Waarom wijzen veel mensen iets wat ze niet begrijpen, vaak automatisch af?

Grotendeels ligt dit aan de instelling die een mens heeft, aan iets nieuws beginnen is weer een nieuwe uitdaging terwijl mensen vaak zoiets hebben van "als het wekrt waarom moet het dan anders" waardoor ze nieuwe onbekende dingen afwijzen

Bang voor het onbekende lijkt mij. Of bang voor verandering.

Waarom zou je warmlopen voor iets dat je niet begrijpt?
Heel menselijk, lijkt mij.
Maar ook menselijk om je er niet verder in te verdiepen, helaas...

Ik denk dat dit niet zo is. Veel mensen kijken televisie, rijden auto, gebruiken een gsm etc etc en begrijpen eigenlijk niets van de werking, geschiedenis, oorsprong, techniek maar wijzen het absoluut niet af en gebruiken e.e.a. veelvuldig. Het leven, de persoon die je zelf bent(of wilt zijn) allemaal onbegrijpelijk maar de meesten gaan toch gewoon door en wijzen niets af. Ik denk dat juist al deze onzekerheden, onbeduidendheden etc verschillende menselijke benaderingen kennen. Er is een groep mensen die zich vastklampt aan creatieve ideeën, dromen, religie etc en er is een groep die de waarneming/zintuigen als basis neemt voor "het begrijpen". Ik vermoed dat de laatste groep vaak de denkbeelden van de eerste groep afwijzen, en vice versa uiteraard.

Ik herken dat niet. Juist dingen die ik niet begrijp verdiep ik me in omdat ik - globaal- wil weten hoe ze werken. Ik hoef er niet altijd zelf een te kunnen maken, maar het is wel prettig te weten hoe dingen ongeveer in elkaar steken vooral als het ineens niet meer functioneert, waar dat dan aan zou kunnen liggen. Maar heel diepgaande kennis heb ik niet voor alle onderwerpen. Als mijn man tot in detail ingaat op dingen die hij op zijn werk heeft opgelost of over zijn motor, dan haak ik stiekum wel eens af, omdat ik niet de behoefte heb helemaal te weten hoe het werkt en mijn basiskennis onvoldoende is om zonder inspanning te kunnen volgen. Ook een uitgebreide verhandeling over de geschiedenis van het voetbal of de ontwikkeling van het levenslied, om maar wat te noemen, boeien me te weinig om kennis van te willen nemen. Dat is geen automatische afwijzing, maar een overweging op basis van het stukje kennis dat ik heb over het onderwerp en die ik niet wens te verdiepen zolang er interessanter en belangrijker materie voor handen is.

Maar ik denk stiekum dat dat niet is wat je bedoelt ; ik denk dat de vraag weer is waarom mensen paranormale / spirituele zaken afwijzen. Nou, niet omdat het onderwerp me niet voldoende boeit (hoewel je het soms wel zat kunt worden) of omdat ik ze niet begrijp ; voor verreweg de meeste is al een uitstekende verklaring en voor de rest komt die vast ook nog wel, dus ik blijf zoekende. Ik wijs alleen het feit af dat er géén verklaring voor is, of een onverklaarbare´ verklaring, voor zover je dat afwijzen kunt noemen.

Wat een boer niet kent dat vreet ie niet!

Ik sluit mij aan bij Marleens laatste alinea.

In de dans tussen de fantasie en de zintuigen, is de fantasie vooral nuttig voor het leveren van nieuwe ideeën en originele invalshoeken. Uiteindelijk moeten de zintuigen laten zien of die ideeën ook hout snijden.

Daarbij mogen de zintuigen natuurlijk worden uitgebreid met alles wat we maar kunnen bedenken.

Het enige dat ik afwijs, is kritiekloos geloof in wat-dan-ook. Zodra iemand mij vertelt dat ik zijn idee moet geloven en een ander idee moet afwijzen, wil ik weten waarom ik dat zou moeten doen. Komen er dan argumenten waarom het ene idee beter is dan het andere, dan ga ik meteen overstag.

Komen die argumenten er niet, dan zie ik twee mensen, die elk iets anders beweren, en die elk vertellen dat ik hun idee moet volgen en het andere idee moet afwijzen.

Op zo'n moment haak ik af. Dan wijs ik in eerste instantie beide ideeën af. Misschien leuk als idee, als fantasie, maar niet meer dan dat.

Maar vooral wijs ik het idee af, dat ik *zomaar* in één van beide ideeën zou moeten geloven.

Tja, wat de boer niet kent dat vreet 'ie niet....
Oftewel: Onbekend maakt onbemind.

Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat veel mensen het ontzettend moeilijk vinden om zich te verplaatsen in een ander.

Een voorbeeld.
Die man die zijn arme dorp in het rifgebergte is ontvlucht, om te proberen een graantje mee te pikken in het rijke westen.
(Zouden wij niet hetzelfde doen?)
Het is makkelijker om deze persoon af te wijzen en te veroordelen, dan om te proberen hem te begrijpen en te bedenken wat WIJ zouden doen als we in zijn schoenen stonden...)

Mensen zijn volgestopt met informatie. er is een soort informatie moe. Je wordt geconfronteerd met het onbekende hetgeen betekent dat je opnieuw moeten gaan leren begrijpen. Het is een gegeven dat veel mensen genoeg hebben aan zich zelf en dat is vreselijk jammer. Het is een medeoorzaak van sociale armoede. Als je nog dieper kijkt heeft het te maken met ons zelf. Jouw verwachtingspatroon zou moeten worden bijgesteld. Maar de ander neemt geen tijd meer voor zichzelf. Alles wat buiten het normale ligt wordt snel van de hand gedaan. De diepere motieven worden dan overgeslagen. Het is de intentie in het leven om een samenleving te vormen, en dat kan met verschillende mensen met verschillende motieven. De tijd nemen en echt luisteren bind mensen, je gaat van mensen houden. In zo`n situatie ben je ontvankelijk voor anderen, dan wijs je niet meer af maar haal je de mensen naar je toe. Ik besef dat een ieder eigen verantwoordelijkheid heeft, maar de baas is niet hoog want er is iemand nodig voor de sturing. De baas heeft je nodig want als jij je werk niet doet, staat alles stil. Dit fenomeen is de gelijkenis van het mens zijn. Doe maar eens moeite om de ander te begrijpen. Er ontstaat een wederzijdse betrokkenheid die zegt dat we elkaar nodig hebben. De èèn is niet meer dan de ander, we dragen de verkeerde boodschap van eigenzinnigheid. Neem de ander serieus want ook jij wil serieus genomen worden. Deze tijddgeest van invidualisme is verkeerd. Een samenleving van het echte samen komt weer terug. Invidualisme is iets anders als zachtmoedigheid, en je mag gewoon jezelf zijn met je eigen goede eigenschappen, immers jij bent uniek. Laat dat maar eens zien, je zal versteld staan, want dan ben je duidelijk, dan wordt je naar de ander toegehaald i.p.v. afgewezen. We zijn te vaak negatief, we zijn overal op tegen maar zeg maar eens ik ben voor. Het is een wijze voorwaarde om gelukkig te zijn. Jij in jouw en ik in mijn Addy