Welke manieren zijn er, als je depressief bent, toch zin te maken om te gaan werken, zonder medicatie te gebruiken?

Heel erg bedankt. Hier gaat het om een zware depressie. Ik zal het met de behandelaar bespreken, om te kijken voor opties daarvoor.

Een zware depressie is echt een ziekte, en niet meer te behandelen met trucjes, lijstjes en snoepjes in de tas. En eigenlijk ook niet meer zonder medicijnen, al is het maar tijdelijk, om weer ritme (en zin in het leven) te krijgen. Sterkte !

Dat klopt zeker, soms denk ik dat ik maar beter ontslag kan nemen..
Bedankt :)

Iedere dag bewegen, zo veel als je kan maar minimaal 20 minuten en dit liefst meerdere keren per dag. Bewegen kan je in gradaties doen. Als je echt zwaar depressief bent is 20 minuten wandelen al een enorme opgaaf. Hardlopen helpt het beste in mijn ervaring.

Buiten mijn werk om (2a3 dagen per week) beweeg ik nauwelijks, simpelweg te 'dood' voor. Ik wil het graag maar kan mezelf, zeker met dit weer, er niet toe zetten.

Heel herkenbaar hoor Ytje. En toch is bewegen het beste (en snelste) medicijn! Het is de natuurlijke antidepressiva van het lichaam. Vraag of iemand jou wil helpen door jou "te dwingen" mee naar buiten te gaan voor een wandeling.

Ik bedoel het niet verkeerd, maar het lijkt er nu op dat je 'elke dag bewegen' als oplossing ziet voor de depressie. (Omdat je zegt medicijn).
Als ik dan toch zin heb dan beweeg ik ook wel wat, maar dat is maar zelden.

Dat het je goed opgemerkt dat elke dag bewegen een oplossing is voor depressie. Een mens is nu eenmaal niet gemaakt om niet te bewegen. Je voelt je na afloop gewoon beter, kijk maar eens om je heen hoe anderen het doen. Vraag het sporters eens.... Bij mij werkte beweging hetzelfde als een antidepressiva pil. En natuurlijk vond ik het ook moeilijk om te gaan bewegen, maar ik wilde zo graag van het lijden af dat ik door die weerstand (weerzin) heen ging.

Je zegt een zware depressie te hebben, neem dan nooit ontslag! Je bent ziek, dus je kan je 'gewoon' ziek melden. Dan krijg je iig nog iets door betaald. Bij een echt zware depressie is het moeilijk jezelf te motiveren. Vraag je behandelaar eens naar runningtherapie, dat helpt echt, weet ook ik uit ervaring.
Dit in combi met behandeling kan er echt voor zorgen dat je geen medicijnen nodig hebt.

Voor beiden bedankt voor jullie reacties, ik neem geen ontslag inderdaad, maar soms is zelfs ziekmelden moeilijk voor alle reacties en dergelijke. Ik krijg een andere gepaste behandeling.
Ik weet dat jullie het goed bedoelen maar ik geloof zelf niet dat ik, in deze staat van depressie, echt vooruit kom met hardlopen ;) sowieso is voor mij veeeeeel meer nodig dan alleen hardlopen.
Toch bedankt :)

Ytje, mag ik confronterend zijn naar je? Ik bedoel dit niet verkeerd. Je begrijpt mijn woorden (expres?) verkeerd. Als je depressief bent, kom je inderdaad heel moeilijk tot hardlopen, zoals ik je eerder al schreef. Begin met wandelen, het gaat erom dat je ademhaling op gang komt. Als je depressief bent zit vaak je ademhaling hoog/vast (spanning) of stokt dikwijls. Door het bewegen begin je dit te doorbreken omdat je dan wel dieper MOET ademen. Daardoor begint de rest in je lijf ook beter te werken en er komt weer meer zuurstof in je organen en hersenen, werken de neurotransmitters beter enz... Natuurlijk geloof jij niet dat je " in deze staat van depressie" vooruit komt met bewegen, omdat het gewoon voor jou heel moeilijk is om uit je patroon van jezelf willen isoleren te stappen. Met een depressie moet je geduld hebben en jezelf niet forceren, behalve met bewegen. Als je echt van je depressie af wilt (?), of deze een stuk dragelijker wilt maken, moet je jezelf wat bewegen betreft een (flinke) schop onder de kont geven. Ongeacht wat er allemaal mis is in je leven. Het lijkt er een beetje op dat je denkt: deze depressie overkomt me en ik kan er niets aan doen. Dan heb je het dus echt mis.

Dat denk ik helemaal niet, ik geloof niet in die 'behandeling', en aangezien jij niet weet hoe erg depressief ik ben, weet jij waarschijnlijk ook niet dat bewegen geen kwestie meer is van een schop onderde kont, en dat dat ene stofje dat vrij hoor te komen bij mij al vrijwel niet meer werkt.
Ik zeg niet dat niks mij helpt, zoals ik al zeg ga ik een andere behandeling doen. Ik geloof gewoon niet in die behandeling/loop therapie. Daarbij gaat de vraag over zin maken om te werken.

Marleen, ik kan helaas mijn vraag nog niet sluiten, kan na het weekend pas, maar heel erg bedankt voor jouw behulpzame antwoord (ookal is het nog geen oplossing voor mij) je geeft in ieder geval een goed antwoord. Bedankt.

Ytje, het is jou leven, geloof wat je wil. Ik weet inderdaad niet hoe depresief je bent maar als je nog kunt werken, zal het mijn inziens wel meevallen met de zwaarte van je depressie. En daarmee bedoel ik niet dat je geen klachten hebt, maar bij een zware depressie kan je niet werken (of je "baas" moet niet doorhebben dat je niet fuctioneert). Punt. En inderdaad gaat je vraag over hoe je zin maakt om te gaan werken. Dat antwoord heb ik je gegeven, maar waarschijnlijk is dat een antwoord dat je niet wilt horen. En dat "stofje" dat je te kort komt, kan je dus zelf weer activeren door te bewegen. Je klinkt alsof je in de slachtofferrol kruipt. Sorry als ik je nu beledig maar die indruk krijg ik naar aanleiding van je laatste reactie.

Geeft niet, internet he, komt vaak anders over dan bedoeld. Ik werk zo'n 2/3 dagen per week, elke keer 2,5 uur. Mijn baas weet niet dat ik depressief ben en heeft niks door. Ik werk dus vaak wel maar niet naar behoren (haal mijn 'doelen' niet)
Verder is dit mijn 6e depressie in 7 jaar waarin automutileren vaak wekelijks gebeurd. Naar mijn werk gaan en af en toe naar school zijn de enige dingen die ik doe buitenshuis :) (afgezien van hulpverlening en ziekenhuisbezoeken dan) Dus het komt wel hard aan als je zegt dat t wel meevalt omdat ik wel kan werken. Maar ik zeg al, het is en blijft internet :)

Ytje, i've been there. Ik heb een bijna 15 jarig gevecht achter de rug. Het is nog steeds mijn zwakke plek. Besef je dat depressief zijn ook verslavend kan zijn? Ik hou er nu mee op met te reageren op jou. Ik wil je eigenlijk confronteren maar ik besef ook dat ik daar de juiste persoon niet voor ben. Jij hebt je eigen pad en tempo te gaan. Ik wens je veel sterkte!!

Dat weet ik inderdaad, maar een depressie is er (vaak) niet zomaar. Iedereen heeft een eigen oorzaak.

Bij mij was een depressie er ook niet zo maar, evenals het automutileren. Maar bij het ouder worden heb ik geleerd dat ik zelf een groot aandeel heb in hoe ik mijn leven leid (en niet lijd).

Aagje heeft zeker wel een punt voor wat betreft de invloed van bewegen op je welbevinden. Ik merk het zelf al, als ik mezelf toesta een hele dag ECHT geen flikker uit te voeren ; niet sporten, niet wandelen, geen boodschappen doen, niet in huis werken, alleen maar een beetje com teevee kijken en computeren.....dan voel ik me aan het eind van de dag helemáál niet lekker; zelfs een beetje down en lamlendig. De volgende dag compenseer ik dat dan ruimschoots door niet eens in de buurt te komen vna die luie stoel, en duik ik beduidend vrolijker en energieker mijn bed in. Met een hele hoop vinkjes op mijn 'to do lijstje'. Ik vrees dat als ik het nietsdoen een week zou volhouden, ik zo diep weg zou kunnen zinken dat niets en niemand me meer op gang zou kunnen krijgen. En dat terwijl ik niet eens een concrete aanleiding heb om depressief van te worden. Maar puur het nutteloos zijn, de initiatiefloosheid zelf.

Ik geloof ook best dat ze een punt heeft, maar jij zegt: 'ik vrees dat als ik dat een week volhoudt, niets of niemand me dan op gang krijgt.' Nja, wat is dan dus mijn probleem? Ik zit zo al wel een aantal maanden, denk je dat ik mezelf op gang krijg om te bewegen? De vraag gaat over zin maken om te werken, als ik zin kon maken om te bewegen, zou ik dat ook kunnen om te werken. Dus in principe moet ik dan een nieuwe vraag stellen met ipv 'om te werken' dan 'om te bewegen'. Dan kom ik weer terug op jouw antwoord, waarin je geen oplossing hebt, en ik in principe niks kan doen tot ikzelf wat 'beter' ben dmv hulpverlening.

Daar draait mijn antwoord dus ook om ; je kunt het al niet meer zelf, je hebt er hup bij nodig. En dan zul je je in principe al snel beter kunnen gaan voelen.
Ik gaf als voorbeeld dat ik zelf al snel merk hoeveel invloed actief zijn heeft op je welbevinden. Dat is dus ook de eerste -tamelijk eenvoudige - stap waarmee je geholpen moet worden : iemand die desnoods samen met je een stuk gaat wandelen of fietsen. Of een grote kast of kamer uitruimen.

Dan zijn we het dus met elkaar eens, dat denk ik ook. Helaas weet mijn vriend (enige in mn omgeving) nog niet hoe hij hiermee om moet gaan en de hulpverlenin gaat ook met ons tweeen praten hoe hij dat het beste kan doen ;) dus dat 'dwingen tot' is er nog niet echt, maar ik denk dat dat wel goed komt met gesprekken waar hij wel open voor staat.
Ik geloof ook wel dat alles goed komt, maar soms trek ik het niet om te werken, maar ben ik te bang voor reacties of een boze baas (oid) als ik dat wel doe. Dus ik ga werken terwijl ik het eigenlijk niet kan, dus thuis zak ik dan gelijk weer weg en dan nog een keer werken wordt steeds lastiger. Alsnog bedankt voor je antwoord en aagje jij ook bedankt voor je toevoegingen :)

Bang voor reacties en boze baas als ik dat wel doe, bedoel ik mee: als ik me wel ziekmeld om die reden.

Dank Marleen voor jouw aanvulling op mijn punt van bewegen. Wat jij beschrijft is heel logisch. Zo gaat het inderdaad als je de hele dag (week/maand) niets nuttigs doet. Je voelt je zo "ellendig" na lummelen omdat je capaciteiten niet gebruikt/aangesproken worden. Ytje, jij wilt wachten tot je zin krijgt om te gaan bewegen, maar zo werkt het niet. Als je wacht tot je zin krijgt kun je wachten tot je een ons weegt. Je zult letterlijk in beweging moeten komen door jezelf te dwingen te gaan lopen. En dan moet je door een weerstand heen gaan. De schop onder je kont.... En dat je bang bent voor boze reacties als je je ziek meld herken ik niet, maar het zorgt er waarschijnlijk voor dat je toch minder aan jezelf "toegeeft". Je verhaal is wel heel herkenbaar hoor Ytje, begrijp me goed. Gesprekken met hulpverlening is goed, maar (in mijn geval) niet voldoende. Daarom hamer ik op bewegen, zoveel mogelijk zelfredzaamheid e.d. i.p.v. deels afhankelijk zijn van "externen" (hulpverlening en vriend). Nog iets wat me triggert in je verhaal. Je schrijft dat je vriend helaas niet weet hoe hij hier mee om moet gaan. Besef je dat je hem tot je persoonlijk hulpverlener maakt i.p.v. dat het je vriend is? De rolverdeling klopt niet meer. Besef je dat het voor je vriend heel zwaar is om met een depressief iemand om te gaan? Ik geloof dat je dat (verstandelijk) al wel in kan zien. Des te meer reden om zelf actief te worden om het gevoel erbij kloppend te maken. Geloof me, ik heb die weg gelopen. De hulpverlening wees mij ook op het belang van bewegen en de eerste tijd (maanden/jaar?) had ik ook niet door hoe belangrijk dat was of dat het mij hielp of zou kunnen helpen. Met vallen en opstaan heb ik het belang ervan geleerd. Maar zoals ik al eerder schreef, iedereen zijn eigen pad en tempo.

Ik snap dat mijn vriend niet mijn hulpverlener is en je hebt het denk ik verkeerd begrepen. Het is ook voor hem fijn als hij weet hoe hij ermee om kan gaan, niet om mij te helpen maar om mij bij te staan en voor zichzelf iets van rust te vinden.
Verder ben je vrij tegendraads aan het worden. Je zegt zelf dat je er eerst zelf achter moest komen dat bewegen belangrijk was, en dat iedereen in zn eigen tempo moet, anderzijds hamer je er op dat het beste is om te bewegen, terwijl ik aangeef dat ik dat niet (meer) uit mezelf kan.
Bang voor de reactie van mn baas oa komt voort uit een persoonlijkheidsstoornis, ik geef dat niet de schuld, maar als ik ga opnoemen waarom precies blijf ik bezig. Zoals ik al zei: ik geloof wel dat bewegen kan helpen, echt wel. Later, als ik me beter voel dan nu, en icm hulpverlening. Op mij komt het soms over alsof je wilt zeggen dat bewegen het enige is dat ik hoef te doen voor genezing..daarom reageer ik misschien wat fel omdat het zo op mij over komt.

Ytje, oh dan heb ik je verkeerd begrepen. Gelukkig besef je zelf dat je vriend gewoon lekker je vriend moet blijven. En ik ben in mijn poging om tot je door te dringen niet tegendraads, maar ik probeer 2 kanten van een proces in mijzelf te laten zien waar jij misschien nog voor staat om er door heen te gaan. Dit in de hoop dat het jou ettelijke jaren lijden en afzien enz. bespaart. Ik wens het mijn vijand nog niet toe waar ik zelf jaren door heen ben gegaan. Ik doe inderdaad een beetje alsof bewegen de enige vorm van genezing is, dat heb je dan weer redelijk scherp door. Zoals ik al eerder schreef heeft bewegen bij mij gewoon het meest effect gehad na talloze jaren van therapie op diverse manieren. En inderdaad, als je veel beweegt, aard je in je lichaam, verdwijnen heel veel piekermomenten, waardoor het leven veel dragelijker wordt en problemen naar de achtergrond verdwijnen en zichzelf min of meer oplossen. Maar dat zie je dus "achteraf" pas. Vandaar mijn gehamer. Maar goed, ik zie dat je liever energie steekt in het bestrijden van mijn mening dan je energie steken om het in je hoofd anders te gaan leren denken (zodat je opgang komt om te bewegen bedoel ik hiermee). Jammer, je bent naar mijn mening een slimme meid maar op dit spoor ben je op weg naar je 10e depressie in 12 jaar tijd. Sorry als ik bot ben. Ik wens je toch veel succes bij jouw strijd, het is niet makkelijk en opgeven zit niet in je geloof ik.

Hardlopen is chiiiill ^^
Verstand op 0, en gaan met die banaan ;)

Reactie staat bij Marleen haar antwoord.

@Ytje, dat heb je goed gezien dat ik 2x dezelfde tekst heb geplaatst.

Onderstaande reactie had ik bij Marleen gezet, maar eigenlijk hoort ie bij mijn eigen antwoord op jou vraag, dus vandaar dat ik hem nog een keer hier plaats. Ytje, mag ik confronterend zijn naar je? Ik bedoel dit niet verkeerd. Je begrijpt mijn woorden (expres?) verkeerd. Als je depressief bent, kom je inderdaad heel moeilijk tot hardlopen, zoals ik je eerder al schreef. Begin met wandelen, het gaat erom dat je ademhaling op gang komt. Als je depressief bent zit vaak je ademhaling hoog/vast (spanning) of stokt dikwijls. Door het bewegen begin je dit te doorbreken omdat je dan wel dieper MOET ademen. Daardoor begint de rest in je lijf ook beter te werken en er komt weer meer zuurstof in je organen en hersenen, werken de neurotransmitters beter enz… Natuurlijk geloof jij niet dat je " in deze staat van depressie" vooruit komt met bewegen, omdat het gewoon voor jou heel moeilijk is om uit je patroon van jezelf willen isoleren te stappen. Met een depressie moet je geduld hebben en jezelf niet forceren, behalve met bewegen. Als je echt van je depressie af wilt (?), of deze een stuk dragelijker wilt maken, moet je jezelf wat bewegen betreft een (flinke) schop onder de kont geven. Ongeacht wat er allemaal mis is in je leven. Het lijkt er een beetje op dat je denkt: deze depressie overkomt me en ik kan er niets aan doen. Dan heb je het dus echt mis.

Het komt wel eens voor dat ik wel kan lachen, maar daarmee krijg ik nog geen zin om dingen te doen en te werken ;) toch bedankt