Hoe komt het dat ik letterlijk mensen in mijn hart voel? Ik zie soms het gezicht van die ander in mijn gezicht terug.

Ik ben verder erg gevoelig voor mijn omgeving.
Volgens mijn huisarts heb ik geen ego opgebouwd.
Ik vind het lastig om erover te praten omdat het merendeel van de mensen dit niet heeft.

Verwijderde gebruiker

11 jaar geleden

in: Gezondheid

915

915 keer bekeken

Ritsuka

11 jaar geleden

Je ziet het gezicht van iemand anders in jouw gezicht! In de spiegel?

Ritsuka

11 jaar geleden

Die uitroepteken moet vraagteken zijn

Verwijderde gebruiker

11 jaar geleden

Klopt inderdaad. Niet bij iedereen overigens. Soms wel. Raar maar waar.

Ritsuka

11 jaar geleden

Ik blijf bij mijn suggestie om je eens te laten testen op psychologische problemen..

Verwijderde gebruiker

11 jaar geleden

Nee.. ik heb mij niet beziggehouden met het bovennatuurlijke.
Wel met boeddisme, hindoeisme, mantra's enzo.

Verwijderde gebruiker

11 jaar geleden

Heb je er last van? Vind je het eng? De keuze is aan jou om er mee op te houden. Persoonlijk herken ik ook heel slecht gezichten (ben zowat elke dag weer verbaasd als ik in de spiegel kijk) maar zoek daar verder niks spiritueels achter. Gewoon prosopagnosia.

Verwijderde gebruiker

11 jaar geleden

Hoe voel je 'letterlijk' mensen in je hart? Volgens mij passen er letterlijk gezien geen mensen in je hart, omdat een mens toch al gauw 1,50 meter is, en een hart max 15 cm of iets dergelijks.

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Het beste antwoord

Een ego is een zelf-definitie, de mantel waarmee je je beweegt in de buitenwereld. Dus bv. "ik ben bankdirecteur", "ik ben hypersensitief" enz... Gewoon al door het feit dat je deze vraag stelt, toont dat je jezelf kan definiëren.
Allicht bedoelt je huisarts dat je ik-ontwikkeling niet sterk genoeg is. Volgens Freud zit het "ik" tussen je geweten en je driften. Als je "ik" niet sterk ontwikkeld is, kan je dus heen en weer geslingerd worden tussen je driften en je geweten (bv. je drinkt je lazarus (driften), voelt je schuldig (geweten) maar drinkt je de dag nadien weer lazarus (driften). Er is onvoldoende "ik" dat op dat moment kan zeggen "okee, ik heb wel zin om me lazarus te drinken maar ik doe dit niet". Hoewel ik het wat letterlijk omschrijf om het goed duidelijk te maken, is dit een onbewust proces. Dus je weet niet dat je zegt "ho maar... niet drinken". Het is dus iets anders dan wilskracht. Je ziet een te geringe ik-ontwikkeling vaak bij mensen met een verslavingsproblematiek en hun kinderen.
Wat m.i. bij jou aan de hand is, is dat je een "velletje te weinig " hebt. Je kent de uitdrukking wel "het is iemand met een dik vel (of dikke huid)", dus iemand die niet zo gauw uit zijn lood wordt geslagen maar ook vaak ongevoelig is voor zijn omgeving.
Bij jou is het omgekeerd : je zuigt andere mensen als het ware in je op. Een velletje te weinig komt ook door je verleden, omdat het toen niet mogelijk was om in voldoende mate je eigen natuurlijke grenzen af te bakenen. De redenen kunnen divers zijn, Het kan gaan om frequent misbruik of mishandeling (waarbij je lichamelijke en geestelijke grenzen geschonden worden), maar ook over het andere uiterste : kinderen die opgroeien in een te symbiotisch gezin waar het moeilijk is om een eigen identiteit op te bouwen. Ook bij gezinnen waarbij iemand een probleem heeft (bv. ziekte/verslaving) is grenzen opbouwen moeilijk omdat gezinsleden noodgedwongen met het probleem moeten bezig zijn. En zo zijn er nog wel andere redenen.
Omdat te open staan voor anderen gelinkt is aan je verleden, kan je best professionele hulp zoeken. Groepstherapie is hierbij een goede (ev. aanvullende) methode, omdat je dan meteen met meerdere mensen en in veiligheid kan oefenen om je minder open te stellen en nadien ook kan bespreken hoe het liep. (bv. bio-energetica) Zelf heb ik ook baat gehad bij yoga (met meditatie) en homeopathie.

(Lees meer...)

liveisgreat

11 jaar geleden

Verwijderde gebruiker

11 jaar geleden

Allereerst bedank voor je reactie. Je hebt duidelijk enige kennis.
Ik kan ermee leven dat ik mensen in mijn hart heb, zal wel moeten overigens... het zij zo. Ik weet bovendien dat ik niet de enige ben die dit ervaart, het wordt alleen door medici niet serieus genomen kennelijk.. ik kan er nl niets over op internet vinden.
Natuurlijk is het gerelateerd aan het opgroeiproces, en op latere leeftijd, het niet aangeven van grenzen. Het is 10 jaar geleden begonnen toen er nog eens over mijn grenzen werd gegaan, het voelde als een scheut in mijn hart.
Verder heb ik idd nauwelijks identiteit opgebouwd. Gelukkig kom ik uit een harmonieus gezin zonder problemen:)

liveisgreat

11 jaar geleden

neem es een kijkje op de facebook site van nieuwetijdskinderen. Je zal er wellicht héél veel in herkennen....
identiteit heb je wel, lieve kind. verwar het hebben van identiteit niet met het Westerse begrip "identiteit". In het Westen is "identiteit" gelijk aan een stevig ego, iemand die weerbaar in het leven staat, het één of ander presteert etc. Ik was laatst op een voorleesmoment van een bekende schrijver, en sjeezes... hoe die mensen nadien rondom hem plakten. Het leek wel of één of andere godheid ter aarde was neergedaald.... Ik vind veel dingen van wat die man schrijft okee, maar zeker niet alles. Maar als je dat zegt ....ho ho ho, dat is heiligschennis in de bovenste graad.
Ik wil maar zeggen : dat is dus één manier om identiteit te definiëren. Maar identiteit kan ook zijn dat je juist géén behoefte hebt je in deze wereld te profileren. Zo ken ik ook iemand. Doet een onbeduidende job om geld te verdienen en verdiept zich voor het overige in wat haar echt boeit. Dat ze daarmee onderaan de maatschappelijke ladder blijft ivm haar beroep, kan haar niet schelen, ze is gelukkig nog tijd en energie te hebben voor die andere dingen die ze veel leuker en waardevoller vindt.
Wat je grenzen niet aangeven betreft, daar zit ik wat dubbel. Het eerste wat me opvalt is dat je zegt "geen problemen". Tenzij je bedoelt "geen zware problemen" (zoals ziekte, drugs...) dan is het een andere kwestie.
Bedoel je echter gewoon "helemaal geen problemen..."....daar ligt een addertje onder het gras.. Ieder gezin heeft echter wel es problemen, ieder gezinslid heeft wel es problemen, dus een probleemloos gezin is écht niet mogelijk.. Wat in symbiotische gezinnen wel es gebeurd is dat er geen problemen MOGEN zijn. De symbiose haalt het op alles wat er gebeurt.

liveisgreat

11 jaar geleden

Hoe dan ook : een harmonieus en warm gezin kan juist maken dat de leden ervan geen grenzen leren aangeven. Of bv. in hun puberteit niet het tegenwicht krijgen waar ze naar op zoek zijn. Ik weet dat mn dochter destijds boos was omdat ikzelf niet boos werd nadat ze haar haar knalroos had gekleurd. Het kon me ook écht niet schelen hoe ze erbij liep, ook al zou ze een aardappelzak met een roos strikje hebben gedragen. ik wist wel dat dat een periode was die wel zou overgaan (wat ook gebeurd is). En voelde op geen moment schaamte of zoiets omdat mn dochter op dat moment behoefte had zich op een welbepaalde manier uit te dossen. Ook al leverde dat wel wat gezeur op school en bij mijn familie. En werden we na-gegaapt op straat..
Zij zegt nu dat ze bij haar vader veel meer heeft geleerd haar grenzen op te bouwen omdat hij haar wél confronteerde en zij dus weerstand kon bieden. En daar veel weerbaarder door werd dan met mijn zachte aanpak.
Ik kende ook zo een harmonieus gezin waar er geen deuren in huis waren, ook niet in de slaapkamers van de kinderen (die twee per twee sliepen). Dus privacy was daar geen waarde, en alles werd met elkaar gedeeld en alles werd begrepen. Een aantal van die kinderen hadden nadien echt moeilijkheden met het afbakenen van grenzen, enkele bleven subassertief maar anderen gingen naar het andere uiterste. Eén kind reist voortdurend de wereld rond en komt zelden thuis, een ander kind heeft met haar man een zaak in Costa Rica. Men heeft dus toch wegen gevonden om zich los te maken op een manier die binnen de familiale waarden pasten : reizen (om de culturele bagage te verruimen, en zo reist ze dus ook, niks genieten of zo, alleen cultuur en nog eens cultuur) en in het buitenland werken Om maar te zeggen : dat je je grenzen niet leerde afbakenen betekent helemaal niet dat je familie niet correct gehandeld heeft. Wel dat er mogelijk mechanismen waren waardoor dit niet in voldoende mate kon gebeuren. En waardoor je dus ook 10 jaar terug over je grenzen liet gaan en je dit zo geschokt heeft..Mocht je het van kindsbeen af geleerd hebben, was het voorval wellicht anders gelopen....

Andere antwoorden (1)

Het kan zijn dat je hooggevoelig bent.
Kijk anders even in de de forums van Hooggevoelig.nl.
Misschien herken je jezelf erin.
Verder zijn er ook trainingen om je soms af te sluiten van andermans emoties.

(Lees meer...)

Bronnen:

http://hooggevoelig.nl

Verwijderde gebruiker

11 jaar geleden

Verwijderde gebruiker

11 jaar geleden

Ik heb een ander letterlijk in mijn hart, ik word er 's nachts mee wakker zelfs.

Ritsuka

11 jaar geleden

Heb je al eens laten testen op psychologische problemen? Als je het idee hebt dat je 2 personen bent.

Verwijderde gebruiker

11 jaar geleden

Mm... als je op een vragenlijst invult dat je geirriteerd bent, wordt dat vertaalt als agressief. Als je gedachten oppikt, wordt dat vertaald als stemmen horen. Als je eenzaam bent ... niet goed bij. Dus nee... geen optie meer.

Verwijderde gebruiker

11 jaar geleden

Maar als dat zo wordt vertaald, mss is het ook zo ;-)

Weet jij het beter..?

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

0 / 2500