Ik heb regelmatig een leeg gevoel van iets dat is geweest en nooit meer zal terug komen. Waar komt dit door?
Het klinkt wat vaag, maar voorbeelden hiervan zijn: Oude foto´s van plekken die er niet meer zijn, en nooit meer terug kunnen komen. Bijvoorbeeld gebouwen van voor de WWII. Maar ook bepaalde artiesten van de 70´s, 80´s en 90´s, zelfs van daarvoor, die deze muziek niet meer zelf kunnen maken. De prachtige Mariah Carey met een wereldstem op haar 22ste, nu zingt ze niet meer zo mooi, haar uiterlijk zoals toen is ook heel erg verandert. Dit heb ik ook regelmatig als ik naar muziek luister van bijv. Herman van Veen, Mark Knopfler, en zo voorts. Het klinkt misschien alsof ik overdreven gevoelig ben, hoogevoelig ben ik inderdaad, maar heeft dit daarmee te maken? Het is bijna een soort rouwproces, ik zie beelden van mensen en hoor daarbij muziek, dat kijkende maakt me soms emotioneel, omdat ze er nu tig jaar verder niet meer zo goddelijk uit zien, en niet meer zo goddelijk zingen. Dat wat ik zo mooi vind, is niet meer. En ik heb het nooit mogen mee maken, althans niet bewust. Zo dus ook oude foto´s van vroeger. Waar komt dit vandaan? Waarom heb ik dit zo erg, en hebben andere mensen dit ook? Ik schaam me er niet voor, ik vind het een mooie eigenschap van mezelf, maar ik vroeg me gewoon af waar het vandaan komt.
Bedankt bij voorbaat!
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.