Wanneer er echt en belangrijke medische reden is om sondevoeding te krijgen (bijvoorbeeld omdat je om welke reden dan ook oraal geen voeding kan binnenkrijgen of houden) is het natuurlijk mogelijk dit thuis te krijgen. Via ene neussonde of, bij langdurige sondevoeding, een PEG-sone rechtstreeks in de maag.
Zou dat namelijk niet het geval zijn, dan zouden er heel wat verder 'gezonde' (relatief natuurlijk) mensen zijn die nooit het ziekenhuis zouden kunnen verlaten.
Ik kan me met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat het niet normaal willen eten tussen de oren zit, al kan het natuurlijk wel een psychische oorzaak hebben. Toen mijn dochter nog heel jong was en heel erg slecht at, ben ik ook wel eens te rade gegaan bij de VOKCVS (Vereniging van ouders voor kinderen met Chronische Voedselweigering en Sondevoeding) maar daar bleek haar probleem mee te vallen. Hier zaten met name kinderen die (onder andere door negatieve ervaringen in het mondgebeid tijdens vroege ziekenhuisopname, beademing enzo) echt niet 'konden' eten en ook na langere tijd nog enorme angst- en slikfobieen hadden .
Hoewel je taalgebruik doet vermoeden dat je die leeftijd inmiddels ontgroeid bent, zie ik wel raakvlakken. Vermoedelijk zou je toch eens kunnen proberen contact met ze op te nemen voor tips en adviezen. Of je eventuele sondevoeding en een PEG-sonde wel of niet vergoed krijgt, is overigens tussen jou en je behandelend arts. Verpleegkundigen willen nog wel eens geheel ongevraagd een eigen oordeel hebben.
Tussen je oren of niet, angst om te eten / slikken / kauwen kan zeer reeel zijn. Laat je dus niet met ene kluitje in het riet sturen !