Wie heeft er hart voor de natuur?

Ik beleef mezelf als onderdeel van de natuur, niet als toeschouwer.

De mens komt net kijken; vele soorten gingen ons voor, en vele zullen ons volgen.

Het is het mooiste wat er is.

Hart en natuur is één... Heb je een hart dan geniet je van de natuur en laat die zoals het is...

De natuur is niet dat buiten je is, het is innerlijk, vooral innerlijk... De natuur is alles zolang het mag zijn zoals het is... Dat is de natuur...

En in die natuur klopt een hart... het hart van bezieling, het hart van leven, leven dat nooit eindigt...

Natuur is één en éénheid herkent zichzelf...

Ik woon in een bos, ik maak altijd tijd voor de natuur. Alleen wordt ik soms nogal moe van die teken die er zitten. Ik moet me elke dag controleren en ook mijn kind.
Dan nog niet te spreken over grandioze muggen die rond mijn oren zoemen.
Maar voor de rest heb ik een hart voor de natuur.

ik heb hart en tijd voor de natuur, maar niet in die zin dat ik geniet van een bos- of strandwandeling, dat blijft in mijn beleving toch lopen ; p
ik probeer vooral wat voor dieren te betekenen, en doe dat met groot plezier.
door ziekte moet ik nu even pas op de plaats maken, maar ik heb 14 jaar als vrijwilligster gewerkt voor de dierenambu en het vogelasiel.
hoop dit allemaal tzt weer op te kunnen nemen.

genieten van groen doe ik op m'n balkon, dat staat overvol met prachtige planten ; )

Ik geniet altijd van de natuur.
Als ik buiten kom in een mooi groen bos waar je de zonnen stralen door de bladeren ziet.
Prachtig toch!

Ik. Als de natuur roept, geef ik daaraan altijd gehoor.

buiten zijn -in een bos, op het strand, tussen de velden en gewoon in de tuin is voor mij voeding voor de ziel...

ik heb (of neem) de mogelijkheid om veel buiten te zijn...

Natuur, dat is poep en pis en stank en kwijl

Ik maak te weinig tijd voor de natuurbeleving, want ik weet als ik bijvoorbeeld meer wandel in bos en langs water, dat ik me beter voel. Beter met mezelf. Ik kijk graag naar buiten, we wonen (heel bevoorrecht) in een groene omgeving.
Mijn man heeft altijd meer tijd besteed aan (berg)wandelen, zowel met vrienden als met onze kinderen. Zij werden toch min of meer door hem verplicht mee de bergen in te trekken. Een weekje natuur en geen cultuur. Hij beschouwt dat als wezenlijk in de opvoeding. Vaak gingen ze echt met tegenzin mee, maar nu zien ze wel hoe mooi dat was.

met blote voeten in het gras
zittend onder een boom
ruisende blaadjes, fluitende vogels
mijn ogen dicht
genietend, beseffend
wat is de natuur toch
wonderschoon

Kom er niet echt vaak aan toe, maar kan intens genieten van alles wat groeit en bloeit, intussen luisterend naar de vogels.

Genieten, niet alleen van uitbundig gekleurde bloemen, of van al die verschillende tinten groen in april en mei, of de kleuren van de herfst. Bloeiende zwanenbloemen langs een slootkant.
Maar bijvoorbeeld ook van ontluikende elzenkatjes in het vroege voorjaar, of die van een pijnboom.
Of bloeiend mos.
Of de bloesemknoppen van de door velen zo gehate brandnetels, in vele tinten geel of rose-rood.

Mis op die planten tegenwoordig wel de kolonies zwarte rupsen van kleine vos of dagpauwoog, onze mooiste dagvlinders, die ik de afgelopen twee jaar niet of nauwelijks meer heb gezien. En hoeveel jaar geleden ik die geel gestreepte- of wit gespikkelde harige rupsen voor het laatst zag, weet ik niet meer.
Wilde zoogdieren kom ik zelden tegen. Een enkele keer een eekhoorn. Een paar weken geleden op Ameland wel vrij veel hazen en konijnen gezien, en ook fazanten.

En onlangs zag ik tijdens het zwemmen voor het eerst een ringslang van dichtbij. Belevenis!

Een nooit me in de steek latende bron van inspiratie - als ik "leeg" ben móét ik "weg" - weer opladen.......Tot nu toe heb ik nog nergens op de wereld natuur gezien, die me niet diep-in raakte.

Ik ben vaak in de natuur en geniet er van.
Samen met mijn settertje uren wandelen vind hij prachtig en ik ook.