Kan je matig tot ernstig depressief zijn zonder dat je het zelf weet?

Ja hoor dat kan heel goed.

Daarom laten ze (de huisarts bijv) je vaak een soort invullijstje doen en uit de score bepalen ze hoe de zaak ervoor staat en hoe ernstig het wordt.

Dus zelfs een arts kan de diagnose vaak niet stellen op basis van naar je kijken, cq met je praten.
En dat je het zelf niet doorhebt komt ook omdat je juist als je depressief bent niet nadenkt over zulke dingen of tegen je zelf zegt, kom op doe eens gewoon.

Soms is het ergens een opluchting als iemand een kaartje hangt aan iets waarvan je ook voelt dat het niet klopt. En ook iemand de matig tot ernstig depressief is kan goede momenten hebben of zo gewend zijn aan deze staat dat het gewoon dragelijk is.

Ik zou juist zeggen, leef ernaar en gebruik een diagnose als deze om even niets te hoeven van jezelf en alleen bezig te zijn met leuke dingen en de boel te observeren. En vraag evt aan bekenden of het ze is opgevallen dat je anders bent dan vroeger.

sterkte

Als je niet goed weet wat een depressie is, dan kan dat zeker. Dan kun je je ongelukkig voelen, somber, of kunnen er andere klachten overheersen. Iemand die depressief is kan ook vooral last hebben van traagheid, van het niet op gang kunnen komen, niet kunnen concentreren, vermoeidheid, slapeloosheid, pijn, prikkelbaarheid, spierzwakte, en nog meer. Het hangt dan af van de interpretatie van je klachten of je bij jezelf herkent dat dit duidt op een depressie.

Als je vraag is of je depressief kunt zijn zonder dat je klachten hebt, dan is dat heel iets anders. Dat kan per definitie niet, want de diagnose depressie wordt alleen gesteld als iemand door zijn somberheid of interesseverlies ernstige beperkingen heeft, of er duidelijk onder lijdt. Dus iemand die zich goed voelt en geen problemen heeft, is onder die definitie niet depressief.

Ik weet niet op welke manier jouw hulpverlener tot deze conclusie is gekomen? Soms worden er screeningslijsten gebruikt, die geven een indicatie of er al dan niet depressieve klachten zijn, maar dat is geen diagnose. De diagnose moet gesteld worden middels een klinisch gesprek, eventueel met de hulp van een goed gevalideerd (semi-)gestructureerd diagnostisch interview. Zo'n diagnostisch interview is heel duidelijk iets anders dan een vragenlijst met een aantal vragen over somberheid en andere gerelateerde klachten.

Ik zou - als ik jou was - je hulpverlener vragen hoe deze conclusie precies is getrokken. Een deel van de klachten die je omschrijft zouden zeker bij een depressie kunnen passen (vroeg wakker worden is wel een typisch slaappatroon wat je ziet bij depressieve mensen, slecht kunnen concentreren, dingen niet afkrijgen en weinig energie) maar een deel lijkt daarmee weer in tegenspraak (plezier beleven aan het sporten, normaal eten en slapen, geen somberheid en bepaalde klachten altijd al gehad hebben). Ik kan natuurlijk via internet geen diagnoses stellen, maar ik denk dat het wel verstandig is om dit met je hulpverlener te bespreken. Dus vragen waarom hij/zij denkt dat je depressief bent, en wat uitgebreider doorpraten over jouw klachten en hoe jij daar zelf over denkt. Misschien klopt het beeld van jou niet helemaal zoals dat nu is ontstaan bij de hulpverlener, en misschien klopt jouw beeld van een depressie niet helemaal en hebben je klachten wel degelijk ook met je stemming te maken. Het zou allebei kunnen, maar door met elkaar verder te praten zou je uiteindelijk het onderscheid moeten kunnen maken.

Het kan. een uur geconcentreerd bezig zijn is best aardig voor een waarschijnlijk AD(H)Der ;) Of je nu werkelijk depressief bent is moeilijk te zeggen. Erg fijn dat je er met je vriendinnen over kan praten sowieso. Hulpverleners interpreteren voorlopige testen en momentopnames en dat is ook waar ze goed in zijn. Maar dat kan ook wel eens een andere interpretatie zijn zoals nu, dat je denkt, dat klopt niet. Zeg dat gerust tegen je hulpverlener zeg wat je ervan vind, hoe jij je wel voelt.

Ik heb eens een depressie gehad waarbij iedereen mij vooral lui vond, aartslui en ik vond dat zelf ook. Ik voelde me niet angstig maar voelde gewoon weinig en kwam niet uit bed sochtends. Snachts keek ik naar de sterren en wat voelde ik me artistiek. Ondertussen schreef ik de meest rare teksten en gedichten waardoor mijn moeder mij naar een therapeut heeft gestuurd. Pas achteraf als ik die teksten teruglees, vraag ik me af waar ik was en waarom. Dus soms heb je het gewoon zelf niet door. Het kan dus wel.