Wat ik er van alle tvprogramma's, die ik erover gezien heb, van begrepen heb, is, dat het een hele lange moeizame weg is, die je alleen met hulp kunt gaan. Het niet meer controleren van wat je eet geeft een heel eng, groot, leeg gevoel in het begin, en zéker als er, ook na langere tijd, dingen in het leven gebeuren die je onzeker maken, en je het gevoel hebt tijdelijk de teugels van je leven niet meer stevig in je handen te hebben, dan blijft de verleiding om weer een tijd te kunnen controleren, dat je níét eet, omdat je tenminste zéker weet, dat je daar wél de controle over hebt.
Vaak zijn mensen, die anorexisch zijn, heel erg perfectionistisch, en dat is altijd (voor iedere perfectionist!) niet makkelijk in dit leven. Om wat relaxter en wat 'liever' voor jezelf te leren zijn, daar gaat veel tijd overheen.
Ik wens iedere ex-anorexia-lijder/ster een hele lieve partner toe, die geduldig en begripvol is en blijft, want volgens mij helpt het heel erg, als je heel duidelijk voelt dat je gewaardeerd wordt om wie je bent en wat je doet, ook al is het misschien niet zo perfekt als je zelf gewild had.
Maar zoals bij elke verslaving waar je uitgroeit :
je krijgt er een móói en rijk leven voor terug.
En dat is de hobbelweg om naar dat besef te komen dubbel en dwars waard!!