Wat moet je doen als je last hebt van paniekstoornis?

In de pubertijd heb ik veel last gehad van paniekaanvallen. Deze kwamen op willekeurige momenten op zetten; in klaslokalen, thuis, op straat, etc.
Niemand nam mij werkelijk serieus en daardoor heb ik er geen professionele hulp voor kunnen krijgen. Ik zou jou daarom willen aanraden om dit wel te zoeken; zij hebben therapieën en methodes om er af te komen.

Ik heb uiteindelijk mijzelf er vanaf kunnen helpen.
In eerste instantie begon ik alle situaties te ontwijken waarin ik weleens zo'n aanval had gehad, waardoor ik bijna niet meer buiten de deur kwam. Dat was dan ook het moment dat ik besefte dat er echt iets aan gedaan moest worden.

Ik heb op internet websites met informatie en fora met lotgenoten gevonden. Ik heb er dus een hoop over gelezen; over het ontstaan ervan, over methodes om eraf te komen en over ervaringen van anderen. Vooral door dat laatste, kwam ik erachter dat ik helemaal niet zo raar was als ik dacht en dat het iets is dat eigenlijk heel vaak voorkomt.

Op een gegeven moment kwam ik erachter dat afleiding het sleutelwoord is. Ik probeerde mij in situaties zo gewoon mogelijk te gedragen en te proberen niet te verwachten of bang te zijn dat er een paniekaanval op zou komen. Men lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest, immers.
Ik zorgde ervoor dat mijn ademhaling in mijn onderbuik zat; diep en rustig, dat ik mijn spieren en ledematen allemaal lekker ontspannen hield en ik vooral positief bleef denken. Zodra ik negatief ging denken, werd ik namelijk als vanzelf angstig.

Mocht ik dan toch het gevoel krijgen dat er een aanval op kwam, kon ik het vaak dus voorkomen door middel van afleiding. Ik begon bijvoorbeeld allerlei poppetjes te tekenen in mijn schrift, tikte met mijn voet een melodietje op de vloer, probeerde iets specifieks op te zoeken in mijn schoolboek, telde de tafeltjes in het klaslokaal, noem maar op. Verzin iets waardoor je concentratie op iets anders wordt gevestigd.

Het belangrijkste van alles is, zoals ik eerder noemde, het positief blijven. Geloof in jezelf, weet dat je niet raar bent, blijf hopen en geloven dat je dit werkelijk kunt overwinnen.
Heel veel succes!

Hoi, Ik ben er erg bekend mee. Heb van mijn 22e tot 23e die klachten gehad. Dacht dat ik een hartkwaal had. Liep overtuigd de dokterspraktijk plat.
Het gevoel komt op, meestal eerst in de benen. dan je borstkas, gepaard met een onbeschrijfelijke angst.
Het probleem is op een gegeven moment niet meer die paniek zelf, maar de angst om het weer te krijgen, toch? Bij mij wel in ieder geval. Werd zo gevoelig, dat zelf geweld op tv mij dat gevoel kon geven, of een kop koffie! Ben een keer de bioscoop uitgelopen, want het was een actiefilm. ik kreeg het weer...
Tot ik er zo genoeg van had, dat ik letterlijk dacht; Ik ben niet meer bang, en als ik er aan ga, dan maar dood, want dat is je angst, om dood te gaan. Zo voelt het, een paniekaanval. Ik was niet meer bang, ik zei: "kom maar!"Ik ren niet meer weg, als het zo moet wezen, so be it! En ik zeg je, het is sindsdien nooit meer voor gekomen. Stop met bang zijn, geef je over.
Ik wens je alle sterkte, het is een vreselijk iets. Het treft altijd de gevoelige mensen.

Je krijgt vaak als je oud bent tiener of ouder of jongen last hebben van paniekstoornis je moet jezelf laten kalmeren.

rustig trachten te blijven.
en zoals wordt verteld/beschreven door
vuurvliegje en patriot
probeer je 'over' te 'geven'.
makkelijker gezegd dan gedaan.
de moeite van het oefenen waard!
mogelijk kan iemand helpen met dit te oefenen.

Ik heb het zo erg gehad dat ik in de auto dacht dat ik een hartaanval had. Drie keer onderweg over moeten overstappen in de ziekenauto. Toen ze mij verzekerd hadden dat het om paniek aanvallen ging ben ik heel hard gaan zingen in de auto als ik het voelde opkomen. Nu heb ik het al een hele tijd iet meer gehad. Het geef ook zekerheid als je het zelf kan onderdrukken.
Sterkte

Een paniekaanval is een zeer onprettig gevoel. Er bestaat jammer genoeg nog geen remedie die je er in 30 seconden van af helpt. Een belangrijk onderdeel is de ademhaling. Zorg dat je rustig blijft ademen en probeer steeds door de buik te ademen en niet door de borstkas.

Er is één ding dat zeer goed helpt en dat is lichamelijke inspanning. Als je bijvoorbeeld gaat hardlopen of een andere zware lichamelijke inspanning verricht, wordt het adrenaline niveau weer op het normale niveau gebracht.