Hoe zorg ik dat ik mijn verwerkingsproces na een heftige gebeurtenis niet uitstel?

Het is vaak zo dat mensen in de eerst plaats zaken “verdringen” of voor zichzelf ontkennen als ze iets meemaken dat hen op emotioneel vlak door elkaar schudt. Dat is een heel normale en bekende fase bij erge gebeurtenissen, die je ook bv. bij rouwverwerking ziet (na overlijden, relatiebreuk,voor sommigen ook kinderen die uit huis gaan….). Aan de andere kant lees ik ook dat je,als je “met uitstel” emotioneel de gebeurtenis verwerkt, hierdoor uitgeput raakt. Dat wijst er volgens mij op dat het voor jou op zich moeilijk is om emotie toe te laten. Je gaat ertegen vechten tot het niet meer kan, en dan ervaar je de vermoeidheid van én het gevecht én de emotie. Op een onbewust manier verdring jij dus emoties. Misschien komt dit omdat je als kind je emoties niet mocht uiten. Of misschien werden er gewoon nooit emoties geuit op de plaats waarop je werd opgevoed. Wees dus gelukkig dat je emoties zich niet helemaal laten verdringen, want erg gezond is dat niet voor je geestelijk welzijn. Ik ben nu zeker niet de mens die modetrends volgt of promoot, maar bij jouw probleem denk dat het heel erg zou helpen om een cursus mindfulness te volgen. Daar leer je om dingen die in jezelf gebeuren, op een vriendelijke manier toe te laten. Je zal je emoties dan niet meer (bewust of onbewust) de kop indrukken maar ze met vriendelijkheid begroeten. Waardoor je ze op termijn waarschijnlijk ook meer en meer op het moment zelf zal durven voelen. Je kan al een heleboel lezen over mindfulness op internet, waaruit je waarschijnlijk al een hoop dingen leert (bv. http://mindfulness.breathworks.be/mindfulness.html of bij wikipedia). Je kan zelfs gratis filmpjes bekijken op youtube, waarop er op een eenvoudige manier oefeningen worden aangeboden.

In elk verwerkingsproces gaat het om bewaren van het evenwicht. Direct na een traumatische gebeurtenis meegaan met alle emoties zou het leven volledig kunnen ontregelen. Een half jaar verdringen is weer het andere uiterste. De kunst is om zoveel emotie toe te laten en te uiten dat je de controle over dat proces kunt behouden. Het uiten van de emotie vermindert de spanning en is dus goed, maar er in meegezogen worden is minder. Als je er voor kiest om verwerking zonder begeleiding te doen is een een manier die bij mij goed werkt: 1) geef jezelf elke dag op 2 vaste tijdstippen bijvoorbeeld 5 minuten de tijd om te voelen. spreek die tijd met jezelf van tevoren af, was het te kort --> volgende keer langer, en omgekeerd. 2) dus, welke emotie ervaar ik, het meest in de buurt van blij, bang, verdrietig, boos? Voel ik dat op een bepaalde plek in mijn lijf? Hoe is mijn ademhaling, hoe voelt mijn lichaam, gespannen, of druk, warm of koud, waar zit dat gevoel. 3) welke gedachte gaat er door me heen, wat zou ik willen zeggen of doen (beweging) om de spanning te verminderen. Of opschrijven. 4) dit alles kun je doen op een "voel-stoel", een andere stoel kun je gebruiken om op afstand naar jezelf te "kijken", en te benoemen wat er gebeurt. 5) deze "kijkstoel" - werkt ook heel goed als je weinig voelt in de voelstoel. - benoem wat je ziet van een afstand, dus zeg iets als "Sophia90 heeft gisteren meegemaakt en voelt . Kijk of het uitspreken hiervan een gevoel oproept. 6) rond af als de tijd om is door bewust op te staan, even naar beide stoelen kijken, en iets als "tot de volgende keer" te zeggen.