Wat ik van anorexia begrepen heb, is, dat je het gevoel hebt, dat je over wat je eet, tenminste wél controle hebt : het enige in je leven, want de rest lijkt 'ongrijpbaar' en niet te beïnvloeden.
Vaak begint het in je puberteit, als je je toch al zo onzeker voelt, en je zo afhankelijk bent van je leeftijdsgenoten over hoe je je voelt over jezelf, maar dat hoeft niet : ook jonge volwassenen kunnen het gevoel kwijtraken 'de baas' te zijn over hun eigen leven, en dan een beter gevoel hebben als ze precies controleren hoe veel ( = hoe weinig....) ze eten.
Daarbij komt dan het vertekende beeld dat je hebt van jezelf : je ziet jezelf als 'te dik' als er vet over je botten zit - alleen je spieren en je botten mogen zichtbaar zijn.
door jezelf uit te hongeren gaat je lichaam je spiermassa ook consumeren, zodat er uiteindelijk alleen de botten overblijven, maar dat zie je dan al niet meer.
Als je door therapie/opname aankomt, wordt je heel bang.
Je lichaam wordt in je ogen weer lelijker dan het was.
Zelfs als het een tijdje beter gaat, kan een gebeurtenis in je leven je weer zo van je stuk brengen, dat je weer de onstuitbare behoefte krijgt over íéts de controle te hebben : en dan kan de anorexia weer toeslaan, omdat je weer ieder hapje gaat controleren - alleen zó voel je je dan weer wat beter over jezelf.
Het is een hele moeilijke ziekte om te behandelen hierdoor.