Hoe maak je iemand duidelijk dat je niks aan je gedrag kunt doen omdat je depressief bent ?

Misschien is het voor je moeder te confronterend omdat ze zelf last heeft van stemmingswisselingen.
Ergens wel te begrijpen, zo ben ik zelf ook moeder en heb ik zelf last van depressies gehad in het verleden (en nu nog steeds last van stemmingswisselingen)
Mijn kinderen zijn nog jong (de oudste is 10), maar ik betrap mezelf erop dat ik mijn eigen emoties op hen projecteer.
Wanneer ik me rot voel, wil ik dat ZIJ zich in ieder geval goed voelen!
Ik betrap mezelf erop dat als mijn kinderen een keer stil zijn of zich vervelen, ik meteen vraag of alles wel goed is. Ik maak dus van een mug een olifant.
Dit ligt allemaal aan mezelf en probeer nu dan ook mijn gedrag in dit opzicht te veranderen.
Ik hoop dat je met dit stukje begrip wat kunt, een moeder wil altijd dat haar kinderen blij zijn en zeker wanneer moeder zelf niet lekker in haar vel zit, werkt dit confronterend en kan dit ook schuldgevoelens opwekken.
Erg irritant natuurlijk voor jou als haar kind zijnde, maar wellicht kun je vanuit bovenstaande info een gesprek met haar openen.
De gevoelens van mijn kinderen zijn van HENZELF, net zoals jouw gevoelens van JOU zijn :)
Begrip voor je moeder dus, want ik zit zo'n beetje in haar schuitje. Maar ik probeer zelfreflecterend te zijn. Misschien heeft jouw moeder deze zelfreflectie (nog) niet maar kan ze dit krijgen wanneer dmv een goed gesprek haar ogen worden geopend.

Toegevoegd na 4 minuten:
PS ik heb overigens ditzelfde meegemaakt met mijn moeder toen ik depressief was. De oplossing was zelfreflectie vanuit haar kant. Precies dus wat ik hierboven beschrijf.

Heel herkenbaar.

Je zegt het zelf al: "Was sich liebt, dass neckt sich!!" [afreageren op mensen die je nabij staan], dus dat is snel verklaard.

Wat doe je er aan? Je hebt de keus, ik neem aan dat je niet meer thuis woont, je hebt de keus tussen veel en vaak of minder en weinig of zelden/nooit contact te hebben met je moeder. Maakt niet uit of je veel van haar houdt, moeders kunnen onuitstaanbaar zijn, wanneer ze iets niet [willen/kunnen] begrijpen of wanneer ze je iets willen opleggen [dwingen/sturen].

Overigens als jij vertelt dat je "door stemmingswissellingen een pesthumeur hebt en loopt te snauwen", begrijp ik je moeder wel, maar jou niet. Waarom heb je kennelijk zo vaak contact met je moeder, die daar niet tegen kan... wie wel zou je zeggen? Het is voor niemand prettig om afgesnauwd te worden en zeker niet als het iedere keer is.

Zoals ik al zei, je hebt de keus.
Je kunt bijvoorbeeld een keer een echt scherp antwoord geven, maar daar krijg je ruzie mee en dat helpt niet.

Advies : Zeg tegen je moeder: " Ma, ik heb al vaker verteld wat er aan de hand is, iedere keer dezelfde vraag, heeft geen zin, of je/u vraagt er niet meer naar, of we hebben véél minder contact : ik wordt hier namelijk nog zieker van, dit helpt niet!! "

Lijkt hard, is kennelijk nodig voor je moeder, met de neus op de feiten gedrukt worden.

Hopelijk zoek je [medische] hulp, je zou medicijnen kunnen krijgen voor deze stemmingswisselingen, uiteraard door een arts te beoordelen, maar voor jou zou het prettiger leven zijn.

Sterkte en vraag hulp!

Toegevoegd na 2 uur:
Is het mogelijk dat je moeder een slecht geheugen heeft. Dat kan veel oorzaken hebben… : " In sommige gevallen blijken geheugenklachten voort te komen uit overbezorgdheid. "
Moeders zijn vaak bezorgd om hun kinderen en als het betreffende "kind" hoewel volwassen "alleen" leeft, kan die bezorgdheid gemakkelijk veranderen in [irritante] "overbezorgheid".

Mijn ervaring met medicijnen bij depressiviteit is dat pas de 3e of 4e anti-depressiva werkte bij mij, dat kan dus inderdaad. Wat je zegt over verslavend, zelfs de pijnstillers die ik slik zijn verslavend, dat klopt.

Geen contact is wel een optie, het is namelijk een keuze, maar zo moeilijk, oplossing zou kunnen zijn : verhuizen… maar DAT is een ERG drastische beslissing/KEUZE, zeker als je alleen elkaar nog hebt. Het is heel begrijpelijk dat je die mogelijkheid niet als optie ziet, juist daarom.

Toegevoegd na 3 uur:
Vervolg in reacties:... [toevoeging stond al eerder in reacties].

Je moeder wéét, dat je depressief bent, is zelf ook bekend met deze ziekte en zou dus ook moeten weten, dat jij er niets aan kunt doen.
Jullie hebben beide ongeveer dezelfde problemen en dat botst.
Spelen dat je vrolijk bent werkt niet: depressief is depressief.
Waarom je moeder reageert zoals ze doet is natuurlijk van hieruit niet te zeggen.
Heb je het haar al eens direct gevraagd?
Misschien maakt het zien van jouw ziekte wel heel veel wanhoop , machteloosheid en moedeloosheid bij haar los. Het is niet fijn je kind, ook als het volwassen is, te zien worstelen met ongeveer dezelfde problemen die je zelf ook hebt.
Het zou ook kunnen, dat ze zich schuldig voelt naar jou toe.
Je kunt je moeder niet dwingen anders te reageren dan ze doet, net zomin als ze dat bij jou kan.
Wat je wel zou kunnen doen is een open gesprek met haar aangaan, met alle begrip voor haar èn voor jezelf. Stel haar vragen, wees empatisch: jullie zitten in hetzelfde schuitje. Waarom vechten tegen elkaar als je elkaar ook tot steun kunt zijn?
Dat idee zouden jullie eventueel kunnen uitwerken: waar kunnen we elkaar helpen?

Iets anders is: aan vele vormen van depressie is weldegelijk wat te doen.
Met medicijnen, maar misschien heb je ook veel aan therapie of allebei. Heb je daar al eens naar laten kijken? Misschien is een goed gesprek met je huisarts zinvol: deskundige hulp, specifiek voor jou naar jouw wensen en mogelijkheden.
Heel veel succes!

Zo te lezen zijn jullie zo emotioneel met elkaar verbonden dat er door de omstandigheden een afhankelijkheidssituatie is ontstaat. Beiden voor elkaar willen zorgen; beiden jullie best doen elkaar zo min mogelijk 'pijn' te doen; beiden op zoek naar 'aandacht' en begrip. Op het 1e gezicht conflicterende belangen en helaas hebben jullie de 'juiste aanpak' of inzicht hiervoor nog niet gevonden.
Maar, het zien van eigen 'nodig hebben', de eigen 'pijn' te aanschouwen, en dit te willen delen, geeft ruimte voor een oplossing.

Ik heb het gevoel dat jullie elkaar teveel willen beschermen, geen overtogen woord te wisselen om elkaar maar niet 'te raken'. [herkenbaar uit eigen ervaring]. Zoals je inmiddels hebt gemerkt werkt dit niet.

Wat zou kunnen helpen is uitspreken wat ieder van jullie nu nodig heeft, welke pijn onderliggend is, eerlijkheid en niets van de waarheid verbloemen . Niet afdekken met de "mantel der liefde". Dat houdt de situatie alleen maar in stand.

Durf [beiden] je diepste verlangens te uiten. Het is eng maar brengt jullie veel verder. Daar kan je hulp bij vragen, he.
Ik wens jullie veel wijsheid toe!!

In aanvulling nog op de andere antwoorden, je moeder heeeft last van stemmingswisselingen, en misschien ook wel toen je nog klein was. Dat heeft dan ongetwijfeld veel invloed op je gehad, je huidige problemen zouden daar wel eens helemaal of gedeeltelijk mee te maken kunnen hebben.

En als je moeder zich dat - bewust of onbewust - realiseert zal ze zich daarover schuldig kunnen voelen. En boosheid wordt vaak gebruikt om dit soort dingen te overschreeuwen.

Terug naar je vraag, realiseer dat je je moeder helemaal niets duidelijk hoeft te maken. Ze zal moeten accepteren dat je bent zoals je bent, jullie zijn beiden volwassen vrouwen. En wil ze dat niet, en je blijft last houden van haar gedrag zou ikzelf ervoor kiezen om meer afstand te houden.

Over depressie zijn er al heel veel boeken geschreven. Laatst heb ik een lezing gevolgd over depressie. Die was heel leuk opgevat en ging er eigenlijk over "hoe krijg ik zo snel mogelijk een depressie". Iedereen lag dubbel, ook de meest depressieve toehoorders. Maar één ding heb ik onthouden : depressie bestaat niet in landen waar men dagelijks moet vechten voor zijn bestaan. Het klinkt misschien hard, maar depressie is voor een groot stuk een welvaartsziekte.
Ik wil zeker niet zeggen dat ik je probleem niet serieus neem, alleen is het de vraag of je je moet afvragen of de wereld jou moet aanvaarden omwille van je depressie. En ook of dat het fundament van je probleem is, nl. dat je van je moeder niet de steun krijgt die je verwacht. Volgens mij gaat het meer over de teleurgestelde verwachting dan over de "depressie" zelf. Op de één of andere manier vind jij het belangrijk dat je moeder je begrijpt (wat bij vele mensen het geval is natuurlijk, en vaak komt uit een kindertijd waar men ook het verlangen had begrepen/aanvaard/gekoesterd te worden en dit niet gebeurde).
Een onderdeel van volwassen worden is echter dat verlangen los laten. Je moeder kan niet beter doen dat wat ze nu doet. Zij is niet de geschikte persoon om jou te steunen, en ze heeft niet het zelfinzicht dat nodig is om te zien wat er bij haar zelf scheef zit (en daarmee bedoel ik niet haar "depressie"). Zo is het nu eenmaal, je kan andere mensen niet sneller laten groeien dan wat voor hen mogelijk is. Als kind hing je voor je overleven af van je moeder, nu niet meer. En eindeloos in het verleden blijven graven maakt je enkel depressiever. Want een depressie is eindeloos : er komt nooit een punt dat diep genoeg is om het ten goede te doen keren.
Als ik het goed begrijp heb je vrienden die je na staan en bij machte zijn je op te beuren. Neem dit als eerste stap om je leven terug in eigen handen te nemen. Zoek iets waar je je goed bij voelt, een club/bezigheid/hobby. Doe alles wat er binnen je bereik is om jezelf te verwennen. Niet omdat je "zo zielig bent", maar omdat je waardevol bent. Pik je eigen "ik" terug op, neem het touw terug in handen. Je kan het verleden niet ongedaan maken, maar je toekomst heb je zelf in handen. Succes!

Ik lees hierboven veel goede antwoorden, daar kan ik niets aan toevoegen.
Het enige wat ik nog denk is: jij wilt (begrijpelijk) dat je moeder niet zo reageert op jouw stemmingen/gedrag omdat ze weet wat de oorzaak is. Zou het jou niet ook een beetje helpen als jij je altijd realiseert dat haar stemmingen/gedrag waarschijnlijk voortkomen uit haar eigen stemmingswisselingen, waarvan jij de oorzaak kent?

Als zij zeurt omdat jij stil bent kan jij je daar misschien makkelijker overheen zetten als je op dat moment niet alleen denkt "ik wil dat ze stopt want ze weet tenslotte wat de oorzaak is" maar dat je dan óók denkt "ik ken de oorzaak van haar zeuren - ook zij heeft last van depressiviteit", en het daarmee van je af zetten. Daarmee kunnen jullie zowel elkaar als jezelf waarschijnlijk helpen. In plaats van een wederzijdse opbouw van irritatie komen jullie dan waarschijnlijk in een wederzijdse opbouw van acceptatie.

Ik kijk hier als een buitenstaander tegenaan, heb geen ervaring met dit soort dingen, maar misschien werkt het wel. Hoe dan ook, ik hoop dat jij en je moeder veel leuke tijden met elkaar kunnen hebben. Sterkte in elk geval.