Hoe kan je het beste accepteren dat je een ziekte hebt, waardoor je bepaalde dingen die je vroeger wel kon, en nu niet meer?

Door een beperkende ziekte wordt je eigenlijk alleen maar, wat eerder op je levenspad dan je verwachtte, geconfronteerd met iets, dat ieder mens zal ondervinden: naar mate je ouder wordt, zijn er steeds meer dingen, die je niet meer kunt, die je vroeger wel kon.

Op je 50e kan je niet meer, zoals eerder, met drie treden tegelijk een trap oprennen zonder buiten adem te geraken - uitzonderingen van enorme fitheid daar gelaten.
Je ouder-wordende lichaam geeft je beperkingen, waar het vroeger grenzenloos was.

Mijn vader van 91 zegt dag in dag uit, dat hij zo graag weer wil joggen en tennissen. En lijdt daar echt onder.
Heel triest - maar zijn levenskijk is altijd een 'half leeg' glas geweest, en hij gaat altijd uit van het 'worse-case-scenario'.

Zoals iedereen al gezegd heeft : doe jezelf een groot plezier, en probeer te waarderen en heel blij te zijn, met wat je wél hebt en wél kunt. Door je daarop te concentreren, door dát belangrijk te maken, én door te bedenken, dat niemand je meer af kan nemen, wat je al allemaal gedaan hebt vroeger (al had je het misschien graag langer zo gehouden), kan je toch met dankbaarheid voor het goede in je leven elke dag genieten van wat er 'is'.

Je moet eigenlijk een soort levenskunstenaar zijn, en heel bewust genieten van ieder goed moment. Niet te veel terugverlangen naar wat weg is, en niet te veel vooruitsomberen naar wat misschien nog komt.

De bril die je opzet, is de bril waar je door kijkt.
En je kunt zelf de keuze maken, welke bril je opzet.
Alleen moet je het wél zelf doen!