kunnen autisten van onder elkaar leren socialer te worden?
Ik ben bezig hier in te verdiepen, ik merk te veel vanuit de hulpverlening dat men het al gauw een stempel geeft dat het hun beperking is, dat de autisten vaak wisselend hierover denken, vraag ik mij af zijn ze gelukkiger als overeenkomsten zien of verwachten ze meer naar elkaar en voelen ze ongelukkig.
1K
1K keer bekeken
Erna55
8 jaar geleden
Autisten hebben (meer of minder ) moeite met sociale interactie.
Daarom is het niet waarschijnlijk dat ze elkaar helpen om socialer te worden.
Daarom is het niet waarschijnlijk dat ze elkaar helpen om socialer te worden.
Verwijderde gebruiker
8 jaar geleden
Waarom wordt het ze soms kwalijk genomen,dat ze niet goed luisteren?
Thecis
8 jaar geleden
@harriet07,
Omdat het afwijkt van de normaal. Mensen handelen vanuit hun eigen wereldbeeld en als er niet naar hen geluisterd wordt (naar de "normale" mens) wordt dat opgevangen als onbeleefd en misschien zelfs als negeren. Het is sociaal niet-aanvaardbaar, ongewenst gedrag. De "autist" bedoelt er waarschijnlijk niets mee. Je zit op dat moment gewoon even niet in de belevingswereld. Of het maakt ze niet uit dat je er bent, maar merendeel van de tijd is het niets persoonlijks, maar zo wordt het wel opgevat. Een vergelijkbaar iets is dat als iemand vraagt "hoe is het?" dat het verwachte antwoord "goed" is en dat je allebei weer door kan gaan. Je kan (sommige) mensen heel ongemakkelijk zien worden op het moment dat je antwoord "Nou, ik ben zo blij dat je het vraagt, ik heb toch behoorlijk last van hielspoor / gordelroos / likdoorn / de kat ligt slecht / psioriasis die weer opspeelt / exceem / oorlogswond" (meestal, als je het al redt om bij de oorlogswond te komen, en ja, ik ga dan inderdaad het hele rijtje af, hebben ze door dat je niet serieus bent, maar de blik van bijna-paniek is wel goud waard).
Omdat het afwijkt van de normaal. Mensen handelen vanuit hun eigen wereldbeeld en als er niet naar hen geluisterd wordt (naar de "normale" mens) wordt dat opgevangen als onbeleefd en misschien zelfs als negeren. Het is sociaal niet-aanvaardbaar, ongewenst gedrag. De "autist" bedoelt er waarschijnlijk niets mee. Je zit op dat moment gewoon even niet in de belevingswereld. Of het maakt ze niet uit dat je er bent, maar merendeel van de tijd is het niets persoonlijks, maar zo wordt het wel opgevat. Een vergelijkbaar iets is dat als iemand vraagt "hoe is het?" dat het verwachte antwoord "goed" is en dat je allebei weer door kan gaan. Je kan (sommige) mensen heel ongemakkelijk zien worden op het moment dat je antwoord "Nou, ik ben zo blij dat je het vraagt, ik heb toch behoorlijk last van hielspoor / gordelroos / likdoorn / de kat ligt slecht / psioriasis die weer opspeelt / exceem / oorlogswond" (meestal, als je het al redt om bij de oorlogswond te komen, en ja, ik ga dan inderdaad het hele rijtje af, hebben ze door dat je niet serieus bent, maar de blik van bijna-paniek is wel goud waard).
Verwijderde gebruiker
8 jaar geleden
Maar waarom vragen ze dan ,hoe het met je gaat? Vooral vrienden of family
HeerVoldemort
8 jaar geleden
Ik zou zeggen dat het aan de autist ligt. Ik ken er genoeg die wel heel sociaal zijn. Waaronder mijn broer, die meer vrienden heeft dan ik, en ik ben niet autistisch, ik heb gewoon niet zoveel behoefte aan contact, hij wel.
Maar ik ken er ook genoeg die 0 inlevingsvermogen hebben en nooit rekening houden met een ander of de gevoelens van een ander.
En toch zaten een heleboel van deze autisten voor meerde jaren bij elkaar in een woongroep.
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.