Waarom geen emotie bij mijn Moeder?

Je moeder is een sterke en moedige vrouw.
Ze is er aan toe om te sterven en mede door haar avasie toont ze geen emoties.
Mijn schoonmoeder heeft hetzelfde gehad en is heel vredig ingeslapen.
Voor de achterblijvers is het vaak moeilijker dan voor diegene die naar de dood verlangt.
Vergeet niet dat avasie op deze wereld iemand heel eenzaam kan maken en als ze gelooft in het hiernamaals weet ze dat ze er daar geen last meer van heeft en dat geeft haar kracht, verlangen en rust.
Heel veel sterkte toegewenst en weet dat het haar rust geeft dat jullie om haar geven.

Vrijwel alle mensen die een herseninfarct (CVA) hebben gehad, krijgen te maken met veranderingen in emotie en cognitie. De veranderingen zijn niet van tijdelijke aard, maar blijven bestaan.

Verder kan het uitblijven van emoties wellicht voor een deel veroorzaakt worden door een stuk berusting van uw moeder. Ze heeft zich er bij neergelegd dat het leven eindig is en maakt zich op voor wat er na gaat komen.

Ik denk, dat niemand je vraag kan beantwoorden, de enige die dat zou kunnen, is je moeder zelf.
Maar zij heeft een afschuwelijk jaar achter de rug, waarbij ze niet meer kon communiceren, en dat is zo ongeveer het verschrikkelijkste wat een mens kan overkomen : wél willen, en dat stomme lijf doet het niet meer....
Ik zou me kunnen voorstellen, dat zij, mede daardoor, zich steeds meer terug is gaan trekken uit het 'heden', dat voor haar zo weinig leuks meer had, en dat ze vaak heeft terugverlangd naar een tijd dat alles nog 'goed'was voor haar gevoel.
Natuurlijk ben je heel erg verdrietig te weten, dat het definitieve afscheid-nemen mét het uur dichterbij komt.
Maar ik zou je willen toewensen, dat je wat vrede vindt in het idee, dat zij zo graag wil gaan, en dat hier heel weinig meer is, wat haar hier zou moeten houden : ze wéét, dat het met jullie allemaal goed gaat, en dat zij niet langer meer voor jullie kan zorgen.
Ook iemand in vrede laten gaan is zeggen : ik houd van je.

Ik ben zelf moeder. 3 jaar geleden is mijn man overleden, hij was nog maar 55 jaar. Een jaar na zijn overlijden werd ik behoorlijk ziek, mijn rechter long was geheel ontstoken. Ik dacht er toen (onbewust) op de intensive care alleen maar over na, ik wil naar mijn man toe. Dat terwijl ik nog 4 kinderen had. Het is heel gek, dat is op dat moment alles wat je wilt, en hoe gek het ook klinkt je denkt op dat moment niet aan je kinderen. Ik ben gelukkig hersteld, nog steeds heb ik verdriet en gemis, maar ik begrijp nu nog steeds niet waarom je op zo;n moment niet aan je kinderen denkt, die toch werkelijk heel belangrijk voor je zijn. Ik denk daarom dat je moeder echt naar je vader verlangt, en in dit geval Geef haar eens ongelijk! Voor jezelf, onderschat ik het niet hoor, veel sterkte gewenst. Liefs Gea.