriftelijk gaat dat je goed af, misschien is het een goed idee om dit te laten lezen aan je arts, als je bang bent dat hij je niet helemaal begrijpt?
Fijn dat je ook nog lichtpuntjes hebt, probeer dat te koesteren, daar vind je de rust die de arts bedoelde.

Dank voor je reactie. Ik merk de laatste tijd dat ik erg vermoeid ben. Ik slaap veel en Word vermoeid wakker. Ik beschrijf Dit even omdat ik Dit inderdaad misschien aan mijn arts ga laten lezen. Ik blijf bang. Vooral voor de sensaties die ik beleef. Niemand voelt het, ik wel natuurlijk.

De vermoeidheid is mogelijk een bijwerking van de Oxazepam, misschien in combinatie veroorzaakt door je angsten.
Maak zeker een afspraak bij je huisarts, je hebt deskundige hulp nodig.

Dank voor je reactie. Ook ik weet dat ik het met mijn kwetsbare 'ik' momenteel erg moeilijk heb in deze maatschappij, en dat het misschien wèl goed is dat deze medicijnen er zijn. 29 ben ik, het is gewoon erg moeilijk om je Dit al te moeten realiseren op deze leeftijd. Of misschien, gelukkig al op deze leeftijd? Het hoofdstuk medelijden kwelen is voorbij, maar moeilijk accepteren dat andere het beter weten dan jij... pff. Ik houd de lijn tussen huisarts en mij sowieso scherp. Hij geeft aan, zodra het niet meer nodig is, dat we dan stoppen. Moeilijk. Ik zal moeten loslaten dat mijn lichaam zogenaamd wordt vernietigd. Dit is misschien ook een belangrijk deel van het ontstaan van mijn paniekstoornis. Ik heb eerder een hersenbeschadiging opgelopen. Onverwerkt trauma misschien.

Ik denk dat je leeftijd er weinig mee te maken heeft. Behalve misschien dat je op je 29e al rijp genoeg bent om niet meer direct ten prooi te vallen aan allerlei emoties die je nog nooit hebt gevoeld, zoals bij mensen die dergelijke dingen meemaken rond hun puberteit. Wat je huisarts betreft: die heeft heel wat meer kennis en heel wat meer ervaring dan jij. En je kunt ervan uitgaan dat hij echt het beste met jou voorheeft. Anders was hij nooit huisarts geworden, toch? Jij hebt dan weer als voordeel op de huisarts dat jij jezelf beter kent dan hij (even aangenomen dat jouw psychische problematiek geen invloed heeft op jouw zelfbeeld). Ik denk dus dat de huisarts het echt beter weet dan jij. Maar... ook al weet hij het beter, hij heeft wel de moreel-ethische plicht jou "bij te spijkeren". Dat betekent dat hij jou moet vertellen WAT hij wil doen, HOE hij de toekomst ziet, WAAROM hij wil doen wat hij wil doen, en wat zijn verwachtingen zijn. Ook mogelijke alternatieven moet hij met jou bespreken. En dan niet alleen die alternatieven, maar ook de reden waarom hij niet voor die alternatieven kiest. Dit is een vorm van "informed consent", zoals dat heet. Op die manier krijg jij meer vertrouwen in jouw huisarts en in zijn plan van aanpak. En jij kunt jouw gedachten aangeven, bijvoorbeeld op basis van jouw persoonlijke ervaringen. Daar kan de huisarts dan weer van leren. Misschien dat na zo'n gesprek de huisarts toch voor een alternatieve mogelijkheid kiest. Of niet natuurlijk - maar dan *weet* jij in ieder geval *waarom* hij dat niet doet, en dan sta jij ook achter de keuze die de huisarts maakt. Of beter gezegd: dan is het niet meer de huisarts die de keuze maakt, maar maken jullie gezamenlijk de keuze.

Wat heb je dat goed omschreven. Lijkt me op bepaalde punten de doorzien. Vooral over dat stukje rondom te puberteit, daar zit een trigger. Ik zal daar niet verder op ingaan. Over 2 weken heb ik een nieuwe afspraak bij de huisarts. Dingen gaan zoals ze gaan. Zoals ik al zei, ik probeer wel degelijk vertrouwen te hebben, maar aangezien de aanleiding van het probleem, dat vele malen complexer ligt dan ik waarschijnlijk momenteel in de gaten heb, is het moeilijk om vertrouwen te blijven houden. Vooral omdat mijn behandelingen bij psychiater 4 weken geleden al hadden moeten zijn begonnen verdwijnt het vertrouwen op een goede afloop. Vooral omdat je met de angsten blijft rondlopen. Ik ben overigens afgewezen bij het GGZ, wegens een te laag IQ. zo gaat dat!

Dat vertrouwen is inderdaad lastig. Misschien helpt het voorbeeld dat ik jaren geleden hoorde. Dat ging over een persoon die wantrouwig was. Ziekelijk wantrouwig. Hij vertrouwde niets, hij vertrouwde niemand. Zijn vorm van wantrouwigheid was prima te behandelen. Gewoon met een psychologische behandeling, of anders met medicijnen. Maar... hoe overtuig je zo iemand ervan, dat hij zich moet laten behandelen? Dat gaat niet... Want hoe harder je probeert hem te overtuigen van het nut van een behandeling, hoe sterker hij jou zal wantrouwen. Waarom vertel ik dit? Als voorbeeld. En als tip. De tip is: probeer niet te worden zoals de persoon uit dit verhaal.

Haha, toevallig dat ik deze opmerking regelmatig naar mij te horen krijg. Ik kijk vaak naar nadelen van wat mensen me als advies geven en eigenlijk nooit echt naar de voordelen. Altijd vechten, zo zou je het kunnen zien. Ik vertrouwde alleen mezelf, nooit de huisarts, nooit vrienden die het daadwerkelijk goed voor hebben met me. Ik weet het, maar het is een gevoel. Gevoel van wantrouwen in de mens. Erg. Nu een weg ingeslagen waar ook vertrouwen bij hoort. Eindelijk aan therapie begonnen. Ik ga wel mijn best doen om te vertrouwen. Ben erg moe, waarschijnlijk van al dat eigenwijze gedoe. Maar ja veranderingen kosten ook energie. Ik ben blij dat ik nog een beetje werk

Wil ik nog aan toegeven, Dit is misschien wel de eerste keer dat ik het een stukje uit handen geef. Meteen lijkt het heel heftig. Maar goed. Het lijkt dat het een soort straf is: had eerder geluisterd. Maar ja, we zullen zien, ik probeer te vertrouwen.

Best kans dat je nu de moeheid voelt die je jarenlang hebt opgebouwd. Zulke moeheid komt er vaak pas uit wanneer je het vechten loslaat en begint te accepteren.

Dit klinkt erg logisch inderdaad. Soms is het jammer dat het me niet eerder gelukt is om te accepteren. Accepteren toen ik in die ambulance lag, kort daarvoor werd me verteld dat ik een hartinfarct had gehad, vanuit de huisarts die me nu deze medicijnen heeft gegeven (blijken slecht voor hart en bloedvaten). Enfin, alles kwam zo wel los. Mijn beperkingen of onvermogens. Aan de ene kant ben ik blij dat ik er nog ben. Aan de andere kant ben ik zo boos op mezelf. Alles waar ik juist bang voor was, doen deze medicijnen. De opbouw was een hel. De relatie tussen mijn vader en mij stond op springen. Inmiddels ben ik zo leeg en zo moe, dat ik echt soms denk dat ik dood ga. En dan? Eigen schuld ..... vader kapot van verdriet, moeder kapot van verdriet. Alleen maar omdat ik niet op tijd aan mezelf dacht en accepteerde dat er niets aan de hand was.