Waar ligt de hoeveelheid praten aan?

De hoeveelheid praten is recht evenredig aan de hoeveelheid wat je te zeggen hebt. Nee, dat zou het moeten zijn :)

Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is.
Sommige zingen weinig :)

Hoe ieder mens in elkaar zit, wordt voornamelijk bepaald door je genen en slecht voor een klein deel door omstandigheden. (jeugd, opvoeding e.d.)
Je genen bepalen dus ook voor een groot gedeelte je karakter en veel of weinig praten is een onderdeel van je karakter.
Een onderdeel van mijn karakter is dat ik heel makkelijk verhalen , vragen en antwoorden kan schrijven.
Het is een soort vaardigheid waar ik niets voor gedaan heb, het zit gewoon in mijn genen, mensen die makkelijk schrijven kunnen ook makkelijk praten en ook dat klopt wel , want ik geef ook lezingen.
Ook nooit geleerd.
Andere mensen hebben juist door hun genen, dus karakter
,veel moeite met zich uit te drukken en praten niet of nauwelijks, ze kunnen door hier veel op te oefenen, het wel enigzinds verbeteren, maar het zullen nooit grote sprekers worden, ze zullen nooit de oren van je kop af lullen.

Zoals gezegd zijn dit introverte types die meestal door hun opvoeding hun gevoelens verborgen houden.

Natuurlijk wie niks zegt kan ook niks verkeerd zeggen!
Anderzijds heeft een woord gesproken op de juiste tijd wel heel veel waarde.

De kunst is bij dergelijke personen om te weten te komen wat er in zo iemand omgaat.
Hoe kan je dat?
Door vragen te stellen.

Wat is de naam van je Kat? De kleur van je hoofdkussen,...heb je okselhaar ,en noem maar op!
....Ik denk dat je best wel enkele betere vragen kan verzinnen.

Stel eens de vraag aan zo iemand:Hoe gevoelt je je nu?

Sommige verhalen zijn niet in een paar woorden te vatten. Daarnaast heeft het met het karakter en de persoonlijke stijl van de spreker te maken.
Sommige mensen zijn uitbundiger dan andere... Zolang iemand er zelf geen last van heeft, is er weinig aan de hand.

Ieder mens is anders en ben er maar blij om, want anders zou niemand iets zeggen of niemand luisteren. Ik denk dat het karakter en de opvoeding hier schuldig aan zijn. Ik weet niet of de genen hier iets mee te maken hebben. Ik kijk alleen al naar mijn familie. Mijn ouders zijn allebei geen grote praters, mede doordat ze katholiek zijn opgevoed. De regels waren toen dat men bescheiden moest zijn. Als kind mocht ik ook alleen iets zeggen als de 'grote mensen 'uitgesproken waren. Inbreken in een gesprek daar heb ik toch nog steeds moeite mee, maar ik luister ook graag. Toch zit het er nog steeds in, ik praat pas als het gevraagd wordt. Nu komt men vaak bij mij om advies omdat ik daar goed in blijk te zijn. Ik las nl. altijd veel en interesseer me voor vele dingen. Als ik dan iets vertel ben ik ook net een waterval, ik heb altijd gespreksstof en kan ook over veel meepraten, het liefst over 'mannenzaken'. Misschien omdat vrouwengesprekken
altijd over dingen gaan die me niet interesseren. Qua make-up, mode, sieraden heb ik mijn eigen smaak en vindt het niet belangrijk. Voetbal, auto`s, politiek enz. vind ik veel leuker. Ik voel me dan ook altijd prettiger bij mannen dan bij vrouwen. Bij mannen voel ik respect, bij vrouwen afgunst. Ze proberen altijd 'perfect' te zijn en andere vrouwen af te kraken. Ik denk dat ik daardoor bij vrouwen meer luister en bij mannen meer praat. Ik denk dan ook dat het eraan ligt in wat voor gezelschap je je bevindt. Het enige moment dat vrouwengesprekken voor mij interessant zijn is als het over kinderen/ opvoeding gaat. Hierin begrijpen we elkaar altijd en wordt door iedereen gepraat. Ik ben in mijn familie dan ook de enige van de 4 kinderen die net zoveel praat als dat ik schrijf en dat is veel. Bij mij zit het dus niet in de genen maar in de algemene ontwikkeling, omdat je dan over alles kunt meepraten.

Het hangt van best een paar factoren af of iemand juist introvert of extravert is.

Veel heeft te maken met aangeboren "afwijkingen" of erfelijke factoren. Ieder kind erft dit van zijn vader, is je vader geen prater zal jij dat ook nooit worden.

Zo zijn er ook nog afwijkingen zoals ADHD, ADD, ODD, NDD en bergen met autistische stoornissen die op dit gebied roet in het eten kunnen gooien.
Een persoon met ADHD zal in veel gevallen een ware spraakwaterval zijn terwijl iemand met ADD die drukte vaak in zijn hoofd heeft zitten en voor de buitenwereld dus heel stil lijkt terwijl de persoon zelf gek word van de gedachtenzee in zijn hoofd.

Ook je opvoeding en je sociale omgeving spelen hierbij een rol, iemand kan best veel te vertellen hebben maar wanneer niemand dit boeiend genoeg vind om naar te luisteren zal deze persoon ook niet lang zo veel blijven praten, wanneer deze persoon tussen mensen zou zitten die zijn interesses delen heeftdeze juist weer wel veel te vertellen.

Wie je bent en hoe je jezelf gedraagd daar heb je zelf vrij weinig invloed op is recent bewezen, de reden waarom is momenteel nog een ophoping van theorieen uiteenlopend van de stand van de maan tot sociale druk.........

Mensen die echt veel praten geven een ander minder ruimte om te praten. Sommige kletsen maar door. Dit zie je ook in gezinnen. Broertjes of zusjes die maar praten en praten .Kinderen die wat rustiger zijn en minder de kans krijgen ,trekken zich sneller terug. Het lijkt op een patroon. De wat rustige types die dus minder de kans hebben gekregen zullen in "groepen"zich ook meer terug trekken. Ze zijn gewend om dan maar te luisteren en minder aanwezig te zijn. Het zal ook bij het karakter horen. Ik ken een gezin waarbij dat ook sterk aanwezig is onder een broertje en een zusje. Het zusje praat je de oren van je hoofd. Moeder en vader leggen haar onder het eten een kwartier een spreekverbod op om het broertje ook eens aan het woord te laten. Je zou het broertje bijna "vergeten". Dus de stillere in een groep zou je juist moeten betrekken bij een gesprek. Door vragen te stellen en ze niet te vergeten. Uit hun zelf komt het niet.