Hoe kan het toch dat ik in een drukke winkel ALTIJD de stem van mijn eigen kinderen herken?
Ja, misschien wel een rare vraag maar wat mij elke keer weer opvalt is dat als ik winkel met 1 van mijn 2 dochters en ik bv in de paskamer ben en mijn dochter me roept (omdat ze even niet weet waar ik ben) ik boven de vele stemmen ALTIJD de stem van mijn eigen kind herken?
Het is me wel eens overkomen dat ik ' ja' zeg terwijl het een ander bleek te zijn, maar dat is maar heel zelden.
Is dit nu een vorm van (ik zou haast willen zeggen 'dierlijk') instinct?
Ik vind dat elke keer weer zo'n mooie ervaring!
Wie ervaart dat ook zo?