In elk verwerkingsproces gaat het om bewaren van het evenwicht.
Direct na een traumatische gebeurtenis meegaan met alle emoties zou het leven volledig kunnen ontregelen. Een half jaar verdringen is weer het andere uiterste.
De kunst is om zoveel emotie toe te laten en te uiten dat je de controle over dat proces kunt behouden. Het uiten van de emotie vermindert de spanning en is dus goed, maar er in meegezogen worden is minder.
Als je er voor kiest om verwerking zonder begeleiding te doen is een een manier die bij mij goed werkt:
1) geef jezelf elke dag op 2 vaste tijdstippen bijvoorbeeld 5 minuten de tijd om te voelen. spreek die tijd met jezelf van tevoren af, was het te kort --> volgende keer langer, en omgekeerd.
2) dus, welke emotie ervaar ik, het meest in de buurt van blij, bang, verdrietig, boos? Voel ik dat op een bepaalde plek in mijn lijf? Hoe is mijn ademhaling, hoe voelt mijn lichaam, gespannen, of druk, warm of koud, waar zit dat gevoel.
3) welke gedachte gaat er door me heen, wat zou ik willen zeggen of doen (beweging) om de spanning te verminderen. Of opschrijven.
4) dit alles kun je doen op een "voel-stoel", een andere stoel kun je gebruiken om op afstand naar jezelf te "kijken", en te benoemen wat er gebeurt.
5) deze "kijkstoel" - werkt ook heel goed als je weinig voelt in de voelstoel. - benoem wat je ziet van een afstand, dus zeg iets als "Sophia90 heeft gisteren meegemaakt en voelt . Kijk of het uitspreken hiervan een gevoel oproept.
6) rond af als de tijd om is door bewust op te staan, even naar beide stoelen kijken, en iets als "tot de volgende keer" te zeggen.