Revalideren in Hoensbroek

Het is daar een hel.Ik heb daar in totaal 8 weken door gebracht.Ze leren je daar een andere houding aan.Zolang je je daaraan houd,merk je dat de klachten minder worden.Het is echt geen lolletje daar.Ken je het liedje van Andre Hazes?Bloed,zweet en tranen?Nou,dat vloeide daar meer dan genoeg.Ik heb er wel iets aan overgehouden,maar thuis moet je ook hard aan je herstel werken.Ik weet niet welke klachten je vriendin heeft,maar ze moet niet denken dat het daar een pretje is.Ik had daar ook gesprekken met een psychloog,maar als het ff kon,piste ik me daar langs.Ze proberen zo op je in te praten,dat je denkt dat het geestelijk is...de klachten.
Ik moet zeggen,ik heb daar wonderbaarlijke dingen zien gebeuren.Iemand in een rolstoel die ze weer eruit hebben gekregen.En als je zoiets ziet,dan springen de tranen in je ogen.Je moet wel tegen andermans leed kennen,want dat zie je daar.Je ziet daar mensen met klachten,waarna je gaat denken:ik mag niet klagen.
Aan de "doe dingen" heb je wat aan...aan de groepsgesprekken of de gesprekken met de psycholoog helemaal niks.Iedereen klaagde daarover,maarja...het moest nu éénmaal.
De 1ste 2 wkn. sliep ik met een andere man op 1 kamer.De 4 wkn. daarna had ik een 1 pesroonskamer en de rest van de therapy sliep ik in het studentenhuis.Ze moet zoregn dat ze hier terecht kan,dit is veel gezelliger.
Het is me daar mee en tegen gevallen.Ik had er meer van verwacht.Ze zijn er wel ontzettend hard,medelijden moet je daar echt niet verwachten.Maar nogmaals...doe je daar je stinkende best,merk je vooruitgang.
Alleen het eten...ik kreeg het niet weg,ben daar ook veel afgevallen,haha.Wat een voordeel was hoor.
Ik wens je vriendin sterkte...