Kan ik zomaar stoppen met antidepressiva sertraline?

Dus jij laat jouw arts denken dat je de medicijnen neemt, en dat het dus wel goed zal gaan, en intussen ga je stiekem je eigen gang? Of is dat niet wat je bedoelt en overleg je met je arts? Maar als je overlegt, waarom stel je deze vraag dan niet aan je arts? Vertrouw je je arts of niet? Als je je arts vertrouwt, kun je dit gewoon bespreken. Misschien heeft hij wel een prima idee voor een alternatief middel dat bij jou een stuk beter werkt. Geef hem die kans! Als je dit niet met je arts bespreekt, vertrouw je hem kennelijk niet. Als dat inderdaad zo is, moet je wegwezen, en alles helemaal zelf uitvogelen. Je moet er dan wel van uitgaan dat jij meer verstand hebt van depressie en gerelateerde klachten dan je arts (of dan een andere arts), en dat je ook de remedies (medicijnen of therapieën) beter kent dan de arts.

@cryofiel Mensen die antidepressiva slikken hebben vaak al wel wat wantrouwen richting artsen. Vaak wordt het voorgschreven door een huisarts die ook niet heel goed inzicht heeft. Een psychiater neemt vaak dit advies van de huisarts over. Daar is onlangs een nieuws-item over geweest bij (ik dacht) 1-vandaag. Het grote probleem zit 'm in een aantal dingen. Ten eerste hebben de artsen zelf ook niet hele goede kennis van de medicatie. Je zou er inderdaad van moeten uitgaan, maar helaas kan dat in Nederland niet...
Daarbij zijn er de laatste 20 nagenoeg geen nieuwe innovatieve anti-depressiva gemaakt. Pharmaceuten branden zich er niet aan. Het is te moeilijk om het als zodanig geregistreerd te krijgen. Je mag verwachten dat er dus van alles bekend is over het gebruik, maar helaas zijn de fase IV onderzoeken nooit echt goed uitgevoerd (het bijwerkingsonderzoek). De 2e moeilijkheid is dat AD's veel te vaak onnodig voorgeschreven worden of met een veel te hoge dosis.
Waarom onnodig? Omdat veel vitamine-tekorten dezelfde effecten hebben als een depressie en het is nog niet standaard dat men eerst op vitamines test.
Waarom te hoge dosis. Omdat (veel, niet alle) psychiaters met een startdosis beginnen en dan ophogen totdat een goed resultaat voorbij komt. Terwijl dit ook bij een lagere dosis mogelijk is vaak. Helaas kiezen ook (te) veel doktoren voor de gemakkelijke weg.
(dit punt heb ik helaas zelf mee gemaakt, ik bleek een vitamine tekort te hebben...) Als derde zijn de bijwerkingen van AD's niet heel fijn. Je voelt je er vervelend door (en dat is zacht uit gedrukt). Voor mensen die echt depressief zijn, is het zeker een verlichting. Voor iemand die depressieve klachten hebben (is iets anders!), zijn de medicijnen zeker geen zege. Ze voelen zich niet beter, maar iedereen vind dat ze zich wel beter moeten voelen, je hebt toch immers medicatie gekregen! Alleen wordt de oorzaak bij hen niet weggenomen. De 4e moeilijkheid zit 'm nog steeds in de taboe omtrent anti-depressiva. Het is nog niet algemeen geaccepteerd, niet in de maatschappij, maar ook zeker bij de artsen zelf! (het zijn ook gewoon mensen). Veel mensen die AD's gebruiken, krijgen een stigma mee. En die komt in alle dossiers weer voorbij. Ik vind het dus niet verwonderlijk dat iemand wantrouwig is. Sterker nog, ik snap het heel goed...

De kennis van sommige huisartsen is inderdaad enigzins beperkt. Ze zijn geen super-expert. Als je denkt dat jij het beter weet dan de huisarts, moet je inderdaad je eigen plan trekken.

Antidepressiva werken niet altijd. Van een grootschalige studie in 2008 naar vier soorten antidepressiva luidt de conclusie dat antidepressiva eigenlijk alleen helpen bij mensen die ernstig depressief zijn. Psychiaters wisten dit al langer. Eerste keus bij lichte depressies, zo staat in de richtlijn voor psychiaters, is psychotherapie. Of het even aankijken. De helft van de depressies gaat namelijk binnen drie maanden vanzelf over. Goede medicatie is moeilijk, omdat depressie niet begrepen wordt. De wetenschap begrijpt nog te weinig van het depressieve brein. Er zijn allerlei theorieën over depressie. Maar geen van deze theorieën is de beste theorie. Mogelijk werken moderne antidepressiva niet, omdat deze zich richten op een verstoring in de serotoninebalans, terwijl het aantal aanwijzingen groeit dat andere stressysystemen en stresshormonen als cortisol en urocortine een belangrijke rol spelen. Er bestaan nog geen antidepressiva die op het stresssysteem inwerken.

@cryofiel, ik heb het idee dat hier helaas mijn punt niet helemaal duidelijk is geworden. Het gaat niet alleen om de huisartsen, maar juist om het protocol dat alle artsen (maar zeker voornamelijk huisartsen) gebruiken. Hun kennis, dus van alle artsen, schiet o.h.a. tekort. Dit komt o.a. door het punt wat Erotisi ook aandraagt. De kennis is gewoon nog niet goed genoeg daarvoor. Maar artsen geven dit niet snel toe en gaan behandelen en luisteren niet altijd naar hun clienten. Ik zeg niet dat ik het beter weet dan de huisarts wat betreft behandeling, maar een patient / client weet dondersgoed of hij zich beter voelt of niet. En hier wordt vaak door de behandeld arts (te) weinig mee gedaan. Vaak verhogen ze dan maar de dosis. Mensen veranderen door de medicatie. Partners zien dan vaak een redelijk gezond iemand met depressieve klachten veranderen in iemand die (bijv) nog depressiever is, futloos, geïrriteerd, stemmingswisselingen heeft, vaak in gewicht toe neemt en wanneer dit aangegeven wordt, reageren artsen vaak zelf ook geirriteerd. Kortom, je voelt je als patient / client vaak niet serieus genomen. En daardoor werk je inderdaad in de hand dat mensen zelf dingen gaan proberen. Weten ze het beter? Niet noodzakelijk, maar op die manier wordt er nog iets gedaan met de dingen waar men tegenaan loopt.
Helemaal je eigen plan trekken kan niet, want medicatie kan alleen voorgeschreven worden door de artsen die je niet serieus namen... Oftewel een groot dilemma. Dit is natuurlijk niet bij iedereen en er zijn zeker mensen waarbij de medicatie een heel positief effect heeft. Maar bovenstaande is absoluut geen uitzondering helaas.

@Thecis, je punt is wel degelijk overgekomen. Als je van mening bent dat huisartsen en specialisten minder kennis hebben dan jij, dan moet je daar wegblijven. Voorbeeld: als je denkt dat de opmerking van erotisi de hele waarheid is, en dat er verder niets meer over te vertellen is, en als je dan ook nog denkt dat je dit zelf wel weet maar dat jouw arts dit niet weet of niet wil weten - ja, dan moet je daar wegwezen.

" Specifically, four sertraline trials involving 486 participants and one citalopram trial involving 274 participants were reported as having failed to achieve a statistically significant drug effect, without reporting mean HRSD scores. " http://journals.plos.org/plosmedicine/article?id=10.1371/journal.pmed.0050045 Ik wil daarmee overigens niet beweren dat Sertraline helemaal niet kan werken. Dus voor vraagsteller is het maar de vraag.

@Cryofiel. Helaas is het punt dus niet helemaal over gekomen. Ik zei niet dat mijn kennis beter is dan de (huis)artsen. Ik zeg dat hun kennis o.h.a. tekort schiet.
Daarbij zei ik ook dat het onder andere komt door het punt wat Erotisi aandraagt. Dat is dus niet de enige factor. Het punt wat ik maak is dat je niet zonder de (huis)artsen kan, maar dat hun kennis en protocollen tekort schieten. En dat is al aangetoond (de WHO hanteert namelijk al andere protocollen waardoor de misdiagnose van depressie sterk verminderd kan worden. De uitspraak die je zelf doet dat je dan maar moet wegwezen is gebasseerd op voorbeeld van een aantal aannames, namelijk
- Erotisi's artikel de enige waarheid is (is het niet, maar het geet wel een trend weer, er zijn meer van deze onderzoeken gepubliceerd).
- dat dat de enige waarheid is (blijft onderzoek en voortschreidend inzicht. Dit gaat wel de kant op dat we lang aannames hebben gemaakt die zeer waarschijnlijk niet volledig zijn)
- dat de artsen het niet weten (mijn punt is dat ze er niet genoeg in thuiszijn, landelijk orgaan huisartsen heeft dit ook al openlijk toegegeven overigens)
- dat ik het beter weet (of iemand anders, voor die kan ik niet spreken, maar ik weet het niet noodzakelijkerwijs beter, wel weet ik beter hoe ik me voel). Gebasseerd op deze aannames, mits ze allemaal waar zijn, kan je inderdaad beter bij de artsen weg blijven. Helaas kan dat niet, want als je wel medicatie nodig hebt (en dat kan je bepalen, want o.b.v. de aannames ben je dan zeer goed in staat om zelf te diagnosticeren), krijg je deze niet zomaar omdat je geen arts bent. Dus hoe je het ook went of keert, vanuit een zorgtechnisch oogpunt kan je maar beter geen AD's nodig hebben, of liever gezegd, kan je maar beter geen depressieve klachten hebben...

Maar of je ook medicijnen die niet lijken te werken wel (snel) mee kunt stoppen weet ik niet. Misschien heeft je lichaam toch bepaalde aanpassingen gedaan die onbewust toch niet zo gestopt kunnen worden. Maar wat betreft de vraagsteller, zou ik zeker overleg voeren met de betreffende arts en je twijfels uiten over het produkt en het effect ervan.

Sorry, ik maak zelf ook een aanname.
Namelijk dat mijn punt niet over kwam. Het is correcter om te zeggen dat ik het gevoel heb dat mijn punt niet over komt. Waarom ik dat gevoel heb, heb ik natuurlijk hierboven aangegeven. Het gaat mij niet om het feit dat ik of iemand anders iets eventueel beter weet dan een arts, maar om de werkwijze die een arts hanteert. Een handelswijze die internationaal al "under debate" is (het (be)handelprotocol).

@erotisi Je moet AD's afbouwen en daar moet je niet zomaar mee stoppen. Voor een heel aantal kan zomaar stoppen zelfs neurologische schade opleveren (te lang gebruiken overigens ook, maar dat geheel terzijde). Initieel moet je altijd met een arts overleggen over behandelwijze! Daar ging mijn punt ook niet over ;-) Echter zijn er al 2 uitstekende antwoorden gegeven die dit ook al aangeven. Dus dat punt is zeker niet verloren gegaan.

Waar moet ik dan aan denken bij 'neurologische schade'? Beschadiging van de neuronen of de verbindingen of....

Zie hier: Recently, it was recognized that SSRI medications may produce neurological side effects —symptoms like those of Parkinson’s disease, such as impaired muscle tone, tremors, spasms, or feelings of restlessness. These symptoms can become so severe that sitting still becomes impossible.
http://www.healthcommunities.com/depression/selective-serotonin-reuptake-inhibitors-ssris_jhmwp.shtml Gelukkig zijn de bijwerkingen op deze schaal zeldzaam, maar bij Efexor is het ontstaan van tremors iets meer voorkomend. Na stoppen met de medicatie herstelt dit zich meestal wel weer, maar dat herstel kan maanden duren (> 6 maanden over het algemeen). De SSRI's spelen in op de serotonine receptoren (inhiberend). Hierin ligt dan ook de "beschadigende" werking. Receptoren die niet meer goed gebruikt worden (even heel kort door de bocht gezegd). Er hangen gewoon nadelen aan het gebruik van SSRI's en die moet je niet onderschatten (maar uiteraard ook niet overschatten).

Bijzonder dat SSRI inspelen op de serotonine receptoren maar bij het stoppen daarvan er blijkbaar meer dopamine wordt aangemaakt (zoals dacht ik bij parkinson het geval is). Ingewikkeld goedje die hersenen -;)

Ik ben het met Thesis eens. Slik zelf al jaren AD heb toendertijd alleen huisarts gesproken, nooit heeft iemand over psychotherapie of iets anders gesproken. Alsi k mijn medicatie wil veranderen, bel ik de receptenlijn. Ik heb dus al tientallen jaren geen contact met arts gehad over mijn klachten of mijn medicijngebruik.

Zou je dan niet eens contact opnemen? Ten eerste omdat dat sowieso waardevol is. Ten tweede omdat de medische ontwikkelingen soms al na vijf tot tien jaar tot nieuwe inzichten leiden, laat staan na de tientallen jaren die jij nu noemt. Ten derde omdat de ouder wordende mens natuurlijk zelf ook verandert, niet alleen lichamelijk maar zeker ook psychisch.

Helaas is er op AD vlak de laatste 15 tot 20 jaar geen enkele innovatie geweest wat betreft medicatie. Dezelfde middelen worden al jaren gemaakt (de specialite zeker, met een generiek hoef je alleen maar bio-equivalentie aan te tonen), maar echt nieuwe stoffen worden niet gemaakt. De reden daarvoor is het klinisch onderzoek dat gedaan moet worden. Die zijn dermate moeilijk voor AD dat geen bedrijf zich er aan waagt. Erg vervelend omdat het voormalig inzicht (namelijk dat het oplossen van een dopamine heropname inhibitor (dus zorgen dat het dopamine gehalte in de hersenen hoog blijft) waarschijnlijk toch niet zo zalig makend is als men oorspronkelijk dacht (nieuw onderzoek lijkt te gaan leiden dat het dopamine gehalte in de hersenen tussen bepaalde waardes moet liggen. Helaas is dit niet zo maar te meten...).