Psychologisch uitbehandelt maar nog veel angst hoe veder?

dit is opzich een hele normale reactie na zo een ingrijpende gebeurtenis in je leven. het enige dat je kan doen is iemand die je volledig vertrouwd met je meenemen en je grootste angsten onder ogen zien te komen, de confrontatie werkt altijd beter dan het onderdrukken of ontlopen. als je een betrouwbaar iemand bij je hebt gaat dat makkelijker...

verder kan ik je alleen aanraden er veel met mensen over te praten.

dit heb ik geleerd uit me werk in de ongelukken en rampenbestrijding

Meid toch, wat erg !!
Misschien dat je toch terug kunt naar je dokter en het uitlegt dat het nog lang niet goed met je gaat.
Misschien heeft hij toch iets voor je, b.v. in een gespreksgroep met mensen die ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt of zo ?
Of een andere therapeut die je toch verder kan helpen ?
Misschien geef ik niet het juiste antwoord hoor, maar ik heb wel met je te doen, want het is niet mis wat je hebt meegemaakt.
Nu is het wel zo, dat naarmate de tijd verstrijkt de "scherpe kantjes"er wel wat afgaan en je heus wel weer wat vrolijker zal worden.
Maar zover ben je dus nog lang niet, ik hoop dat je echt de hulp krijgt die goed voor je is.
HEEL VEEL STERKTE !!

Vervelend voor je. Maar ik denk dat je nog niet uitbehandeld bent. Ik weet niet wat voor behandeling je al gehad hebt, maar heb je wel eens van EMDR-therapie gehoord? Daar worden goede resultaten mee gehaald. Misschien is het wat voor je. Hieronder een link en op GV zijn er ook al meer vragen over gesteld. Sterkte!

Zolang jij je zo voelt ben je nog niet "uitbehandeld". Zoek en vraag hulp. Dat je hier de vraag stelt betekent al dat je dat wel durft. Dan ben je al op de goede weg.
Er zijn veel verschillende vormen van therapie, en er is vast wel eentje die bij jou past. Ik hoop dat je ouders je steunen.
Sterkte!

jeetje
vreselijk dat dat je is overkomen

ik denk dat je maar moet denken dat er teveel mee bezig zijn via therapie natuurlijk altijd de zaak vers voor je houdt. het blijft een open wond die maar niet dicht gaat

het is tijd om het eens een wat minder onder de aandacht
te brengen, zeker niet om het maar te vergeten maar het meer een plaatsje te geven
in alle andere dingen die je meemaakt school en dergelijke

Het klinkt misschien afgezaagd maar het is wel waar
tijd heelt alle wonden.
en je ouders, familie en hopelijk een paar echte goeie vriendinnen helpen je er vast wel doorheen.

Maar het is ook niet nix dus reken er maar op dat dit best nog wel tijd gaat kosten.
dus push jezelf niet te hard zorg er gewoon voor dat je niet gaat zitten oppotten van binnen.
een huilbui of en paar slechte dagen mag best bij mensen die je vertrouwd en van wie je weet dat ze het ook aankunnen mag je zijn hoe je je voelt op dat moment
maar ga wel gewoon door met leven hoor.

Je vraagt een advies.
Je hebt nog heel veel verdriet. Vraag daarom bij GGZ of je aan een groep voor rouwverwerking mag deelnemen.
Of je kan ook aan het maatschappelijk werk vragen of zij zo n groep hebben.
Je moet er echt nog heel veel over praten en huilen.
Niet wegduwen hoor.

Vreselijk naar voor je.

Meid, je bent nog lang niet uitbehandeld. Zolang jij het nodig hebt moet er een 'therapie' voor je zijn.
Ik weet niet wie dit tegen je gezegd heeft, maar hij\zij heeft het fout en is zelf niet een goede behandelaar.
Je bent pas 12 jaar en hebt een verschrikkelijke trauma meegemaakt dat voor iedereen moeilijk te verwerken zou zijn.
Ga nog eens naar je huisarts, een vertrouwde leraar etc. Zij kunnen je vast iemand aanbevelen. Misschien zal dit buiten de reguliere therapie om zijn.
Verschillende mensen hebben verschillende behandelwijzen nodig.
En sta erbij stil dat je deze verdriet en angst mag hebben. Je leert hier vast mee omgaan op een manier dat voor jou draaglijk is.
Veel sterkte.

Lieve kind toch,wat een vreselijke ervaring
op jouw leeftijd,er is toch wel iemand in
jouw buurt die dicht bij je staat?( vader
moeder ooms of tantes) die je kunnen
helpen met het zoeken naar hulp?.
Je mag echt niet zo door blijven gaan hoor.
Als je nu stopt met de hulp verlening ben en
blijf je, je hele leven getraumatiseerd.
Blijf net zo lang aan de gang, blijf vragen
om hulp verlening,het kan niet zo zijn dat
je nu uitbehandeld ben.
En trouwens ,wie bepaalt dat?
Alleen jij zelf.
Geef de moet niet op, beloof mij dat je
voor je zelf kiest.
Sterte hoor.

Elianne, ik denk dat een klassiek homeopaat jou kan helpen, ik weet het klinkt gek, maar een paar korreltjes kunnen je waarschijnlijk van je angst af helpen!

De meeste mensen kennen de homeopathie alleen van de middeltjes die je bij de drogist koopt voor een verkoudheid of zo iets, maar met de "echte" homeopathie kun je ook mentale en emotionele problemen oplossen.

Voor meer informatie kun je bijvoorbeeld kijken op de website van robwillemse.nl. Deze homeopaat legt heel duidelijk uit wat de klassieke homeopathie is en waarvoor het allemaal te gebruiken is.

Lieve Eilianne,
over sommige heel ernstige dingen kom je niet heen.
Die kunnen alleen in de tijd slijten.
Ik beschouw je (mede op grond van je leeftijd) NIET als uitbehandeld.
Je hebt een zware PTSS (post traumatisch stress syndroom) wat inhoudt dat je erg beïnvloedt wordt door de ramp die je hebt meegemaakt.
Het zou ronduit NIET normaal zijn als je na zo een erge gebeurtenis GEEN effecten zou ervaren.
Met je gevoel is dan wellicht niets aan de hand, je reactie "past "bij het trauma.
Hiermee maak ik het voor jou niet veel lichter.

Je zou eens een goed gesprek met je huisarts kunnen hebben, mogelijk kunnen je ouders je daarbij helpen.
Artsen zijn er echter niet voor om (jonge) mensen paniekremmers te geven, ze maken je suf maar remmen ook je geestelijke ontwikkeling.
Het is juist die ontwikkeling die je nodig hebt om deze ramp een plaats te geven.

Daarom beschouwt de psycholoog je als uitbehandeld, je reactie is gezond ten opzichte van het gebeuren, mogelijk kun je later nog eens hulp krijgen.

Soms wilde ik dat ik een schouder door het scherm heen kon drukken , maar daar gat die verdraaide computer niet tegen kunnen.

Je heb gewoon veel ruimte nodig o0m jezelf te hervinden.
Het gaat je lukken maar heb geduld met jezelf.

kletsmajoors die zeggen dat je je niet aan moet stellen, zijn zelf niet goed wijs, luister daar maar niet naar.
k wens je veel sterkte.

Wat werd er juist behandeld tijdens je psychologische begeleiding? Het kan natuurlijk altijd zijn dat het al veel beter is dan voordien, en men denkt dat je sterk genoeg bent om het "alleen" aan te kunnen. Ik bedoel hiermee : sterk genoeg om door die heel moeilijke periode te geraken van rouw, afscheid enzovoort. Je begeleiding tot hiertoe was waarschijnlijk iets heel specifieks, dus gericht op één bepaald iets waar degene die je behandeld heeft in gespecialiseerd was.
Hoe dan ook...het klinkt misschien heel hard, maar uiteindelijk moet je er ook echt alleen door. Niemand kan in je huid kruipen en het voor jou doorwerken. Naarmate de tijd vordert zal je angst waarschijnlijk minder worden, en zal je meer emotionele stabiliteit krijgen (en dus minder snel gaan huilen).
Toch is er hier een grote "MAAR". Het is niet omdat je er als mens uiteindelijk altijd alleen doorheen moet, dat je geen steun meer nodig hebt. Je hebt hier al heel wat voorstellen gekregen over wat dat kan zijn : een praatgroep, de dokter, een homeopaat...
Het is waarschijnlijk voor iemand van jouw leeftijd niet makkelijk om hier je weg te vinden. Plus moeten degenen die je opvoeden er ook nog mee akkoord zijn (bv. niet iedereen gelooft in homeopathie).
Ik weet niet hoe je relatie is met je opvoeders (ouders of eventueel andere), maar het lijkt me belangrijk dat je een vertrouwenspersoon hebt die je op weg kan helpen in je zoektocht naar wat steun.
En vooral : aanvaard van jezelf dat het nu allemaal moeilijker loopt. Laat je zeker nooit aanpraten dat je "flink" moet zijn of dergelijke. Het verwerken van zo een intense ervaring kost tijd. Hoeveel tijd hangt af van persoon tot persoon, van situatie tot situatie. En dat kan niemand voor jou bepalen : je hebt recht op de tijd die voor jou persoonlijk nodig is.
Sterkte!!!!!!!!!!!

Op het angst en paniek forum staan veel dingen hier over te lezen. Ook kun je hier met lotgenootjes praten. Dit heeft mij in elk geval veel holpen.

Volgens mij behoor jij niet uitbehandeld te zijn. Ga in ieder terug naar je huisarts en leg dit voor.
Het is een trauma wat jij hebt meegemaakt.

Ik begrijp dat jij in je jonge leven al jong heel bewust beseft dat het leven zo voorbij kan zijn.
Dat is ook zo, helaas.
Je hebt het leven niet in eigen hand, een beetje een beetje veel soms maar dit soort dingen heb je niet in de hand. Niemand niet.

Wat ik je wil meegeven: ik vind het heel dapper van je dat je zo open over je angsten praat, zo duidelijk ook en ook heel begrijpelijk dat je zo denkt en voelt.
Ergens krijg ik het idee dat je je vindt dat het nu maar over moet zijn.. maar zo werkt het helaas niet.
Kun je proberen om samen met een vertrouwd iemand naar die plek te gaan? Om op die plek een gesprek te hebben, wat je nog kwijt wil aan je vriendinnen? Gooi het eruit, je angsten, je verdriet. Dan kun je verder. Neem de tijd ervoor. Schrijf het op, een brief misschien aan je vriendinnen.

Ik weet dat het jou lukt om het een plek te geven. Echt waar, het komt allemaal goed.