Beseft iemand die zelfmoord pleegt wel met hoeveel schuldgevoel hij/zij de nabestaanden daarmee opzadelt?

Vaak voelen deze mensen zich ongewenst in de maatschappij. Daarom kunnen deze mensen juist denken dat ze hiermee de maatschappij helpen.

Schuldgevoel is waarschijnlijk niet terecht. Ze hadden hun eigen problemen waardoor ze deze beeld krijgen.

Verder vind ik dat als iemand dit echt wil doen dat diegene dat mag doen. Het is moeilijk te beseffen wat je voelt als je zo ver wil gaan.

Aan het plegen van zelfmoord liggen zoveel oorzaken ten grondslag. De een doet het weldoordacht, terwijl het bij de ander een impuls is. Het kan een egoïstische daad zijn, waarbij al dan niet aan de gevolgen wordt gedacht, maar de drang te groot is om daar rekening mee te houden. Iemand kan ook zo in de knoop zitten met zichzelf, waardoor het rationeel denken mede in de knoop is geraakt en er geen andere wegen meer in het zicht zijn dan die ene.
Het kan een stuk schelen als er een afscheidsbrief wordt achtergelaten met de reden van de daad, zodat nabestaanden een antwoord hebben op het 'waarom'. Dat kan de pijn verlichten, maar het schuldgevoel blijft knagen. Helaas heb ik het zelf ook van vrij dichtbij mee moeten maken...
Ik vind het nog veel erger als iemand weldoordacht zover gaat, dat 'ie anderen meeneemt op zijn weg, zoals we maar al te vaak lezen.

Men heeft zich dat op GV al eerder afgevraagd.. ik gaf daar toen een reactie op waar je nu ook iets hebt misschien..

Op zo'n moment, zijn er maar weinig mensen die denken aan het schuldgevoel van de nabestaanden.

Ik geloof dat als jij dat echt wilt, je het ook mag doen, mist je er geen buitenstaanders bij betrekt (zoals voor een trein springen of je ophangen in een hotel). Of
Bijv. mensen die een zware psychische ziekte hebben, en daarvan niet meer kunnen genezen. Maar dat artsen het net niet genoeg vinden om er euthenasierecht voor te geven.
Ik ken zo'n geval in mijn kennissenkring, en deze persoon lijdt. Ernstig. Er er is geen behandeling voor mogelijk. Het enige wat er kan gebeuren, is hem de rest van zijn leven in de gesloten instelling laten, waar hij zwaar lijdt, en eigenlijk 24 uur pd in een dwangbuis moet. Hij is 23 jaar...
Er zijn ook mensen die minder zichtbaar zo lijden.

Ik denk dat mensen die zelfmoord plegen té ver heen zijn om te denken wat de mensen voelen die ze achterlaten. Of misschien weten ze het wel, maar blijft de drang om het te doen te groot. Het lijden is te groot en er is geen toekomst. Je denkt op dat moment niet, oh laat ik het niet doen, want dan zadel ik andere mensen met schuldgevoel op.

Schuldgevoel is trouwens ook niet echt nodig (in de meeste gevallen dan he). Natuurlijk heb je allerlei emoties dan ineens na zo'n bericht. En misschien denk je; Had ik hem kunnen stoppen, heb ik wel aardig tegen hem gedaan, waarom heb ik nooit geholpen enzovoorts. Maar, laat het schuldgevoel varen en heb verdriet.

Nee dat beseft hij niet, niet voor en tijdens, maar misschien wel na zijn daad...
Als hij dat zou beseffen voor, tijdens of na zijn daad, dan zou hij het niet hebben kunnen doen in de eerste plaats...
Dat geldt niet eens voor zelfmoord, maar ook (ander)moord en in werkelijkheid voor iedere daad die door een ander als verwerpelijk kan worden gehouden... Dat hoeft niet noodzakelijkerwijs een strafbaar feit te zijn, dat hangt dan weer af van de wetten die er heersen in dat land...

Vergeef hen die niet beter weten...

nee, misschen niet, omdat als iemand erg suicidaal is het denkproces heel anders kan verlopen. sommige dingen hebben totaal hun waarde verloren (ook het leven), en goed in kunnen voelen wat het inhoud voor de nabestaande lukt niet altijd in die situatie, in die zin is het ook niet egoistisch maar echte onmacht en onkunde wel is de stroom van de gedachte egocentrisch: gericht op de persoon zelf of iig zijn of haar beleving van de wereld.

Wellicht. Maar betekend dat dat die persoon het daarom maar niet moet doen? Blijkbaar zijn de mensen in zijn omgeving niet in staat om voor deze persoon het leven dragelijk te maken. Heel vervelend dat je zoiets van dichtbij mee hebt moeten maken. Maar goed.. Als deze persoon zo depressief is dat hij/zij het leven niet meer ziet zitten dan is dat een lang process geweest.

Mensen die zichzelf van het leven beroven denken juist heel veel. Alleen de verkeerde dingen. Ze denken namelijk dat hun problemen zo groot zijn waarvoor ze zich ook schamen en dat ze de omgeving zoveel last bezorgen dat het maar beter zou zijn als zij er niet meer zijn. Dan doet het voor de omgeving maar even pijn maar dat gaat wel over.

Terwijl deze mensen juist meer zouden moeten praten en de problemen benoemen en samen naar oplossingen zoeken. Dan zouden ze merken dat ook de omgeving en met name de naaste omgeving mee wil en kan helpen aan oplossingen.

Overigens is er waanzinnig veel moed voor nodig om een einde aan je leven te maken dus schilder die mensen nooit af als lafaards. Vaak zijn er van te voren al veel aanwijzingen die niet opgepakt worden. Het zou mooi zijn als de moed om er een einde aan te maken gebruikt wordt om de problemen aan te pakken.

Als het gat in je hart niet door de mensen om je heen gevuld kan worden dan is er geen weg meer dan die ene.
Het is een illusie van nabestaanden dat ze dat gat hadden kunnen dichten en schuldgevoel is dan ook misplaatst.

het is niet de bedoeling van de persoon om nabestaanden met schuld achter te laten. op dat moment denken ze niet helder. doch zijn er nabestaanden die echt opgelucht zullen zijn na een zelfdoding van een familielid, mijn zoon oa, die zal feestjs geven, ook boos zin wantdan meot hij zorgen voor zijn kleinere zus en hij zou dan liever hebben dat ik ze meeneem (of o pdat moment meegenomen zou hebben. ik vecht nu nog voor ene oplossingvoor zijn zus en hij heeftdan zijn zin. verder heb ik geen nabestaanden, dus zal ik niemand met schuld achterlaten. voordeel vna sociaal isolement