Hoe komt het dat autisten vaak goed met honden kunnen opschieten? (de honden ook vaak met de autist)

Omdat communiceren met dieren in het algemeen minder vraagt dan communiceren met mensen. Dieren vragen niet zo veel sociaal gezien van je en nemen je gewoon zoals je bent. Ik zie ook met mijn autistische zoontje dat omgaan met kinderen die een stuk jonger dan hem zijn makkelijker gaat om dezelfde reden.

Lees dit artikel maar eens.
http://www.pinc.nl/downloads/press/pinc_inthepress_17_pincartikel2.pdf

Niet alleen goed met honden.
Ze kunnen in het algemeen met elk dier beter, dan een "normaal" mens.
Dieren voelen het aan, dat een autist van nature van dieren houd, tenminste das mijn beredenering, en ik ben zelf een autist.


Autisten staan veel dichter bij de natuur.
En dieren voelen dat.

Ik heb een tamme kip, en die doet precies wat ik zeg, als ik zeg dat ie terug in zijn hok moet, gaat ie terug, als ik zeg dat ie buiten moet blijven, omdat ik haar hok schoon moet maken, dan blijft ze buiten, terwijl ze echt geen mensentaal zal verstaan, maar toch weet ze het op een of andere manier.

Mijn zoon van 14 heeft ook een autistische stoornis. Hij is als kind eens enorm geschrokken van een jonge, zwarte enthousiaste hond die tegen hem aansprong toen hij een kleutertje was. Je kunt je wel voorstellen dat dit voor hem een enorm zwart 'monster'was, met flitsende witte tanden en een grote bek bij zijn gezichtje. Trauma dus voor hem.
Hij wilde liever een poes en omdat ik het belangrijk vindt dat hij toch bepaalde sociale vaardigheden heeft, zoals zorgen voor een dier, heb ik toen een jonge kater aangeschaft. Ze werden direct dikke maatjes en zijn het nog steeds. Nu is mijn zoon ook nog eens enig kind, dus je begrijpt hoe belangrijk het is dat hij zich kan uiten. Een dier zegt niets terug en geeft geen commentaar of kritiek.
Mensen met een stoornis in het autistisch spectrum, zijn erg in hun eigen wereld bezig. Mijn zoon is gelukkig vrolijk en zit lekker in zijn vel. Hij heeft zich altijd zelf goed kunnen vermaken en iets als vrienden storen hem alleen maar. Hij heeft zoals de meeste autistische mensen een hoog iq en daardoor is het al moeilijk voor hem om op het niveau van kinderen van zijn leeftijd samen te moeten werken. Hij mag op school gelukkig projekten alleen maken, want alleen maakt hij het beter dan de groepjes.
Voor hem doen zijn klasgenootjes erg moeilijk en dom als ze iets moeten doen. Hij denkt makkelijker en begrijpt sneller dan de rest. Dit maakt dat hij veel alleen is en ik vind het erger dan hij. Ik denk dat daarom autisten goed met dieren ( ik denk niet alleen honden!) kunnen omgaan.
Het is een vervang voor vrienden omdat ze hun zorgen en belevenissen eraan kwijt kunnen. Onze kater schijnt dat aan te voelen, als een hond zit die al te wachten bij de poort tegen de tijd dat mijn zoon uit school komt. Als mijn zoon naar bed gaat, loopt de kat al voor hem de trap op.
Ze slapen samen, iets waar ik ooit van zou hebben gegriezeld, maar hij is wel van zijn constitutioneel exceem afgekomen en iedereen hier is allergisch, maar mijn zoon niet. Hij heeft hierdoor een goede afweer gekregen. Ik stond het samen slapen toe omdat ik voelde dat het goed was. Ik hoop dat ze nog een poosje samen kunnen blijven, want Felix de kat is inmiddels bijna 14 jaar oud.
Ik ben er echter zeker van dat een opvolger toch weer net zo`n maatje wordt van mijn zoon.