Wanneer is een taal een tweede taal/ben je bilingual?

Tegenwoordig net wat je zegt zijn er talloze mensen met een omvangrijke woordenschat in een andere taal.

Het is naar mijn ervaring zo dat je droomt in die taal, denkt in die taal, je niet realiseert dat je wel of niet op dat moment die taal spreekt, omdat je niet hoeft na te denken wat je zegt.
Het komt er uit als ware het je gewone Nederlandse gesprekje met je moeder/vriendin/buurvrouw (hier in Nederland).
Zolang je denk, komt het niet natuurlijk. Ik heb het niet over een zware zakelijke bespreking op welk gebied dan ook wat niet alleen zakelijke expertise vraagt, maar zeker ook iemand die de taal tot in de puntjes beheerst. En daar zijn dan weer tolk/vertalers voor opgeleid....

Ik ben tweetalig opgegroeid onder andere in de tropen en wist niet beter (op school een 9 voor Engels - goede compensatie !).
Tegenwoordig denkt men al gauw dat ze 'volleerd' zijn, als je het een paar maanden niet gebruikt is het goeddeels weg...

Toegevoegd na 15 minuten:
Conclusie : denken en dromen, maar voelen (?), moeiteloos van de ene taal naar de andere overstappen.

Ik heb in een ziekenhuis in Zwitserland gelegen (15 jaar oud) als Nederlandstalige in een Switserdútsch ziekenhuis, met Spaanstaligen en Franstaligen en Engelstaligen. De meeste moeite had ik met Spaans, ik had pas een half jaar Spaans gehad. Frans ging wel, al 5 jaar les, Switserdútsch viel mee, hoe langer je daar was hoe simpeler het leek. Ik was daar de vertaler, achteraf grappig, kan het me nu niet meer goed voorstellen.
Waar het op neer komt : Bilingual is iets anders dan een andere taal redelijk tot goed spreken met een omvangrijke woordenschat.
Ik denk dat je een eind komt als je in een vreemde taal wanneer je de goede vertaling van een woord niet kunt "produceren" het hele verhaal in andere bewoordingen kunt herhalen, zodat je omschrijft wat eerst zonder dat specifieke woord niet duidelijk was, en iedereen begrijpt wat je bedoelt !

Een tweede taal is officieel de taal van het land waar je bent, maar die niet je eigen moeder taal is, d.w.z. je denkt, droomt en spreekt er niet in. Na verloop van tijd kan een tweede taal je eerste taal worden. Een buitenlander die dus in Nederland verblijft en de taal begint te leren, heeft de Nederlandse taal als tweede taal, ondanks dat hij deze nog niet spreekt.

Als je behoorlijk goed Engels kan (dat blijkt vaak overigens behoorlijk overschat te worden) en je bent gewoon in Nederland, dan is Engels gewoon een vreemde taal waar je erg goed in bent.

Bilinguaal is als je zonder problemen kunt schakelen tussen verschillende talen en het ook niet uitmaakt wat het onderwerp is. Je praat niet een beetje mee, maar je kan ook daadwerkelijk iets toevoegen aan een conversatie.

Zoals jij het beschrijft vermoed ik dat je Nederlandstalig bent met een redelijke tot behoorlijke kennis van het Engels.
Dat is voldoende voor een goede passieve beheersing (begrip van geschreven en gesproken teksten, zelfs al zul je sommige woorden niet direct kunnen vertalen/herkennen), en een redelijke tot goede actieve beheersing: een gesprek, zelfs een vloeiend gesprek kunnen voeren waarbij je soms om wat dingen heen moet praten (pak een onderwerp uit het nieuws vandaag en probeer dat in het Engels uit te leggen - misschien ken je de exacte termen niet, maar kun je wel prima duidelijk maken waar het om gaat).
Echt tweetalig ben je als je in beide talen nooit hapert of naar woorden hoeft te zoeken (niet als in ‘even nadenken wat je wilt zeggen’, maar als in ‘even nadenken welke woorden de juiste vertaling zijn), omdat je niet in je hoofd hoeft te vertalen.
Mijn Engels is goed genoeg om een gesprek te voeren, ik ben de eerste 4 jaar van mijn leven Engelstalig opgevoed, maar ik beschouw me als Nederlandstalig met een behoorlijk goede beheersing van het Engels.
Ik kan bijvoorbeeld moeiteloos cryptogrammen in het Nederlands oplossen, maar Engelstalige lukken slecht. En in een gesprek moet ik dus soms even zoeken naar de juiste term - ik praat rustig dóór, maar waar ik in het NL bij veel termen wel 10 (bijna)synoniemen kan bedenken, is dat in het Engels toch minder.
Juist dat maakt voor mij het verschil: de beheersing van de taal _inclusief_ de rijkdom ervan (en een flink goede beheersing van de grammatica).
Als je de taal al goed beheerst, heb je kans dat veel lezen/luisteren in die taal, of een tijdje verblijven in een Engelstalig land, de taalbeheersing een flinke boost geeft.
Besef wel dat veel Nederlanders ‘raar’ Engels spreken: een mix van Engels en Amerikaans - ze mixen beide accenten en gebruiken termen die slechts in een van beide taalregio’s gebruikt worden (alsof iemand die Nederlands heeft geleerd er soms ineens een puur Vlaamse term doorheen gooit die we hier helemaal niet kennen).