Hebben mensen met Asperger echt allemaal zoveel moeite met de emoties van anderen?En met daarop reageren?

Mijn broer heeft die diagnose gehad.
Eerst werd er gezegd dat hij een Narcistische persoonlijkheid had.
Toen kwam er Autisme bij.
Nu dus Asperger,wat dus een Autistische stoornis is.
Ik weet niet goed hoe ik hier mee om moet gaan, heb soms het gevoel dat hij die diagnose gebruikt als excuus om mij en mijn problemen op een afstand te houden..
Als ik verdrietig ben over de dood van mijn moeder( en zusje..),over mijn ziekte( Anorexia-Nervosa) en ik huil,wil ik dat hij me troost en met me praat.Maar hij duwt me weg,vermijd oogcontact en weigert over deze dingen te praten.Als ik aandring wordt hij kwaad, bijna agressief.Hij sluit zich helemaal af.
Trekt zich terug.
Als ik zeg hoe moeilijk ik het heb zegt hij:"Ik zie het wel, maar ik kan er niks mee".
Ik begrijp dat niet!Hij heeft toch ook emoties!
En is het niet raar dat een jongen van 17 niet eens huilt bij om de dood van zijn moeder?Ja, 1 stille traan over z'n wang toen ze stierf waar we bij waren,maar nu niks meer, hij praat ook niet over haar.En ik wil dat wel!Met hem, over onze moeder!
Ik hoop dat iemand advies voor me heeft...

( klopt het trouwens dat mensen met Asperger meestal heel intelligent zijn?Mijn broer heeft een IQ van 130,hij vindt ook altijd dat hij altijd gelijk heeft,dat botst ook wel eens)

Toegevoegd na 14 minuten:
Hij kan trouwens ook niet goed tegen veranderingen, elke dag verloopt steeds met dezelfde dwangmatige handelingen en gewoonten.Ik hou er rekening mee, maar hij niet met mij!

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

in: Psyche

19.5K

19.5K keer bekeken

Ritsuka

12 jaar geleden

Ik snap dat je getroost wil worden, maar mensen met Asperger vinden over het algemeen emoties en aanraking erg moeilijk. Ik herken het wel, ik vind aanraking vaak ook niet prettig, en als iemand boos of verdrietig is, weet ik niet hoe daar mee om te gaan. Vaak loop ik dan weg.

Ritsuka

12 jaar geleden

Het is niet dat ik geen gevoel heb, ik snap het gewoon niet goed. Ik was ook vaak in de war met mijn eigen gevoelens, of kon soms ineens heel boos reageren op iets kleins.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Ja,dat klinkt dus helemaal zoals mijn broer ook is.
Ik snap ook wel een beetje.Ik heb er veel over gelezen.
Maar ik heb ook het idee dat hij het gebruikt.
Hij is trouwens wel heel lief hoor, hij zou echt alles voor me doen, dat wel.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Precies SanneR: het is zowel voor Karina als ook voor haar broer heel erg moeilijk! Het is van haar broer geen onwil, maar onmacht. En dat leidt tot frustraties en afwijzing.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Ja,fustratie's en afwijzing dat is de hele situatie in het kort samengevat.
En dan ben ik overstuur en hij gaat gewoon weer verder zoals altijd.
Ik kan huilen,kwaad worden of wat dan,ook er veranderd niks.
En ik kan er niet zo goed meer mee om gaan..:((

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Nogmaals meis: hij kan er niets aan doen!! Dat het jou frustreert en dat je het ervaart als afwijzing van hem is heel logisch. Maar: niet terecht.
Ik begrijp helemaal, dat je er niet mee kunt omgaan, want dat is ook zooooooo moeilijk!!! En zeker gezien jouw situatie meid, het is echt heel erg lastig allemaal!

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Goeie vraag! +

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Ik hoop dat Kimath hier antwoord op geeft!

Kimath

12 jaar geleden

Ik zag deze interessante vraag langskomen en het klinkt voor mij heel herkenbaar.
Ik zie dat er al veel goede antwoorden gegeven zijn, ik hoop dat je er wat aan hebt Karena. Praten over gevoelens is erg moeilijk voor iemand met een vorm van autisme, ik heb hier zelf soms ook problemen mee in mijn relatie. Met veel geduld gaat het wel beter, maar het blijft een lastig punt. Oogcontact en aanraking word over het algemeen ook als niet prettig ervaren. Heb je iemand anders waar je steun kunt vragen? Want het is voor je broer vooral onmacht, hij snapt je gevoel, maar weet niet goed hoe hij er mee om moet gaan.
Door duidelijk uit te leggen waarom je er behoefte aan hebt kan hij het beter gaan begrijpen, maar het is geen garantie dat het beter zal gaan.
Je kunt uitleggen wat je graag wilt dat hij doet om je te troosten.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Mijn ex-vriendje had trouwens Asperger.
Ik heb bijna 10 maanden iets met hem gehad.
Ik probeerde zijn doen en laten niet meteen altijd in het hokje Aspeger te plaatsen, omdat ik een hekel aan stigmatisering heb. Ik zie mensen graag als geheel, als een mooi mens, met al hun mooie eigenschappen en tekortkomingen van dien. Acceptatie dus van hoe iemand is. Desalniettemin zijn die labeltjes er niet voor niks.
Achteraf gezien zijn bepaalde van zijn gedragingen echt wel te verklaren vanuit zijn Asperger. Hij wist zich vaak geen raad met emoties, moest echt moeite doen om te weten wat hij daadwerkelijk voelde. Voorbeeld: aangezien we al een tijd erg veel met elkaar omgingen, trok ik de stoute schoenen aan en vroeg of hij me leuk vond. Daar moest hij over na denken, daar was hij zelf ook nog niet uit, zei hij. Pas twee maanden later vertelde hij me dat hij toch wel dacht dat hij me erg leuk vond en kregen we wat.
Was absoluut niet als afwijzing bedoeld, maar zijn gevoel overdonderde hem gewoon en hij wist zich daar geen raad mee. Ik kan me jou onbegrip naar je broer toe heel goed voorstellen. Eigenlijk is hij emotioneel gezien onbereikbaar voor je. Tuurlijk heb jij soms behoefte aan een luisterend oor en een arm om je heen, zeker na de heftige dingen die je hebt meegemaakt. Dat hij nauwelijks gehuild heeft om je moeder, is natuurlijk ook lastig te begrijpen. Ik weet echter zeker dat jou broer wel emoties heeft, ook al zie je dat soms niet aan hem. Hij verwerkt de dood van jullie moeder denk ik op een andere manier. Jij uit je verdriet door te huilen, door erover te willen praten. Een manier waarop veel mensen zouden reageren. Je broer laat echter aan de buitenkant niet zien dat hij met een verwerkingsproces bezig is, waardoor het voor de omgeving lijkt alsof het hem koud laat. Dat dat soms onbegrip, maar ook misschien ergernis bij jou oproept, kan ik me goed voorstellen. Hij verwerkt de dood van je moeder echter op een andere manier, waarschijnlijk door zich terug te trekken en diep vanbinnen in de knoop te zitten. In ieder geval anders dan de meeste mensen. Het blijft naar voor je dat je je verdriet moeilijk met je broer kan delen, maar het is misschien een troostende gedachte dat het hem zeker niet koud laat.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Kijk, ik zie het soms een beetje zo: bij mensen met een aan autisme verwante stoornis, zoals bijvoorbeeld Asperger, komen prikkels anders binnen. Sommige prikkels pikken ze wel op, soms te veel, andere weer helemaal niet. Ondertussen is het chaos in hun hoofd, want ze weten niet hoe ze met die prikkels moeten omgaan of erop reageren. Wat betreft die intelligentie, dat klopt in het algemeen gezien wel denk ik ja. Mijn ex-vriendje was ook heel intelligent. Qua intellectueel vermogen zijn mensen met Asperger vaak bovengemiddeld, het is op sociaal-emotioneel vlak waar het hen schort.
Of beter gezegd, waar zij anders in zijn dan de meeste mensen.
Rationaliseren kan een valkuil zijn.
Bij mijn ex-vriendje was dit in ieder geval het geval.
Hij wist dan toevallig heel erg veel van natuur- en scheikunde en betrok dit op alle facetten van zijn leven.
Gevoelens probeerde hij enorm te rationaliseren en hij benoemde ook vaak allerlei stofjes die loskomen bij een bepaalde emotie. Naar mij toe was hij er altijd voor me, hij kom uren naar mij luisteren en deed heel begripvol, wat ik erg waardeerde. Toch had ik het gevoel echt emotioneel wat te missen in onze relatie. Dat altijd rationaliseren en het gevoel te hebben emotioneel wat te missen (er ging geen uur voorbij zonder dat er scheikunde aan te pas kwam), was voor mij de voornaamste reden om het uit te maken, hoe lieve jongen het ook was. Wat ik hierboven geschreven heb is hoe ik het zie en hoe ik dingen met mijn ex-vriendje ervaren heb. Echter, ik heb zelf geen Asperger en zal dus nooit weten hoe het precies is. En iedereen met Asperger is weer heel anders.

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Het beste antwoord

Ik heb zelf een zoon van 16 met een stoornis in het autistische spectrum. Hij kreeg als kind van 9 de diagnose Gilles de la Tourette, maar dat is het niet. Ik voel dat als moeder en het klopt van geen kanten, tenminste niet zoals het er nu uitziet. Hij mistte te veel symptomen en had weer teveel andere. Dat is het lastige met ASS, het uit zich bij iedereen weer anders! Mensen met ASS hebben echter wel enkele bijzonderheden die in het algemeen waar genomen worden en dat is een gemis aan sociale vaardigheden en het herkennen/ kennen van emoties. Mijn zoon had en heeft nog steeds een bovengemiddelde intelligentie en gaat het liefst zijn eigen gang. Hij heeft dan ook totaal geen behoefte aan vrienden en vond zijn klasgenoten alleen maar dom, want ze rookten, blowden en zopen en daar is hij principieel al tegen. Een autist denkt, voelt en ervaart heel anders en daar moest ook ik als moeder aan wennen. Hij zal bijv. nooit eens dingen zeggen als;" wat zit je haar leuk" of "heb je een nieuwe outfit, leuk"! Hij ziet het gewoon niet. Mijn moeder, zijn oma dus, waar hij altijd een zwak voor had omdat ze dementerend was en dan huilde omdat ze niet uit haar woorden kwam, hij verbaasde me toen omdat hij ineens zijn armen om haar heen deed en op de wang kustte. Hij heeft nooit willen kussen en griezelt ervan, hij vindt het gewoon vies. Toch deed hij het bij haar. Deze oma stierf dus op de eerste dag dat hij eindexamen had in mei jl. Op de laatste dag van zijn examen was haar begrafenis en hij kon er dus niet bij zijn, omdat hij zowel 's morgens als 's middags examen had.
Ik hoorde hem er niet over en ging zoals altijd gewoon vrolijk zijn gangetje. Hij werd gebeld dat hij geslaagd was en het laagste cijfer dat hij had was een 7. In dit geval was het dus voor hem in dit geval wel goed dat hij geen last heeft van emoties. Ik heb hem altijd erop gewezen dat hij intelligent is om hem iets te geven waar hij trots op kon zijn. Het iis nl. vooral als kind niet eenvoudig je anders te voelen dan je klasgenoten en altijd aan de zijlijn te staan, want je kunt dan nl. niet gewoon meedoen.
Je bent veel alleen ook omdat je er ergens voor kiest, maar als klein kind weet je dat nog niet. Je weet alleen dat je anders bent. Dit lijkt misschien narcistisch want je eigen ik is alles wat je als autist ziet, maar Dat is het niet en dat blijkt wel bij jouw broer. Asperger is net zo, hoog IQ
en laag EQ. Het is het lastigste voor de omgeving, want wij voelen zo anders!

(Lees meer...)

amc

12 jaar geleden

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Prachtig omschreven AMC!!! +
Mijn moeder is in mei, een week voor het examen van zoonlief (Asperger) overleden....zij was, naast ons als ouders, de enige waar hij diep contact mee had.
Ik herken de reacties van jouw zoon enorm !!!
Heel bijzonder....

Rieneke1

12 jaar geleden

mooi antwoord, dikke plus!

amc

12 jaar geleden

Goh, wat ligt alles dicht bij elkaar hè? Toeval? Wel frappant
dat het juist in die periode was! Is jouw zoon ook geslaagd? In dit geval was het een voordeel voor onze kinderen dat zij er minder last van hadden dan een kind normaliter wel heeft. Ik denk wel eens dat je er als ouder meer last mee hebt dan het kind zelf. Mijn zoon zit tenminste zelf nergens mee en vind nu alles even uitdagend in zijn leven. Nieuwe school en nog meer leren, want dat is wat hij het leukste vindt op school. De rest kan hem gestolen worden! Heerlijk toch als je zo ervaart en nergens last van hebt verder? Af en toe kan ASS voor degene die het heeft een zegen zijn.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Ik wist gewoon echt niet wat ik las joh!!!! Mijn zoon is ook geslaagd :-) Ik vind dat zo superknap!!!
Hij heeft er trouwens wel veel last van, maar totaal op een andere manier dan anderen zonder autisme.
Bij hem uit het zich ook in het ontwikkelen van angsten. Dat schijnt er ook bij te kunnen horen heb ik gehoord van een psycholoog van Altrecht. Zij is gespecialiseerd in kids met autisme. Misschien handig ook voor jou om te weten, zodat je dat in de gaten kunt houden. Hij kan het voelen trouwens ook min of meer "uitzetten" zoals hij zelf zegt. Dan trekt hij zich terug in "zijn eigen wereld". Heeft jouw zoon dat ook?

amc

12 jaar geleden

Mijn zoon heeft (nog?) geen angsten. De enigste angst die hij ooit had was (als kleuter) om te vallen! Hij heeft nooit gekropen maar met 11 maanden stond hij ineens op en liep. Ik denk dat hij misschien daardoor een stoornis in zijn motoriek had gekregen. Joh, het lukte ons niet om hem te laten fietsen zonder zijwieltjes. Ik heb hem toen laten screenen door een jeugdfysio en die kwam erachter dat hij aan één kant geen evenwicht had. Zij heeft hem leren fietsen en geleerd een bal te vangen ( dit kon hij ook niet). Alles is goed gekomen, in groep 8 zat hij bij de sporttoernooien in de basisteams van voet-.hand- en basketbal. In alle sporten wonnen zij de beker van alle scholen hier. Fietsen doet hij als de beste en hij racet af en toe tegen het licht dat hier voor de auto's staat en waarop je vanaf een bepaalde snelheid te zien krijgt; "U rijdt te hard". Dit heeft er wel eens in geresulteerd dat hij met een bloedvaart tegen de stoep geknald is en een half blauw hoofd had met een bijna gebroken jukbeen. Dat was trouwens de enige keer dat hij ook van pijn tranen in zijn ogen had. Nou als hij dat doet heeft hij echt pijn! De pijngrens ligt bij hem heel hoog, want zelfs toen zijn halve teennagel eruit getrokken werd vanwege een infectie gaf hij geen kik! Mijn zoon leeft meestal in zijn eigen wereld, hij is altijd op zijn kamer te vinden. Hij is moderator en beheerder van een soort encyclopedie site waarvoor hij
(overigens)goede artikelen schrijft en anderen corrigeert Dit terwijl hij het nieuws in de wereld volgt. Op de tv staat dan meestal BBC nieuws aan, op de radio 1 en zijn laptop daar werkt hij aan. Hij is iemand van multitasking.
Zo deed hij ook zijn huiswerk altijd. Dan had hij 3 boeken openliggen en deed 3 vakken tegelijk. Ik denk weleens zijn hoofd moet zo bomvol informatie zitten, daar kan je al een kleine bibliotheek mee vullen.
Als ik hem op dit moment zou vragen waar hij bang voor is zou hij dus zeggen; "Voor het effect wat zou ontstaan indien wij nog meer geld in Zuid- Europa zouden stoppen en straks al die pensioenen waar wij voor gespaard hebben en waar ze nergens anders in Europa geld voor hebben gereserveerd.Weet je mam, dat wij per hoofd v.d. bevolking € 68000,- hebben staan en Duitsland nog geen €3000,-"? zoiets in die geest. Wij praten veel en daar ben ik blij om. Politiek is niet zo mijn ding als bij hem, maar ik doe wel geïnteresseerd.;) Hij verbaast me nog steeds en god, wat houd ik van dit kind!!

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Hier wil ik toch nog even op reageren wat amc hier zegt over multitasken.
Ik vind hier zoveel herkenning in!
Mijn broer dat altijd minimaal 3 dingen tegelijk!
Ik zeg er vaak wat van, dat ik niet geloof dat hij zoveel tegelijk kan,maar nu weet ik dat het klopt.
Julllie zoon's( ook die van Wendy dus)en mijn broer,al die overeenkomsten,ik ben helemaal verbaasd!Jullie ook?of niet?
Voor mijn broer is het geen optie even niets te doen.Hij moet altijd bezig zijn.Ook in zijn hoofd.(zegt hij)Nu gaat hij slapen met de audio-boeken van oa Tolkien op z'n I-Pod.Hij moet altijd impulsen hebben.
Zelfs als heel klein kind wilde hij al alles weten,leren,zien en begrijpen.
Hij was trouwens 9 maanden toen hij al (met begrip)mama zei.Hij pakte mijn moeders gezicht dan al beet en keek haar dan recht aan.Alsof hij wilde zeggen:ik weet wie je bent!
En nu vermijd hij oogcontact.
Dat is wel weer tegenstrijdig.
Herkennen jullie hier iets in?

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

=mijn broer doet altijd minimaal 3 dingen tegelijk. Ik moet gaan rusten omdat ik weinig energie heb(op advies van de dokter ook)

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Ga lekker rusten meis, de tekst blijft gewoon staan, tenzij de moderatoren je vraag verwijderen, en dat zie ik niet gauw gebeuren in dit geval ;-)
Mijn zoon is geen studiebol, niet zoals jullie beschrijven, maar kan wel met 3 dingen tegelijk bezig zijn. Zijn wereld is behoorlijk beperkt helaas, hij is dol op Pokémon en spelletjes spelen. Stimulatie op andere gebieden was tot nu toe vergeefs. Dat is wel heel jammer, want van Pokémon weet-ie alles ;-) en helaas kan je daar niet zoveel mee in de "echte" wereld.
Ook mijn zoon wist al heel snel wie wie was: met 5 maanden en hij kon ons ook benoemen. Zooooooooo mooi!!! Bij het consultatiebureau verklaarden ze me voor hartstikke zwaar gestoord hahahaha. Totdat die kleine wurm "mamma" zei, waar ze bij waren ;-)
Mooi, dat je dat nog weet van je broer Karena!! Misschien zou je broer nog wel oogcontact met je moeder kunnen verdragen..... mijn zoon namelijk wel met mij, zijn vader en met zijn oma, die er nu dus niet meer is.
Met 3 jaar kon-ie prima lezen en met 5 had hij zich via de tv Engels aangeleerd.....en een behoorlijk grote woordenschat, toen al ;-)
De hoge pijngrens die je noemt AMC herken ik ook bij hem, evenals de problemen met de motoriek. Hij heeft ook fysio gehad, en er is niks meer van te merken. Voetbalt zeer goed, judo bijna zwart band (en dat met aanrakingproblemen als kleintje!!!) en fietst ook als de beste.
Herken je ook de oubollig taal van vroeger AMC? Owowowowow, echt: het leek wel een volwassen vent, dat peutertje, en de mensen maar kijken en vragen ;-) Ik ben niet verbaast Karena over al die herkenningspunten, omdat ik er veel van weet en ook veel Aspergers ken.
Maar fijn, dat jij hierdoor meer herkenning krijgt en ik hoop dus, meer begrip voor je broer.
Weet je hè, wat me te binnen schiet: het allerbelangijkste is, dat je hem accepteert zoals hij is. Niet willen veranderen, niet eisend zijn: hij is zoals hij is, net zoals jij bent zoals jij bent. En dat is okee!!! <3

Kimath

12 jaar geleden

erg leuk om zoveel herkenning te zien. - als ik pijn heb, ga ik meestal lachen in plaats van huilen of boos worden
- ik kon al Engels voor ik het op school kon (hoera voor games)
- problemen met motoriek ook zeer herkenbaar, vooral balsporten zijn vreselijk
- oogcontact gaat beter, heb ik geleerd (moeder constant hameren: aankijken als je tegen mij praat)
- ik schijn soms ook 'volwassener' te praten veel dingen heb ik al mee leren omgaan, maar emoties lezen, sarcasme en grapjes begrijpen en aanraking blijven moeilijke punten. Nog verder oefenen dus ;)

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Oja, die grapjes, sarcasme, cynisme: groot probleem voor hem! En woeoeoeoedend wordt-ie als hij het niet begrijpt.
Ook grote herkenning Kimath!!!

Kimath

12 jaar geleden

Andere mensen worden vaak boos op mij, ze maken een grapje, en ik ga er serieus op in en tegenargumenten maken met feiten. En dan worden ze ineens chagrijnig! :P

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Hahahaha, dát herken ik ook!!!!!!!!!!!!!!!

amc

12 jaar geleden

Kimath@ Mjn zoon vatte veel grapjes ook serieus op, dat heeft hij echter inmiddels wel geleerd en voelt dit vreemd genoeg ook aan. Hij heeft zelf een ander soort humor en hij weet dat anderen zijn grappen niet meteen begrijpen.
Je moet dan echt doordenken, maar zodra het dubbeltje bij je valt is het echte humor, alleen erg doordacht.
Wendy@ Jaaaaa, ik had het precies zo kunnen schrijven!!!!
Mijn zoon kon ook al lezen met 3 en in de kleuterklas las hij in hetvoorbijgaan van de juf dat het boek wat ze bij zich had over " het treinenavontuur "ging. Stond op de rug van 't boek en hij riep dit enthousiast door de klas, want van treinen wist hij alles! Ze was zo verbaasd dat hij
met 4 jaar al 15 letterige woorden las. Hij las echter al de ondertiteling op tv mee en we lazen altijd samen. Ik vertlede en hij deed de stemmen. In groep 5 werd hij voorleeskampioen van de school. Groep 7 en 8 las hij er met gemak uit.
En ja....hij vindt nog steeds de mooiste synoniemen voor een simpel woord. Oubollig!!!! Zijn woordenschat is altijd heel hoog geweest en hij vindt het ook nog altijd leuk de Nederlandse taal. Artikelen schrijven ...elk woord begint met een 's' en dan moet het verhaal toch kloppen en dan met een 'k'ofzo en hij schrijft moeiteloos op die manier een verhaaltje van 80 woorden. Oh ja, consultatieburo-ruimtelijk inzicht test. Hij moest 2 vormpjes door de blokkenstoof gooien, 1 rondje en een blokje. de driehoek hoefde nog niet want' dat kon hij nog niet' Hij pakte het driehoekje omdat de arts hem dat niet aanreikte en hij uist die 'moeilijke vormen leuk vond. Hij gooide ze er zonder te kijken doorheen, want ik had thuis al een blokkenstoofje met 15 kleine verschillend vormpjes en die kende hij feilloos.

amc

12 jaar geleden

Wendy@ Ja, ook mijn zoon deed judo, hij heeft de bruine band en toen wilde hij zwemmen. A,B en C had hij al in 5 maanden gehaald en dat wilde hij weer eens oppakken.
Jij dacht zeker ook dat je hem weerbaarder moest maken toen hij klein was? Ik had toen nog geen idee dat hij aanraking niet prettig vond, want daar merkte ik zelf niets van, toen kon ik nog wel met hem knuffelen, hoewel niet van harte als ik er nu over nadenk. Hij probeerde ook altijd zo snel mogelijk naar bed te gaan zonder een nachtzoen. En ik hem maar terug roepen. Ja, als je er nu over nadenkt valt alles op zijn plaats. Nu zegt hij op oudejaars avond als het 12 uur is en we de champagne heffen en elkaar met een zoen feliciteren; "Moet dat" en ik zeg ; "ja, nu kan je er niet onderuit", dan lacht hij en mag ik hem op zijn wang kussen. Zelf kust hij niet!! Ja, één ding heeft hij zeker en dat zijn heel sterke principes!!:P

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Mooi om te lezen!!!
Mijn zoon is behoorlijk knuffelig, ongelooflijk hè! Dat is een groot verschil. En weerbaar maken was hard nodig... en nog helaas :-(

amc

12 jaar geleden

Oh ja, mijn zoon vertikte het lang om te praten, heeft nooit gebrabbeld maar mama , papa en poes zei hij wel op de leeftijd dat hij dat hoorde te doen. Niet erg vroeg dus, zoals bij jullie. Hij begon pas op zijn derde ineens te praten, maar wel meteen goed. Ook oogcontact was zo'n issue, hoe vaak ik zei; "kijk me aan als ik met je praat".
Totdat hij graag een poesje wilde en ik het een goed idee vond dat hij iets had om voor te zorgen als enig kind. Hij kreeg dus een jonge kater,"Felix" noemde hij hem omdat hij precies op de ''Felix' leek. Ik vertelde hem dat katten het niet prettig vonden als je ze lang en strak aankeek en dit moest natuurlijk worden uitprobeerd. Nou, Felix hield het heel lang vol en het werd een spellletje wie het het langst volhield. Mijn zoon won meestal! Sindsdien begon hij ook met ons uit zichzelf oogcontact te maken en nu kijkt hij je gewoon aan. Gek hè? Felix kust hij ook!!!!!
Het is zijn grote vriend en die twee zijn altijd samen ( als felix niet op stap is. De kat weet zelfs wanneer hij thuis komt en zit al op hem te wachten op het fietsenhok in de achtertuin!!!
Nog iets wat me te binnen schiet. Mijn zoon heeft ook altijd de gewoonte om aan allles te ruiken. Hij ruikt het zelfs of een bord dat hij uit de kast haalt gewoon heet afgespoeld is of in sop is afgewassen iets nieuws gaat ook direct naar zijn neus, al is het de Donald Duck! :)

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Hahaha, dat zinnetje "maar wel meteen goed"....precies ja!!! Daar waar alle kids allang aan het klimmen en klauteren waren op speeltoestellen en zo, daar zat hij naast me op het bankje te kijken.... en dan stond hij na weeeken opeens op, en klom zo op het dak van zo'n speelhuisje.... en er weer af. Zo: klaaaaaaar.
Mooi, dat hij contact heeft met de kat op zo'n manier. Dieren zijn voor mijn zoon te onvoorspelbaar. Wij hebben een hond en dat vindt-ie prima, af en toe een aai, maar dat was het.
Wat apart, dat ruiken!

amc

12 jaar geleden

Hij zat gisteren aan tafel en ik had geglaceerde worteltjes gemaakt, maar er eens wat honing door gedaan. Ik maak het altijd wat anders want ik experimenteer graag in de keuken. Hij prikt een worteltje, eet het op en zegt;" lekker die honing mam". Zo proeft hij vaak de aparte smaakjes in eten zonder dat hij weet wat erin zit. Hij verbindt het met de geur. Het lijkt wel alsof hij al die geuren opgeslagen heeft zodra hij ze apart al eens geroken heeft. Ik heb altijd wel verse tuinkruiden op de vensterbank staan en die heb ik hem eens laten ruiken. Hij haalt feilloos de basilicum, oregano enz. uit een schotel, is wel handig als je eens uit eten gaat. Als iets heel lekker is en je wilt het zelf eens maken, kan hij zeggen wat er in zit. Ik heb zelf heel veel specerijen en kruiden en ik heb ze wel eens door hem laten ruiken. Gek hè, dat hij dan direct de smaak erbij kent? Mijn zoon heeft niets met honden omdat er wel eens een enthousiaste grote zwarte hond tegen hem opsprong als peutertje. Moet voor hem traumatisch geweest zijn zo'n grote hijgende bek met flitsende tanden! Onze eigen hond, een zwarte bouvier, was toen al gestorven en toen deze hond nog leefde vond hij het wel een leuk beest, want hij speelde er altijd mee. Ja...het speelhuisje! Ik hoefde in zijn oefenperiode ook geen ogen in mijn rug te hebben, want hij klom ook nergens op.Misschien ook door een trauma, omdat hij als peutertje ineens op de eettafel geklommen was om aan de pendellamp te draaien. Ik wist niet wat ik zag, toen ik in de keuken kwam, want ik was het niet gewend van hem. Ik haalde hem ervan af en gaf een standje. Toch weer eens proberen met als resultaat een klap en hij huilend op me afrennend met een open mond waar het bloed uitgolfde. Ik dacht dat hij zijn tong afgebeten had want ik zag niets in zijn mond. Hem troostend snel gekeken of ik de tandarts of de arts moest bellen, maar zag geen tongstuk liggen, wel een tandje compleet met wortel eraan. Zijn eerste wisseltand die je bewaart is dus een hele mooie!! Dit was ook zijn eerste bezoek aan de tandarts. :) Het heeft best lang geduurd voor hij begon te klimmen, maar toen klom hij ook onverschrokken op de hoogste objecten zoals de hoogste glijbanen. Bang was hij niet!

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Echt heel apart, die reuk, dat heb ik nog niet eerder gehoord.
Getver zeg, dat verhaal van die pendellamp en de gevolgen....
Mijn zoon is altijd voorzichtig gebleven, zal niet iets roekeloos doen. Is ook wat angstig van aard, heeft nog steeds grote angsten voor dingen.

amc

12 jaar geleden

Ja, zo zie je maar Wendy dat het een complex gebeuren is en ik denk ook niet dat er 2 ASS kinderen/volwassenen zijn die allemaal dezelfde symptomen hebben. Ze zullen allemaal wel diverse symptomen hebben die erop zullen duiden, maar er zal altijd iets bij- of af gaan. uiteindelijk hebben ze het maar en is er ook nooit een gerichte aanpak mogelijk die bij alle ASSers aanslaat. Psychologen zijn het ook nooit over alles eens en leren er volgens mij nog steeds bij, dat kan niet anders. Tja, je krijgt er jammer genoeg geen gebruiksaanwijzing bij. Die moet je zelf ontwikkelen en dat doe je met vallen en opstaan.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Ben ik helemaal met je eens.... en weet je: dat geldt ook voor niet-ass kids ;-)
Het verschil is, dat niet-ass kids meer denken op de manier van de ouders, en onze kids dus niet. Zij denken op een totaal andere manier, en dan ook weer niet op alle gebieden. DAT is het moeilijke, vind ik.
Ik val nog steeds en sta iedere keer weer op.... hij verbaast me nog altijd. Soms leg ik iets uit en dan blijkt, dat-ie dat allangngngng weet....en soms ga ik ervan uit dat-ie iets weet/snapt/begrijpt, en dan denkt hij totaaaaaal anders dan ik verwacht had.
Maar het is heel boeiend vind ik om zijn manier van omgaan met zaken te proberen te bevatten.

amc

12 jaar geleden

Voor mezelf kan ik zeggen dat ik blij ben dat ik me niet gek heb laten maken door de zg. deskundigen. Ik heb er zelf veel over gelezen en me in hem verdiept. Ik ben op hem afgegaan en zijn gevoelens en karakter. Het voordeel is dat hij is, zoals hij is. Hij verschuilt zich niet vanwege zijn eerlijk-/eigenheid. Dit hoeft hij niet omdat ik hem accepteer zoals hij is en dit weet hij. Op sociale vaardigheden heb ik hem bijgebracht wat absoluut noodzakelijk is in het leven en zodra dit een automatisme is geworden, hoeft hij er niet bij na te denken. Dit betekent herhalen tot je er tureluurs van wordt, maar het werpt zijn vruchten af. Als ik naar de psycholoog had geluisterd had ik hem al bij de psychiater gehad met medicatie vanwege zijn ADHD maar dit is vanzelf goed gekomen. Hij is één van de gelukkigen die er in de pubertijd over heen gegroeid is. Scheelt toch weer enkele dosissen Ritalin! :p ook heb ik haar advies om hem in een groep 'gelijkgestemden' ( lees Gilles de la Tourette patiënten), mee te laten draaien. Kon hij erover praten!
Terwijl ik wist dat hij dit niet had. Hij had alleen een tic in zijn gezicht, maar geen plaatjes denken, geluidjes maken of concentratieproblemen. Dat krijg je als je veel leest hè.
Zo'n kind al zijn voorland laten zien, hem in een praatgroep zetten met mensen die het echt en erg hebben, nee!!!! Iedereen zei natuurlijk:" Moet je doen, als dat nou het beste voor hem is en blablabla..". Ik ben blij dat ik mijn instinct gevolgd heb. Misschien eigenwijs, maar zo ben ik. Toch een tikje ASS misschien.....:O

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Yeps, heb ik ook allemaal gedaan. Alleen zit hij wel aan de Ritalin, was anders gewoon niet te doen, niet voor ons, maar ook niet voor hem. Net 2 weken er vanaf gehad...pffffff...
Ook hij heeft misschien "iets" Tourette. Ik kan me heeeeeel goed voorstellen, dat je dat niet hebt gedaan..... zéker niet als hij het in lichte mate zou hebben!!!!
Je weet trouwens toch ook, dat ASS genetisch wordt doorgegeven hè? ;-))))))))))))))))))))))))))))

amc

12 jaar geleden

Ja, ik heb zelf een broertje en ik vermoed sterk dat hij het ook heeft. Heeft zichzelf de gekste, moeilijkste dingen aangeleerd. Is bijv. in de leer gegaan bij een echte shiatsu dokter en kan mij precies aangeven waar en hoe ik moet drukken met mijn vinger als ik blaasontsteking heb bijv. Meet het af op nijn scheenbeen en tekent het ehbo punt af. De laatste keer dat ik het had was tijdens mijn zwangerschap en dit was een uitkomst vanwege de antibiotica die ik niet wilde slikken. Ik was er zo vanaf!Hij is dan ook erkend shihatsu therapeut met certificaat. Doet er alleen niets meer mee omdat hij het menselijk lichaam en al zijn meridianen en verbindingspunten met organen kent en dit zijn er wat. Een normaal mens onthoudt die niet.Nu is hij weer geïnteresseerd in het systeem van een PC.
Momenteel is hij uittester bij een computerforum, hij kent het ding van binnen en van buiten. Hij heeft zichzelf Latijn geleerd als kind omdat hij op gegeven moment paddenstoelen fascinerend vond en de boeken die hij mooi vond erover in Latijns waren. Daarna waren het cactussen, stekjes overal vandaan halen en de raarste soorten kweken. Hij heeft zelfs een vriendin al vele jaren en ze wonen samen. Zelf is ze ook enigszins zweverig en erg bgaan met de natuur. Ze vullen elkaar heel goed aan en zijn gelukkig samen. Ze accepteert dat hij heel veel zelf bezig is en zij gaat haar gang weer in hun flat.
Zelf heb ik nergens last van. Kon wel altijd goed leren maar ben sociaal zeer vaardig. Pas me makkelijk aan aan mijn omgeving en kan over alles meepraten. Heb ook geen moeite met oogcontact maar zoek het juist op omdat ik uit ogen zoveel haal van de ware aard van het beestje wat ik tegenover me heb.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Oja, oogcontact vind ik ook heel belangijk...maar ik heb wel wat gezellige autitrekjes hoor!!! Maakt niks uit, die maken mij mij ;-)))

amc

12 jaar geleden

Als je er goed over na denkt is niemand echt zonder! Dit maakt elk mens uniek en authentiek!! Wendy, we maken er zo een chat partij van, maar wel gezellig. ;)))
De vraagstelster schiet er echter niet veel mee op. Ik vond alles heel interessant en ze heeft er misschien toch iets van opgestoken.
Karena@ mocht je dit nog volgen, je mag mij ook mailen hoor, wij zijn inmiddels wel zo'n beetje ervaringsdeskundig, dus als Wendy er niet uitkomt, kan ik misschien aanvullen of omgekeerd.
(waarom heb ik het gevoel dat ik uit de diepte oproep?Tja, na zo'n lange lijst reactie's....) ;P

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Wow,wat een reacties!
Jullie hebben er zo ook nog wat aan hè?Ervaringen uitwisselen.
En voor mij is het zeker leerzaam.
Wat mijn broer betreft,die is nu pas begonnen aan een opleiding.(HBO-ICT)Hij wil systeembeheerder en/of Webdesigner worden.Nerd!haha.
Ik ben er wel blij om,want hij is heel enthousiast.
En hij wil dit weekend voor me koken,want ik zie er uit als een mager scharminkel( zei hij vandaag)
Tja,'t is zo..
Ik liet hem de vraag zien en hij zei:Dat gaat niet over mij,ik heb geen Asperger.
Hij ziet dat zelf toch allemaal anders.
Ik vraag me af of jullie zoons echt weten/beseffen dat ze toch wel "anders" zijn.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

@AMC: je hebt helemaal gelijk, maaaaarrrr: Karena vroeg zelf of wij iets herkenden in de dingen die ze vertelde over haar broer ;-) Dus het is niet off-topic.
En gezellig vind ik het zeker. Als anderen op GV dat niet vinden, dan is dat ook okee, niemand wordt gedwongen om hier te lezen ;-))) Het is gewoon fijn om her- en erkend te worden. @Karena: fijn, dat je er iets aan hebt ;-))))
Dat is hartstikke lief van hem, dat hij voor je wil koken!!! Heeft hij ook de reacties gelezen? Herkent hij zichzelf helemaal niet in wat we hierboven allemaal hebben "gepend"?
Over je vraag: de mijne wel ja. Hij heeft bijvoorbeeld ontzettend veel last gehad (en nog) van mensen die hem niet begrijpen en van heftig pestgedrag, gericht op hem.
Hij zit ook op het speciaal voortgezet onderwijs, omdat een reguliere school hem niet kon "handelen"... geen begrip voor hem, geen wil ook om hem adequaat te helpen en ook niet de mogelijkheden om dat te doen, ondanks professionele begeleiding.

amc

12 jaar geleden

Karena@ Ik ben blij dat je niet afgehaakt bent omdat je er niets mee kon, met onze wederzijdse ervaringen. Blij dat je erbij gebleven bent. Doen we het toch goed hè Wendy?
Mijn zoon beseft wel terdege dat hij 'anders' is, hij weet niet wat hij precies heeft voor stoornis omdat ik altijd gezegd heb dat zijn diagnose niet klopt. Hij heeft geen Tourette! "Ja mam, dat zeg jij, maar een psycholoog heeft er toch voor gestudeerd, hoe kan jij dat dan in twijfel trekken?" Toen heb ik hem verschillende sites laten lezen o.a. een forum met ervaringen van mensen en jongeren die hiermee behept zijn en een wetenschappelijk site ervan. Toen hij zelf las wat GTSers zo voelen en meemaken zei hij zelf dat hij dit zo bij zich niet herkende.
Gek genoeg voelde hij zich opgelucht want hij voelde en wist nu zelf dat hij dit niet had. Tourette heeft een zwaar stempel en dit hoorde nu niet bij hem. Ik heb samen met hem eens een reportage/documentaire gezien over een zeer begaafde GTSer maar wel iemand met 'vloekgeluiden' tussendoor.Hij zei toen: "Ik begrijp die man goed en vele dingetjes die hij heeft, vooral het oog voor details en het gedetailleerd tekenen, dat heb ik ook. Maar ik heb niet zo'n chaos in mijn hoofd en kan wel focussen". Kortom hij wist nu zeker dat hij dit niet had. We zijn verder gaan lezen bij typische kenmerken van ASS aandoeningen en hij kwam nog het dichtstbij Asperger, toch mistte hij nog dingen die erbij horen. Ik heb toen gezegd: "Joh, er zijn zoveel talenten die jij extra hebt; je hoog IQ, je begaafdheid in talen, je ruimtelijk inzicht, je creativiteit door jouw enorme fantasie, je volharding door niet te willen opgeven enz....". Jouw hoofd is een goed ontwikkelde computer en heeft een speciale aanleg waardoor je anders bent dan anderen".Hij ging hiermee akkoord en dit heeft zijn zelfbewustzijn enorm versterkt want hij voelt het ook echt zo. Als kids in zijn klas weleens lacherig deden over zijn tics, haalde hij zijn schouders op en zei; " Ach mam, ze weten niet beter, ze zijn gewoon dom en daar kunnen zij net zo min iets aan doen dan ik omdat ik meer intelligentie heb meegekregen. So be it!"

amc

12 jaar geleden

Karena@ Jouw broer wil voor je koken!!! En dan ben jij bang dat hij niets voor je voelt? Wat een kanjer dat hij gewoon doet en niet uitlegt waarom. Snap je hem nu een beetje? Hij ziet en voelt heus wel wat er speelt, hij kan het alleen niet plaatsen of uiten, maar hij weet het wel!!!
Let maar eens op, een nieuwe uitdaging zoals hij die nu aangaat (ICT)zal hem ook goed doen. Ze moeten nl. iets te doen hebben dat voor hun gevoel ook zinvol is.Je zult hem waarschijnlijk nu meer kwijt zijn aan zijn werk/studie,
maar hij zal wel beter in zijn vel zitten en dat scheelt ook weer. Wat toevallig trouwens, mijn zoon kreeg bij een intake gesprek voor een vervolg na zijn diploma te horen bij het Media College, nadat ze zijn portfolio hadden bekeken, dat in hem een Interaktief Vormgever stak, vooral omdat hij alles zelf uitgevogeld had. Hij komt nl. van het VMBO-t en ging eigenlijk voor DTPer omdat dit bij het VMBO aansluit. Hij werd al aangenomen om Vormgever te worden, maar het zou pittig worden omdat hij eigenlijk HAVO moest hebben. Hij besloot toen zelf om eerst naar de HAVO te gaan en heeft daar een intakegesprek gehad als doorstromer. Op zijn diplomacijferlijst was zijn laagste cijfer een 7 dus hij werd aangenomen. Hij heeft er ook ontzettende zin in.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Dat hoop ik van wel Amc, dat we het goed doen ;-))
Je tekst: "Ik heb toen gezegd: "Joh, er zijn zoveel talenten die jij extra hebt; je hoog IQ, je begaafdheid in talen, je ruimtelijk inzicht, je creativiteit door jouw enorme fantasie, je volharding door niet te willen opgeven enz….". Jouw hoofd is een goed ontwikkelde computer en heeft een speciale aanleg waardoor je anders bent dan anderen".Hij ging hiermee akkoord en dit heeft zijn zelfbewustzijn enorm versterkt want hij voelt het ook echt zo."
Prachtig, dat hem dit zo heeft gesterkt. Helaas gelooft mijn zoon dit zelf niet, ik denk ook, omdat zijn "niveau" lager is dan die van jouw zoon. Dat bedoel ik niet l*llig toe naar hem hoor, ik denk dat dit gewoon realiteit is en bovendien ook zijn ervaringen in het verleden: het is hem ietsje te vaak gezegd door velen.
Wat je schrijft over de broer van Karena: mee eens!
En zo geinig: ook mijn kanjer gaat komend schooljaar naar de havo ;-)

amc

12 jaar geleden

Wendy@ Geweldig van hem dat hij ook naar de HAVO gaat. Heeft hij er ook zo'n zin in?
Lieve schat, mijn hart doet pijn als ik eraan denk wat je moet hebben meegemaakt ( en misschien nog meemaakt)met jouw zoon als pestobject. Juist de zwakkere en vaak gevoeligere kinderen moeten ze dan hebben en ze zijn vervolgens dan zo weerloos. Ik heb het gelukkig niet meegemaakt want mijn zoon lag op de basisschool erg goed in de groep. De wandelende atlas/ encyclopedie werd hij genoemd en hij wees ook de jufs op fouten als ze op de kaart een verkeerde plaats aanwezen. Dit tot hilariteit van de klas natuurlijk. Hij werd eerder bewonderd door zijn kennis en de klas profiteerde ervan doordat ze met wedstrijden op teken en taalgebied vooral iemand in de klas hadden die hun groep tot winnaar kon maken. Dit was net zo in de VMBO, het ging gewoon zo verder. Ze profiteerden van zijn kennis en aanpak en als ze in een werkgroepje met hem zaten, kregen ze automatisch een goed cijfer en hoefden er niet veel aan te doen. Mijn zoon vond het nl leuk om alles op te zoeken en te schrijven en wilde een goed cijfer hebben. Ze moesten hem dus wel te vriend houden. Dit was dan ook zijn en mijn geluk want ik denk dat ik het er heel moeilijk mee gehad zou hebben. Ik ben nl. supergevoelig vooral wat betreft mijn kind. Ik kan me daarom zo goed voorstellen wat jij gevoeld moet hebben en woorden schieten dan te kort om jouw kind te steunen hè?
Gelukkig worden ook kinderen ouder en in de latere pubertijd gelden weer andere prioriteiten voor hen en wordt het pesten minder, helaas is er in de psyche dan al veel schade aangericht. Aan één kant is het dan wel positief dat je zoon kwaad wordt en agressief. Ik denk dat je dat beter kunt hebben dan een kind dat alleen zielig en stil in zichzelf gekeerd in een hoekje zit en zich niet uit. Dit zijn de bekende tijdbommetjes! Die zeggen niet alleen dat ze dood willen maar maken ook daadwerkelijk plannen.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Hahaha nee, hij heeft er absoluut geen zin in....en dat is zoooo jammer!!! Helaas is hij niet als jouw zoon: hij zou heel goed kunnen zijn op school, maar de zin ontbreekt. Wat een lieve reactie van je!!! Het was heel erg ja, het gepest, en nog!!! Ik hou mijn hart vast: hij is vorig jaar van voetbal weggetreiterd en gaat nu in een ander dorp naar voetbal...over een week voor de eerste keer.... In de hoop, dat ze hem daar goed begeleiden en niet.... nouja, wat hier is gebeurd is vreselijk geweest :'-(
Ik heb zelf ook een zeer heftig pestverleden, en ben supergevoelig, dus het is heel moeilijk, voor alle partijen.
Hij kan zijn woede niet ècht goed uiten naar de treiters, dat gebeurt thuis, in de veilig haven.
Maar je hebt helemaal gelijk: hij uit zich tenminste! En we denken er over na, om hem EMDR te laten doen.... maar dat staat nog in de kinderschoenen.

amc

12 jaar geleden

Als ik dit zo lees; http://www.breinenwelzijn.nl/breinenwelzijn/hersentraining.php denk ik dat neurofeedback helemaal niet zo'n slecht idee is. Hersenen kan je trainen bij overactiviteit ed.
Ik weet dus niet in hoever hij bijv. een stof als dopamine mist met zijn ADHD is dat wel aanneembaar. Eveneens weet ik niet of dat dan een onoverkomelijk probleem kan zijn bij neurofeedback en dat het een beletsel voor juiste werking van de therapie kan zijn. Ik denk echter dat het geen probleem is, aangezien ze er ook ADHD mee behandelen. Helemaal geen gek idee Wendy!
Ik weet nog niet zoveel van EMDR maar neurofeedback is daar ook een onderdeel van de behandeling. Ik zal er eens over gaan lezen, lijkt me heel interessant.
Ik voel met je mee aangezien het pestverleden en vind het vreselijk! Het tekent toch je hele leven en dat is zo jammer. Het ergste vind ik nog dat de omgeving niet voor de slachtoffers opkomt en vaak ook nog met de pesters mee doen. Walgelijk!! Voor mij is het dan ook onacceptabel wanneer een school geen pestbeleid voert, waarin de leerlingen moeten ondertekenen dat er gestraft wordt indien ze zich hieraan schuldig maken. Ik vraag er altijd naar bij inschrijving en ik heb het zelfs al gezien op de HAVO waar mijn zoon naar toe gaat. De rector heeft mij verzekerd dat het niet getolereerd wordt. Hij wordt nooit gepest , maar ik houd er altijd rekening mee en als ik het merk, wil ik ze met iets om de oren kunnen slaan, snap je? Bij ons in de randstad ( omg. Haarlem) hebben steeds meer scholen dit beleid en ik vind eigenlijk dat het standaart moet zijn en ( het belangrijkst) er gehandhaafd wordt. Schorsen, het tuig dat dit doet!! Klinkt hard, maar zo moeten ze ook aangepakt worden, ik kan me er zo kwaad om maken! Die laksheid overal zit me tot hier__!
Ik zag of las laatst een stuk over pesten op de werkvloer en dat volwassenen zo collegae het leven zuur maken.
Is toch te gek voor woorden?
Ik heb hier moeite mee.;((((

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Bedankt voor de link! Klinkt zeer interessant!
Ik heb zelf ervaring met EMDR en hij kan dat via Altrecht ook krijgen door iemand die ook gespecialiseerd is in autisme. Dus dat is wel een mooie combi! Nou moet hij zelf nog durven ;-) Het hele pestgebeuren is crimineel!!!! Als gepeste persoon heb je levenslang ..... niet bij iedereen is dat gelukkig zo....
Ook op scholen met pestbeleid werkt het vaak niet is mijn ervaring, omdat het wel toegepast/nagevolgd moet worden, en dat gebeurt niet altijd :-(
Consequent toepassen bedoel ik. We hebben heel veel ellende meegemaakt op dit gebied, ook voor wat betreft ouders van het gajes en zo. Heel afschuwelijk allemaal, echt! Want je staat totaal machteloos. Ook de politie deed niets namelijk. Het is te gek voor woorden inderdaad.

amc

12 jaar geleden

Toepassen ja, dat bedoelde ik met handhaven. Dat is het allerbelangrijkste wanneer een beleid moet worden nageleefd. Dat is die laksheid die ik bedoel en ik heb het gevoel dat al dat gedogen die laksheid in de hand werkt.
Je zou toch eigenlijk bij zo'n pester die ook nog door zijn ouders gedekt wordt, naar de politie moeten kunnen stappen en een aanklacht kunnen indienen die ook daadwerkelijk serieus genomen wordt en waar iets mee gedaan wordt. Helaas, het is al zo ver gekomen dat je een aanklacht vaak per internet moet doen en dat je er zelden iets van hoort ivm de privacy van de daders.
Lekker anoniem je gang kunnen gaan, want niemand mag met z'n poffertjesface in beeld. Gelukkig komen ze daar iets van terug, want het liep de spuigaten toch uit. Voor mij mocht de schandpaal weer hoor, voor de veelplegers tenminste die er niet mee kunnen stoppen.
Bij ons is het zelfs zo dat overlastjongeren nu worden opgepakt na klachten 's nachts. Kids van 9-10 jaar die om 3 uur 's nachts dronken op straat rotzooi schoppen. Wanneer de ouders worden gebeld om hun kid op te komen halen, zijn ze nog boos ook want;"Maak je me daarvoor wakker, laat maar lekker zitten". Nou vraag ik je!!!! Wendy, ergens mogen we blij zijn dat wij geen last hebben van zo'n uit de hand gelopen jongere. Mijn zoon heeft daar totaal geen zin in of begrip voor wat daar nou leuk aan is. Hij moest ooit van school naar een schoolfeest en hij kwam doodziek thuis. Al die herrie, die lichtflitsen en dat geschreeuw tegen elkaar om boven de muziek uit te komen. Hij vond het vreselijk!!!!Het ergste vond hij nog dat hij niet weg mocht, want het was toch een feestje?
Klassenbinding onderling en dat soort ongein. Ja, dat is dan weer het nadeel van regulier onderwijs, je moet net zo doen als de rest en je moet dit net zo leuk vindenals de rest. Ik denk dat ook jouw zoon de lol hier niet van inziet. In dat opzicht hoeven we daar niet bang voor te zijn.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Ik herken het helemaal! Ook dat gefeest. Hij vindt het nu "wel leuk", maar niet te lang!!! ;-)))
Maar dat totaal doorslaan: ècht niet!

amc

12 jaar geleden

Hel ligt ook aan de ouders hoor. Ik ben nog een ouderwetse opvoeder en mijn man gelukkig ook. Zelfs al zou onze zoon geen ASS hebben gehad dan nog zouden wij hem op die leeftijd niet om die tijd op straat hebben laten zwalken. Op die leeftijd hoor je op die tijd in bed te liggen vinden wij. Ook alcohol drinken op die leeftijd, uitgesloten!
Gelukkig zijn ze er nog wel dit soort ouders, maar veel kids accepteren geen regels en veel ouders zijn de eeuwige discussies en chagrijnige dwarse pubers beu. Ze geven dan maar hun zin om van de ruzies af te zijn. Oorzaak; geen respect en geen autoriteit. Dit geldt inmiddels voor alles; politici, politie, hulpverleners, docenten en noem maar op. Geen aanpak en geen straffen, een kind zonder grenzen gaat er automatisch overheen. Ik prijs me gelukkig dat mijn zoon met veel structuur, regels en communicatie is opgevoed. Het maakt het mij als moeder gemakkelijk om uit te kunnen leggen waarom sommige dingen niet kunnen. Dat heb ik nl. wel altijd gedaan, uitleggen waarom ik 'nee' moest zeggen bij bepaalde wensen die hij uitte. Hij is wel vatbaar voor goede argumenten, helaas moet ik dan als moeder behoorlijk van de tongriem gesneden zijn om tegenargumenten te vinden, want als het een niet goed onderbouwd statement was wat ik gaf, werd ik er genadeloos op afgerekend. Mijn zoon heeft af en toe zulke goede argumenten dat hij vaak gelijk heeft ook en vind dan maar eens een tegen! Hij denkt zo veel sneller dan ik en heeft altijd zijn antwoord klaar als hij het er niet mee eens is. Hij staat wel open voor discussie gelukkig en wordt niet meteen kwaad, maar soms voel ik me wel eens dom als hij mij zijn standpunten verklaart. Wat betreft hem iets wijsmaken omdat iets beter voor hem zou zijn, helaas... dit kon bij hem alleen als kleuter/ jong kind maar ook dat had hij al heel snel door en ik hoef ook niet de waarheid niet te vertellen, want dat neemt hij je dan enorm kwalijk!

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

ABSOLUUUUT!!! Een consequente opvoeding vind ik heel erg belangrijk: consequent naar je kind toe, maar ook naar jezelf, en da's best wel es moeilijk ';-)
Wat jij beschrijft herken ik ook! Hij heeft de pech, dat ik NOG beter van de tongriem ben gesneden waaaaahahahaha.

amc

12 jaar geleden

Ik ook wel hoor, gelukkig, maar ik heb iets langer nodig. Ik ben namelijk altijd diplomatisch en flap er ook nooit iets uit.
Misschien omdat ik voor de lokale politiek veel artikelen schrijf en dan zorgvuldig moet afwegen om me juridisch in te dekken. Ik moet ook altijd goed nadenken wat en hoe ik iets zeg want mijn zoon slaat direct met goede tegenargumenten terug. Hij schrijft nl. net zoals ik veel artikelen op een site waarvan hij inmiddels beheerder is en dus boven de moderatoren staat. Hij moet hen ter verantwoording roepen en beslissingen nemen over plaatsing en dit als jochie van 16. De moderatoren zijn veelal volwassenen en voornamelijk studenten. Ik heb hem wel eens bezig gezien met SMSen met hen en dit ging zo rap! Ja, de kids zijn al heel jong heel snel met de toetsen, maar hij weet gelijk een afdoend antwoord te geven en ik moet altijd eerst bedenken wat en hoe ik iets formuleer om niemand te kwetsen of hiaten laat vallen die verkeerd geïnterpreteerd kunnen worden. Hij verstaat dus de kunst om met weinig woorden je de mond te snoeren.Vindt ook altijd een weerwoord dat jou laat denken en/of twijfelen aan de juistheid van iets wat je zelf beweert. Dit maken discussies met hem wel interessant en uitdagend. Ook bij zijn diplomauitreiking werd hij door zijn geschiedenisleraar naar voren gehaald omdat hij als enige een 9 voor geschiedenis had gehaald en hij citeerde : "Ik zal hem in de lessen vooral missen als mijn maatje die de dingen nog beter uit kon leggen dan ik en ik was blij dat ik hem in mijn klas had om me af en toe te helpen met rake quotes"! Vervolgens kreeg mijn zoon het woord om het publiek even snel in 10 seconden de Israël/ Libanon problematiek uit te leggen en dit deed hij toen ook in rake bewoordingen. Ik had dit niet gekund en ik was zo trots op hem toen de mensen elkaar verbaasd aankeken en in applaus uitbarstten. Wendy, ze hebben zoveel talenten die ooit hun nut wel degelijk zullen aantonen. Ik weet dat jij als moeder hem zal blijven steunen en dat is zo belangrijk als stabiele factor in zijn leven! Ik ben blij dat jij hem ook accepteert zoals hij is en zo ook respecteert, ook al zou je wel eens anders willen.:)) Heb ik ook. Maar een ding is zeker, zo'n kind houdt je scherp en het zal nooit saai worden met hen.
Door hun rechtlijnigheid hoeven we ons ook niet zoveel zorgen te maken over : "Waar zal hij nu weer uithangen, wat spookt hij (stiekem) uit", dat is ook iets waard, vind je niet? Overal het postieve van inzien, helpt echt.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Hahahaha, ik zie het allemaal helemaal voor me :-)))
Ik ben vanuit mezelf niet zo heftig positief, meer wat zorgerlijk ingesteld. Zie eerder de beren op de weg dan de bloemen zal ik maar zeggen ;-)
Totaal los daarvan ben ik heel blij met hem: het is een heel mooi mens! En wat ik lees van jouw zoon: hij ook. En jij!!!

amc

12 jaar geleden

Oh, ik ben ook zeker geneigd tot het zorgen maken, daarvoor sta je te vast met 2 benen op deze aarde en ken je je verantwoordelijkheden. Ik heb me echter aangeleerd om eerst naar het positieve te zoeken en wie zoekt zal vinden! Echt, bij alle pech is er altijd iets positiefs wanneer je er bewust naar zoekt. dat helpt enorm om te relativeren en zoals je weet is relativeren al de helft van de zorg die wegvalt. Zo ervaar ik het ten minste.Wendy, jij en jouw zoon zijn ook mooie mensen en dit voel ik net zo. Laten we wel wezen; onze kinderen zijn een verlengde van ons zelf, hoe kan het dan anders dan dat zij net zo mooi zijn als wij zelf zijn!!!:P Bedankt! Goed hè, geen halve roman geschreven dit keer.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Relativeren is zeker belangrijk en voor mij dus nog steeds een leerpunt.
Hahahaha, ik vind ze gezellig, onze romans! Weet niet, of de moderatoren er ook zo over denken, maar kennelijk tot nu toe wel ;-))
Dank je wel!

amc

12 jaar geleden

Ik kan er niets aan doen, maar heb altijd de behoefte om het laatste woord te hebben, ging als kind al zo. Nietes, welles, nietes, welles, niet, ja, enz. enz. Mijn moeder zei dan altijd tegen mij dat ik niet zo kinderachtig moest doen, want ik was toch de oudste dus moest ik ook de wijste zijn.:p en dan toch nog zacht als laatste mijn broertje of zusje "welles" toesissen hè. ;o
Als jij ook zo bent, dan kunnen de mods hun lol nog op, nou ja, de vraag blijft niet eeuwig open, dus ze hebben geluk hahahah!
Karena@ Ben je er nog? Heeft jouw broer al gekookt voor jou? Weet je, ik begrijp hem zoals hij is want ik begrijp mijn zoon ook zo goed, net als Wendy haar kind kent. Daar is ze net als ik moeder voor. Mijn moeder is ook pas overleden en helaas kon ik met haar niet echt praten over mijn zoon vannwege haar dementie. Wel vroeg ze mij ook toen hij een kleuter was en zij nog niet dementeerde of hij haar wel mocht als oma, want hij deed afstandelijker dan haar andere kleinkinderen. Zij kon ook geen hoogte van hem krijgen. Toen ik haar uitlegde dat hij zo van nature was en bij iederen zo deed, gaf ze aan dat ze dit ook altijd bij mijn jongste broertje had gevoeld en dit terwijl ze wist dat zijn mamaatje (zoals hij haar noemde) de allerliefste was. Hij sliep ook altijd met een bovendeel van haar babydoll en dit noemde hij ook altijd zijn mamaatje. Hij was ook altijd anders, maar de doktoren konden er toen nog niet zo veel mee als nu. Mijn broertje slikte tot zijn 18de medicijnen en mijn moeder heeft nooit echt geweten wat voor medicatie het was. Ik vermoed ook iets als Ritalin, omdat hij toen ook erg druk was. Nu is hij de rust zelve, eigenlijk al toen hij zijn dienstplicht erop had zitten. Dit was toen nog verplicht als 18 jarige zoon.
Eën ding is echter zeker bij dit soort mensen, als ze iets beweren of zeggen kan je er altijd van op aan en jouw broer kan het misschien niet zeggen, maar je zal het toch voelen dat je belangrijk voor hem bent. Laat je verstand eens plaatsmaken voor je gevoel en je zult er niet om heen kunnen.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Jij mag het laatste woord hebben meis ;-)))).... maar (dus lekker niet hahaha) ik wil je toch eerst condoleren met het verlies van je moeder. Ik wist niet, dat het ook de jouwe was. Ik hoop, dat je er vrede mee kunt hebben.
Misschien een kleine opmerking bij je laatste zin: Karena voelt heel veel ;-) Ze heeft alleen zelf zoveel troost nodig en kan die niet op de voor haar goede manier krijgen van broerlief. Dat is het punt voor haar, denk ik.
Knuf!!!!!

amc

12 jaar geleden

Zie je wel, ik wist het!!!! Jij bent er dus ook een van het laatste woord haha ;)) Heb ik jou al gecondoleerd by the way? Alsnog dan bij deze. Ik heb er vrede mee omdat ze zelf niet meer wilde, ze was al zo zwaar dementerend dat ze ons kinderen en mijn vader niet meer herkend, toen mijn vader de verzorging niet meer aankon en ze naar het verzorgingshuis moest, wilde ze niet meer. Ze weigerde te eten en te drinken en ze is na nog geen 2 weken daar overleden. Zodra dementie toeslaat begin je al langzaam te rouwen en op het laatst ben je voor haar blij dat ze rust heeft. Ik had een echte moeder en een sterke band met haar, dus ik mis haar enorm. Gelukkig heb ik mijn vader nog. De liefste man op aarde die er rondloopt en ik was altijd een pappakindje en nog. Ik hoop dat jij ook vrede met het gemis van jouw moeder hebt, ik weet dat het zwaar is en zeker als de band heel goed was.
Ik weet dat Karena heel veel gevoel heeft, dat maakt het juist zo moeilijk vor haar. Als ik mijn man niet had gehad zou ik hetzelfde hebben gehad met mijn zoon. Hij heeft mij toen ik afscheid van mijn moeder had genomen en huilend thuis kwam even in zijn armen genomen maar ik denk meer om me rustig te krijgen. Hij klopte me daarbij op mijn schouder en zei alleen : "Rustig maar mama, rustig maar....". Toch troostte het me omdat ik wist dat hij ook voelde en het alleen niet kon zeggen. Zelf hoor ik mijn zoon er nooit over, alsof het aan hem voorbij gegaan is, ook hij heeft geen traan gelaten, terwijl hij toch altijd een speciale band met haar heeft gehad. Ik hoop dat karena dat ook kan voelen bij haar broer en dat het haar een beetje duidelijker is geworden. Big hug!!!

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Ik hou jullie in de gaten hoor!
Maar ik zie dat jullie je wel amuseren zonder mij...;-))
Mijn broer gaat vandaag een rijstschotel maken met veel vis en groenten.Dat is voedzaam en niet zo zwaar.Ik hoop dat het gaat lukken....:'(
Ik heb ook een hele kleine maag gekregen,en de geur van veel dingen maakt me misselijk.En dan voel ik me ook nog schuldig als ik iets eet.Dan denk ik dat ik faal..
Maar ik heb het beloofd en ik wil beter worden.
Hij heeft veel info opgezocht over Anorexia en kan er nu echt alles over vertellen.
En dat doet hij ook.
Gisteren zat hij te gamen en helemaal in z'n eigen wereldje en gedachten,toen ging ik stiekem achter hem zitten en gaf hem toen een zoen op z'n wang.Dan kijkt hij niet op of om. Dan mompelt hij alleen een beetje.Soms kijkt hij dan een beetje geïrriteerd voor zich uit.Maar gisteren zei hij ineens een paar uur later:"Je gaf me een zoen hè?Ik vind je wel lief hoor,zusje."
Dat weer wel.En hij noemt me bijna altijd zusje.
En als hij ziet hoeveel moeite ik heb met eten,weet hij er geen raad mee, hij kan niets zeggen,maar soms kijkt hij dat even vanuit zijn hoekje( hij heeft zijn eigen plek in de woonkamer,bij de PC,natuurlijk..)en dan geeft hij me een knipoog.Ik doe mijn best, ook voor hem.Hij zei pas tegen me:"Weet je dat je dood kan gaan hieraan?"
Hij is er mee bezig.Pfff,waarom is alles momenteel zo moeilijk...:'(

amc

12 jaar geleden

Ik mag jouw broer wel Karena. Ik vind hem een kanjer. Een knipoog!!! Dat zegt al zoveel! Zijn manier om je gerust te stellen. Mijn zoon heeft nog nooit geknipoogt en ik weet niet eens of hij de bedoeling ervan snapt. haha..
Ik voel uit dit verhaaltje van jou dat jouw broer echt veel van je houdt! Hij kookt niet alleen voor jou, maar verdiept zich ook nog eens in jouw eetproblematiek, wil niet alleen lekker voor je koken maar ook nog eens iets wat het beste voor je is. Waar hij iets toevoegt aan jouw gezondheid. 'Ik vind je wel lief zusje' oh, dat zegt zoveel!!!
Ja, heel herkenbaar...vooral hun werk/spel niet onderbreken wanneer ze bezig zijn. Zo,n kusje haalt hen uit hun concentratie en dat vinden ze niet leuk...;p
Wanneer ze in hun wereldje zitten, haal je ze er ook niet echt uit. Ik vind het zo naar voor je dat je jouw verdriet alleen moet verwerken en ik weet dat verdriet vooral in het begin, altijd bij je is. Verwerking kost veel tijd en vooral als je er niet over kunt praten met iemand, als je je niet kunt uiten. Heb je nooit eens geprobeerd om alles in een soort dagboek op te schrijven? Alles wat je dwarszit kan je dan toch uiten, ook al is het toevertrouwen aan het papier. Lieverd, daarom is het momenteel zo moeilijk. Omdat je eer voor jouw gevoel alleen voor staat en je de steun van jouw broer mist om ermee te praten. Hij begrijpt jouw diepste gevoelens niet echt omdat hij daar niet zo toe in staat is. Wel weet hij dat je gevaar loopt met jouw gezondheid en op zijn manier probeert hij er wat aan te doen, want hij wil jou echt niet kwijt!!!!!

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

@Karena: aan de problemen met de geur van eten kan je iets doen: niet ademen door je neus, maar door je mond. Ook een prima tip trouwens tijdens het uien schillen ;-) Je ruikt dan wel iets, maar veeeeeeeeeel minder.
Je schrijft dat broerlief veel weet nu over Anorexia (ook zo super van hem!!!): dat betekent, dat hij naar alle waarschijnlijkheid ook begrip heeft, dat je weinig zult eten....dan faal je dus niet, want: hij begrijpt dat!
Ik vind het zooooo lief, dat hij later tóch nog even terugkomt op je zoen, en ook heeeeel herkenbaar! Net als de knipoog!
Zie die in jou ogen misschien "kleine" dingetjes van hem....ze zijn namelijk voor hem heel GROOT!!! Ik vind het GROTE tekenen, dat-ie héél veel van je houdt!!!!!
Hij probeert jou te begrijpen, probeer dat ook naar hem toe. Het is geen gebrek aan liefde van hem, het is het uiten ervan op een andere manier. En ook daar kan jij van leren genieten. Wederzijds begrip en wederzijds respect, da's zo belangrijk!
Hoe moeilijk ook meis: je kunt van iemand niet iets verwachten/eisen/hopen als dat onmogelijk is.
Knuffel!!!! @AMC: ik zeg niks ;-)))))))))))))))))))))))))))))))))

amc

12 jaar geleden

Wat een fantastische reactie van je Wendy!!!!
Een heel goede tip om niet te ruiken.
Karena@;Heb je nooit een gevoel van honger/trek om iets te eten of ben je bang voor iets en krijg je dan een schuldgevoel dat je eet? Lieverd, je moet eten en al is het niet veel wat je kunt eten, probeer eens om bewust een paar hapjes met aandacht binnen te krijgen en echt smaken te proeven. Iets wat je altijd lekker vond ruiken en wat je vroeger smaakte. Je hoofd leeg en niet bij voorbaat denken; "Gatver, daar ga ik" en vervolgens met walging snel doorslikken. Laat eens bewust je smaakpapillen werken en probeer eens de smaken te herkennen. Misschien wordt zo je hersennetwerk in werking gezet naar een vroeg geheugenplekje dat aangeeft dat je dit altijd lekker vond en eigenlijk nog wel lekker vindt smaken. Misschien is het ver gezocht en werkt het niet, maar als je het niet probeert weet je het ook niet. Alles wat je doet bepalen je hersenen en ook die kan je sturen indien je altijd een goed stel hersenen zonder stoornissen had. Momenteel zit er bij jou deze eetstoornis en daar is ook overheen te komen. Kijk alleen maar naar Leontien Zijlaard van Moorsel. Je moet het alleen erg graag willen en doorzetten. Zonder deskundige begeleiding en hulp is het heel moeilijk, maar die stap moet je zelf nemen en die hulp is er wel!!Ik weet zeker dat je broer als hij merkt dat je je best doet en hem ook een complimentje geeft omdat het goed smaakt, maar dat je niet veel durft te nemen, hij opgelucht en blij van binnen is en hij je op die manier verder tijd en aandacht geeft. Aan de andere kant, zal hij ook net zo hard kunnen zeggen; 'Bekijk het maar' en niet meer voor je koken als je met walging het bord weg zou schuiven. Zo zijn ze dan ook weer. Tja, emoties en omgaan ermee hè........

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Bedankt voor je antwoord en (vele) reacties!:)
Ik heb er echt van geleerd en begrijp mijn broer nu echt veel beter.
Ook wil ik je bedanken voor je lieve woorden naar mij toe,en ik denk dat jouw zoon het echt heeft getroffen met jou als moeder.Ik wens jullie alle goeds voor de toekomst!^_^ (Ook Wendy wil ik hier ff bedanken voor alles, enne..ik moest echt kiezen wie van jullie twee het beste antwoord had gegeven,zijn allebei goed.)

Andere antwoorden (10)

Aspergers zijn inderdaad meestal boven intelligent. Onze zoon (18) heeft ook die diagnose, maar heeft normale intelligentie. Sociaal-emotioneel zijn ze erg zwak. Wat nog eens wordt versterkt door de pubertijd. Sterkte met het verwerken van het verlies!

(Lees meer...)

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Dank je wel.^^
Voor jou is het dus ook herkenbaar.
Mijn broer is vanaf zijn 12e tot zijn 15e echt onhandelbaar geweest.
Mijn moeder is echt radeloos geweest.Hij had het waarschijnlijk heel erg moeilijk denk ik nu.
De combinatie van de pubertijd,Asperger en de dood van ons zusje toen..
We hebben wel heel erg veel meegemaakt.Mensen zijn daar soms echt verbaasd over.
Nog veel sterkte( maar ook veel geluk^_^) met je zoon.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Mooi dat je dat nu kunt zien Karena!!! @Awarnach: we zitten in hetzelfde schuitje ;-) Ook mijn zoon heeft Asperger syndroom en is bijna 17.... lekkere combi wel hè!!! ;-)

Een vriendje van onze dochter heeft erg veel moeite met samen spelen omdat hij slecht tegen het feit kan dat onze dochter na een uur iets anders wilt doen,als ze dan ruzie krijgen of als ze dan niet doet wat hij wilt spelen kan die echt een woede uitbarsting krijgen omdat hij niet " inziet" dat een ander dat niet leuk vind, hij is verder wel heel slim praat over grote mensen dingen ( ze zijn 7 by the way) en hij heeft absoluut geen moeite op school, nu deze jongen is pas 7 en heeft nog een hele jeugd voorzich om met diverse therapieën en ondersteuning dingen te leren die hij lastig vind,jou broer heeft het waarschijnlijk al 17 jaar op deze manier zelf gedaan waardoor die ook niet beter weet dan hoe die nu reageerd op emoties. Je zou op een forum voor familieleden van mensen met asperge kunnen kijken, dan kan jezelf ook je ei kwijt.

(Lees meer...)

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Ja, dat hebben mensen met autisme ècht!!!!
Moeite met het uiten van de eigen emoties (die heeeeeeeeeel heftig kunnen zijn), maar ook met het omgaan met de emoties van anderen (inleven in een ander, empathie) en soms is dat zelfs onmogelijk.
Je hebt eerder geschreven over je broer, en nu begrijp ik dat helemaal!!!
Hij heeft zoooo gelijk als hij zegt er niets mee te kunnen: dat is niet een kwestie van niet willen, maar ècht niet KUNNEN!!! Daarin zij allerlei gradaties, geen enkele autist is gelijk aan een ander natuurlijk.
Mijn zoon heeft autisme, syndroom van Asperger: als je erover wilt babbelen per PB: graag!!!

Veel autisten zijn op bepaalde gebieden zeer intelligent, dat klopt. Op sociaal vlak alleen niet (EQ), en daarom valt het vaak ook niet op.

Misschien is het voor jou verstandig je meer te informeren hierin om hem beter te leren begrijpen. Andersom zal het waarschijnlijk niet gaan lukken namelijk.

Wat sites voor je:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Syndroom_van_Asperger

http://www.landelijknetwerkautisme.nl/index.php

http://www.autisme.nl/home.html?mnu=tmain100:shome&s=1&l=nl&t=1268347612

http://www.autsider.net

N.a.v. je toevoeging: hij KAN geen rekening houden met jou! Dat is voor jou heel verdrietig lees ik en misschien ben je ook wel heel boos op hem. Maar echt Karena: het is onvermogen, geen onwil van hem.
Lijkt wel of ik hem ken (denk te kennen) als ik mijn tekst overlees hahaha, maar dat is natuurlijk niet zo. Wat jij schrijft is alleen zeer herkenbaar voor me. Mail me gerust als je dat wilt.

(Lees meer...)

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Bedankt Wendy( alweer,haha) Jij herkent dit allemaal dus ook.
Maar ik moet zoveel rekening met hem houden,kan ik dan helemaal niets van hem verwachten?
Ik wil zo graag met hem praten over mijn moeder,zusje en over mijn ziekte.
Het is zo'n krachttoer voor mij elke dag weer,maar hij wil er niet over praten,nooit.
En over wat ik in het ziekenhuis heb meegemaakt(je weet wat ik bedoel hè?),ik MAG daar niet eens over beginnen.Dan wordt hij echt kwaad.
"Daar kan ik helemaal niks mee",zegt hij.
En nu weet ik het allemaal niet meer..:'-(
Ze beginnen zich weer zorgen te maken over mijn gezondheid, ik ben weer vermagerd en verzwakt.
En verdrietig.
En ik kan mijn broer dus niet " bereiken".
Ik moet hier wel hopeloos overkomen..
Zoveel meegemaakt en dan kan de meest dierbare persoon in mijn leven zich niet uiten.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Lieve lieve meid.... ik heb het echt zo met je te doen.... maar daar schiet je ook geen ene moer mee op. Ja, ik weet wat je bedoelt ;-).... en inderdaad: dáár kan hij al helemaaaaaaaal niks mee!!!
Je weet het niet meer schrijf je....en dat kan ik me zo goed voorstellen: ook jij kan er niks mee, terwijl je zoooooo graag steun van hem wilt. En JUIST van hem.
Realiteit is, dat wat niet is ook niet kan zijn.
Je kunt misschien wel met hem praten op rationeel vlak, zonder de emoties. Misschien kan hij je wèl helpen en er voor je zijn op verstandelijk niveau.
Nogmaals: het is niet zo, dat hij niet wil....hij KAN niet. Het is van hem uit onmacht en onmogelijk.
En geloof me: hij heeft echt wel verdriet, maar op zijn manier. En die is totaal anders dan jouw manier, zeer zeker op het gebied van verdriet uiten.
En: hij KAN zich niet inleven in hoe jij je voelt, wat alles met jou doet etcetc.
Dat zal jij moeten accepteren en aanvaarden en dat kost tijd. Naast alle andere narigheden die je hebt meid.... Wat niet mag gebeuren is, dat jouw gezondheid hieronder gaat lijden. Dat mag jij jezelf niet toestaan.
Klink ik nou heel erg hard en onverbiddelijk???
JA hahahaha, ik weet het.
Sta het jezelf niet toe: het maakt alles alleen maar erger....maar dat weet je ook.....zucht....
Ik geef je een heeeeeeeeeele BIG HUG!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
JE BENT NIET ALLEEN!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Lief van je.. Big Hug terug.^^
Je hebt gelijk als het op verstandelijk vlak is, is er geen probleem.
En rationeel:dat is zijn tweede naam zei iemand pas.
Dat zegt dus wel veel over hem.
En al mijn ( heftige) emoties zijn inderdaad teveel voor hem.
Ik hoop trouwens niet dat het erfelijk is( misschien weet je dat?),want mijn jongste broertje lijkt ook zo te zijn.
Is ook zo op zichzelf,teruggetrokken.
Ik moet er niet aan denken..

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Autisme, dat is zover ze dat nu kunnen bekijken, is erfelijk: dat krijg je mee in de genen. Dus het kan goed zijn, dat je broertje er ook mee te maken heeft, maar dat hoeft niet.
In mijn familie had de vader van mijn moeder het waarschijnlijk (dat was toen nog niet te constateren, maar hij was een "vreemde" man), mijn moeder (zij is 3 maanden geleden overgegaan :`-( en ik hebben er waarschijnlijk tegenaan gelegen... Dat betekent, dat wij veel kenmerken hebben/hadden.
En mijn zoon dus. De kleinzoon van de zus van mijn moeder (volg je me nog???) heeft ook Asperger.
Ik herken ook veel van de dingen die je hebt genoemd in mijn zoon.
Autisme is niet erg meis!!! Het heeft ook vele voordelen. Je broer is waarschijnlijk zeer rechtlijnig in denken en doen, eerlijk, daar kun je van opaan. Misschien gaat-ie wel door het vuur voor je. Dat zijn ook kenmerken ;-)

Rieneke1

12 jaar geleden

ik wilde dat ik je 10 plusjes kon geven voor je fantastische antwoord en reacties!

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Dat laatste wat jij zegt dat is echt toevallig(of niet?)Ik zeg altijd tegen iedereen dat mijn broer voor mij door het vuur zou gaan.
En eerlijk is hij zeker.Ik weet wat ik aan hem heb.
Hij zegt wat hij denkt,hij zal het niet mooier of lelijker maken.
Dat vindt ik wel weer een voordeel.
Hij verwacht wel het zelfde van mij.
Liegen vindt hij zowat het ergste wat er bestaat.
Is dat nou typisch voor deze stoornis?
Ik heb wel eens ergens over gelogen(niet heel erg, ik wilde niet dat hij ergens achterkwam),toen was het alsof z'n wereld verging,hij voelde zich verraden.Reageerde heel extreem hierop.
Ik weet nog dat mijn moeder hem vertelde dat Sinterklaas niet bestond (niet lachen,ja echt),toen heeft hij m'n moeder zeker een kwartier aangestaard en toen zei hij heel verwijtend:"Jij hebt dus tegen mij gelogen?"Hij heeft toen een week niet tegen haar willen praten.Hij was toen 4.
Ik weet nog hoe verbaasd mijn moeder was omdat mijn zus en ik niet zo hadden gereageerd.
Een jaar later ofzo,kreeg hij de eerste testen bij een kinderpsycholoog.Heb jij ook dergelijke voorbeelden?

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Ooh, en Wendy:
Nog veel sterkte met het verwerken van het verlies van je moeder.
Ik weet hoe het voelt.
Ik heb eens ergens gelezen: hoe oud je moeder ook is, voor een kind ( hoe oud dat kind ook is) is het altijd te vroeg.
Dat klopt denk ik wel.
Je blijft altijd het kind van je moeder.
Mijn moeder noemde haar moeder ook nog altijd "mijn mama",ik vindt dat wel lief klinken.
En dan zei mijn oma dat ze een eigenwijze meid was en dat ze nog niet te oud was om naar haar moeder te luisteren.^_^
Dat zijn toch weer leuke dingen om aan te denken.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Wat lief van je Rieneke, dank je wel!!!!!!! :-)) Dat is zeer typisch voor Aspergers ja!
Omdat ik zelf autitrekjes heb, kan ik ook niet liegen. Dus: ik heb zoonlief nooit laten geloven in Sinterklaas, omdat ik dat ook zie als een vorm van liegen....oeioeioei....nou krijg ik hoop ik geen hele discussies hier over dit onderwerp ;-)))
Dat is dus persoonlijk, zo zie ik dat.
Maar op school bijvoorbeeld werd wel gedaan aan Sinterklaas....en dat was voor hem heeeeeeeel moeilijk. Ik heb hem verteld toen, dat andere kinderen er wel in geloofden en dat dit ook zo moest blijven, omdat de ouders en juffen dat wilden, en dat het ons geheimpje was. Maar de juf heeft dat wel goed geweten hoor!!! Tot een schop tegen haar been aan toe, toen ze zei, dat Sint WEL bestond en ik (zijn moeder dus) ongelijk had..... en dat was een GROTE REL!!!!
De reactie van jouw broer is dezelfde als die van mijn broer naar mijn ouders toen hij was geopereerd aan keelamandelen.... het was voor hem totaal onduidelijk geweest allemaal en hij voelde zich verraden. Hij heeft een maand!!!! niet gesproken tegen ze, maar wel tegen mij hahahaha. Of hij autist is weet ik niet. Hij is bij mijn weten nooit gediagnosticeerd, maar het zou me niks verbazen ;-)
Als zoonlief denkt, dat hij belogen is, door wie dan ook, dan is-ie woeoeoeoeoedend!!!!!
Hij is ook heel eerlijk, zegt rechtuit wat-ie vindt, tegen iedereen. Dat is soms moeilijk voor mensen, maar ik vind het een geweldige eigenschap!

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

@Karena: ik had je 2e reactie nog niet gelezen: dank je wel, lief van je! Mijn moeder en ik hadden een hele aparte relatie: we waren elkaars allerallerallerbeste hartsvriendinnen. Ik mis haar verschrikkelijk!!
En daar heb je helemaal gelijk in: leeftijd is totaal onbelangrijk.

amc

12 jaar geleden

Karena@Dat heb je heel goed herkend! Als er één ding heel duidelijk is , dan is het de absolute eerlijkheid van zo iemand! Als mijn zoon als kleuter iets had laten vallen, kwam hij naar me toe en zei; " Mama, de bloempot is gevallen". Ik vroeg dan: "zomaar uit zichzelf, wat gek", dan kon ik verwachten dat hij zei; " nee, het was mijn schuld". Ik weer; "ging het per ongeluk of deed je het expres?" Hij gaf het dan gewoon toe dat hij boos was omdat iets niet lukte en dat de pot dus door zijn schuld gevallen was omdat hij een onverhoedse beweging gemaakt had. Wanneer hij zei dat iets per ongeluk gebeurd was, dan kon ik ervan op aan dat dit ook echt zo was. Op de basisschool zeiden zijn jufs allemaal dat mijn zoon enorm opsprong als een kind onrechtvaardig werd gestraft omdat hij had gezien dat dit kind niets gedaan had, maar dat het een ander kind was en als daar niets mee gedaan werd, bleef hij uit solidariteit ook na samen met het ander vals beschuldigde kind. Zelf heeft hij nog nooit straf of een waarschuwing gehad op school. Integendeel, toen hij van school ging zeiden al zijn jufs dat ze hem zouden missen en dat ze altijd wilden dat er 10 van zijn kaliber in de klas hadden gezeten. Het had het voor hen zo gemakkelijk gemaakt. Dit soort kinderen zijn nog zo puur, zonder vals sentiment of manipulaties. Ik ben zelf van een oudere generatie en had ook een jongste broertje dat "anders" was. Hij heeft tot zijn 18de medicatie gehad, maar mijn moeder wist niet eens waarvoor. Hij kreeg regelmatig hersenonderzoeken en mijn ouders hebben nooit geweten waarvoor. Als ik nu met al mijn verkregen wijsheid hierover nadenk, heeft hij toen alle tekenen van ASS gehad en is nog steeds iemand die enorm veel leest, onthoudt en leert. Vroeger wist men nog niet zoveel hiervan en daarom hoorde je er ook niets over. gelukkig zijn we nu wijzer in dit opzicht en kan je er veel over te weten komen.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Jaaaaaaaaaaaaaaaa, gilde ik hard hahahaha, zooooooveel hetzelfde op school bij mijn zoon!!!!
Hij was alleen niet zo geliefd, omdat hij ook woede uitbarstingen had als hij gefrustreerd raakte vanwege onbegrip en vooral bij niet begrepen worden...dat was erg moeilijk.
Maar die solidariteit en eerlijkheid als hij iets expres had gemold: dat gewoon toegeven, zonder 1 probleem!!! Moooooi hè!!!!

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

@amc
Jou verhalen komen ook aardig overeen met veel van mijn ervaringen en ideeën over mijn broer.
Mijn moeder had dit allemaal nog veel beter kunnen vertellen en herinneren natuurlijk,maar ja.
Ik weet trouwens ook nog dat ze wel eens zei dat ze het zo moeilijk vond dat ze hem niet kon " bereiken ".Dat ze niet met hem kon praten omdat hij zich afsloot, terugtrok.
Op de basisschool zeiden ze al dat is zo gesloten, hij wil niet praten.
En ook over dat willen leren,alles willen weten en alles onthouden.Echt heel herkenbaar!
Ik ben wel blij allemaal zo te lezen.
Ik begrijp hem nu een beetje beter.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Mooi Karena, want ik denk dat jij, door jouw begrip naar hem toe, jezelf helpt....en hem ook!!!!
Ik raad je echt aan je te informeren (had je ook al gedaan volgens mij?).
Dan wéét je ook, dat hij er niks aan kan doen (ik herhaal dit steeds, omdat het zo belangrijk is!!!).
Dat wil niet zeggen, dat hij niks meer kan leren, natuurlijk wel, als hij dat zelf wil en er het nut van inziet. Maar het gaat even om jou: als jij begrijpt hoe hij in elkaar steekt, dat het geen onwil is, maar onmacht, dan kan je dat leren aanvaarden. Dan hoef je het niet meer te zien als afkeuring van jou als persoon, want weet je: dat IS het niet!!!!!
Zie ook je eigen voorbeeld, wat ik ergens las, van het contact per computer bij discussies. En dat-ie voor je door het vuur gaat, etcetc!
Mijn zoon ook: hij is zó liefdevol!!!!Alleen op een andere manier, en die manier moet je leren zien ;-)
En dat gun ik jou ook!
Mischien kan hij jou helpen, om minder emotioneel te zijn: mijn zoon is voor mij daarin mijn leermeester! Uiten van je emoties is heel erg nodig, maar alles wat TE is, is niet goed voor je. Ik kan niet beoordelen, of het bij jou TE is natuurlijk, maar wel bij mezelf ;-)

amc

12 jaar geleden

Toen mijn zoon in de brugklas HAVO zat, had ik eens een gesprek met de mentor en die gaf aan dat er meisjes in zijn klas naar hem toe waren gekomen omdat ze het zo zielig vonden dat mijn zoon altijd alleen was en zich niet aansloot. Zijn mentor wist wat er met hem aan de hand was maar vroeg mij om er eens met mijn zoon over te spreken. Ik denk dus dat hier op reguliere scholen nog een hoop werk ligt om docenten ervan te doordringen zich eens in die problematiek van autisme te verdiepen, als straks steeds meer kinderen naar het reguliere onderwijs gaan, want dat blijft niet uit met al die bezuinigingen. Enfin, ik vertelde dit aan mijn zoon en hij haalde zijn schouders op en zei; "Ach mam, dat is hun probleem. Ik zou niet weten wat ik met hun te bespreken had, ze praten zo inhoudsloos, ze doen zo raar en ze zijn niet serieus maar hebben het achter de ellebogen. Alles wat je prijs zou geven, daar wordt je later mee om de oren geslagen. Ik kijk wel uit". Hij voelt dus haarfijn aan dat hij belachelijk gemaakt zou worden omdat zijn interesses zoveel verder doordacht zijn en niet aan hun interesses
(uitgaan, kleding, mobieltjes enz) aansluit. het is dus ook een vorm van 'zelfbescherming' dat ze liever alleen zijn.
Dat gevoel heb ik er ook bij.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Zo mooi en zo zelfbewust hè!!! Wat een kanjer zeg!!!
Dat herken ik helaas niet in mijn zoon ;-)
Hij zit op het speciaal onderwijs, het is in het voortgezet onderwijs totaal uit de klauwen gelopen.

Kimath

12 jaar geleden

Zo herkenbaar alles wat ik hier lees, ik heb je een dikke plus gegeven Wendy. En autisme trekjes is zeker erfelijk, hier in huis heeft de hele familie er wel wat van weg, mijn ouders, mijn broer en ik.
Gaat dus perfect samen, want alles gaat volgens schema, iedereen eigen plek op de bank, eigen glas, eigen lepel voor het toetje, etc. :)
Ik ben de enige met officieel 'labeltje' maar ik herken genoeg in mijn ouders en mijn broer, die hebben zeker lichte trekjes.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Dank Kimath!
Ik denk dat ik mijn zoon beter kan invoelen door mijn eigen autitrekjes ;-)....of wat dan ook. En da's alleen maar heel fijn!

Kimath

12 jaar geleden

Dat scheelt echt een stuk ja :) Ik heb nu een relatie met een jongen met PDD-NOS, dus dat is nogal een gedoe soms, maar veel dingen snappen we gelijk van elkaar.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Dat is hartstikke mooi!!!!
Prachtig, dat jullie mekaar gevonden hebben!!!!!

Kimath

12 jaar geleden

Het is soms knokken, maar met veel gepraat komen we wel uit de problemen als die zich voordoen.

Kimath

12 jaar geleden

Ik ben er zelf ook zeer blij mee :)
Nu al 7 maanden en we houden het nog steeds met elkaar uit, haha.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Is dat niet in elke relatie zo dan????? ;-))))))))

Inderdaad, moeite hebben met emoties is een belangrijk kenmerk van Asperger. Jammer dat jij met je verdriet niet bij hem terecht kunt. Hij zou tenslotte de aangewezen persoon zijn. Maar helaas kan hij er zelf ook niets aan doen, hij begrijpt jouw emoties gewoon niet.

Het kan ook te maken hebben met niet tegen verandering kunnen. Als jij verdrietig bent of troost van hem wil, wordt zijn routine verstoord en wordt hij nerveus en raakt misschien zelfs in paniek. Daarom reageert hij zo kwaad.

Heb je niemand anders in je omgeving waar je terecht kan om te praten over je gevoelens? Dat zou voor jou beter zijn. Want door de herhaalde afwijzing van je broer wordt je nog meer verdrietig. En inderdaad, er moet met jou ook rekening gehouden worden.

(Lees meer...)

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Ik had een relatie met iemand met Asperger en ik heb met hem samen een dochter die ook asperger heeft. Hem op een liefdevolle geduldige manier benaderen is heel belangrijk. Zo gauw een van hen ook maar het gevoel krijgt dat je hem/haar "uithoort" zal hij/zij zwijgen als het graf. Via tekst krijg ik meer contact met hem/haar dan een gesprek onder vier ogen, als ik het echt op een discussie zou gooien. Een autist denkt heel letterlijk. Als je zegt ga NIET op de tafel staan dan gaat hij op de tafel staan, bijvoorbeeld :P
Je kunt dat soort woorden dus beter achterwege laten, en beter niet zeggen hoe je het niet wilt hebben. focus je aandacht op hoe je het wel wilt hebben. Mijn dochter werkt met schema's, dat voelt veilig voor haar. Bepaalde tijden moeten er bepaalde dingen gebeuren en dat wordt volgens een lijstje afgewerkt ( als het om nieuwe dingen gaat) tot het erin zit, dan loopt het daarna prima. Daarbuiten is er alle vrijheid voor haar zich te ontwikkelen. Op zijn manier houdt hij wel rekening met jou door te zwijgen en zijn zaakjes zelf op te lossen, in zichzelf. Hoe meer je hem uit zijn wereld haalt omdat het voor jou belangrijk is, hoe meer hij zich van je af zal duwen. Oh hij voelt wel hoor, veel meer dan mensen die dit niet hebben, alleen bij hem merk je dat niet. Toen mijn dochter hoorde dat mijn moeder was overleden was haar eerste reactie "Oh mag ik dan die pop?"( Een babypop die mijn moeder nog had, die ooit van mijn zus was gweest). Toen we mijn moeder bij het rouwcentrum opzochten en zij haar daadwerkelijk dood zag liggen in de kist, kwamen bij haar tranen. Ze werd ermee geconfronteerd, en op dat moment kwamen de emoties en ook alleen toen. Verder liet ze niets meer merken.
Dus op het moment van confrontatie is het er zichtbaar voor jou en mij. Verder kun je het beter laten rusten, want meer komt er niet uit dan. blijf leuke dingen doen en bespreek je dingen met iemand anders als het nodig is. Accepteer dat dat op jouw manier niet met hem zal gaan, zeker niet als er ook nog narcisme bij komt kijken.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Ik herken wat je zegt over dat een autist letterlijk denkt!
Ik wordt daar soms zo moe van..
Als ik ruzie heb met mijn broer, is dat al vervelend genoeg,maar hij onthoud echt alles wat ik heb gezegd en neemt idd alles heel letterlijk op.Hij pint me vast op mijn eigen woorden,zeg ik wel eens.
Soms kies ik er voor niet rechtstreeks tegen hem te praten, dan stuur ik een berichtje via MSN/E-mail/Sms van mijn I-Phone naar zijn PC.Dan zitten we in hetzelfde huis,soms in dezelfde kamer.
Maar als hij zo'n berichtje dan leest, kijkt hij op, glimlacht hij naar me en geeft hij mij een knipoog.( dat doet hij alleen bij mij)en dan zegt hij zoiets als:"Ik heb het gezien hoor,zusje".
Hij is ook wel heel erg lief hoor.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Mooi te lezen Forall!!! Schema's werken goed hè? Mijn ervaring met zoonlief is wel, dat het niet blijvend hoeft te zijn als het er eenmaal inzit. Dat zal waarschijnlijk toch herhaald moeten blijven worden.
En ja, dat ben ik zo met je eens wat je schrijft: "Oh hij voelt wel hoor, veel meer dan mensen die dit niet hebben, alleen bij hem merk je dat niet." Mijn zoon voelt zooooo veel, alleen hij kan het niet goed uiten.... vaak in boosheid helaas. Maar: ook mensen met autisme kunnen leren!!!! En zeer goed zelfs. Ik zie op dit gebied enorme vooruitgang bij hem en dat vind ik heerlijk om te merken :-)))) @Karena: het is inderdaad vaak zo, dat ik er ook heeeeeeeel moe van wordt. Discussies aangaan als je het niet met elkaar eens bent is ook zeeeeeeer zeker af te raden ;-)))
Jouw oplossing per computer of zo is een hele goeie!!!!

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

@Sis: klopt zo wat je zegt: hij kan er niks aan doen, maar Karena heeft wel steun en troost hard nodig!!!
+

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

mijn reactie had eigenlijk bij antwoord moeten staan, maar ok :) ik heb het per ongeluk als reactie gegeven. Blijf hem die liefde wel geven hoor trouwens. Hij wil wel uiten hoor, alleen op zijn manier en soms sta je perplex als er dan toch ineens een rake opmerking uitkomt :) Ze zeggen niet veel maar als ze wat zeggen hahah

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Zet um gauw bij antwoord joh! ;-)
Nou, mijn zoon zegt heeeeeeeeeel veel hoor hahhahaa!

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

ja wou ik doen maar dan moet ik het helemaal overtypen want kopieren krijg ik de melding "this field is required" geen trek in. dan maar wat minder punten hoor. Gaat erom dat de vraagsteller het kan lezen, Maakty niet uit waar het staat dan wat mij betreft :P
Ja lullen kunnen ze wel, maar gevoelens das een ander stukkie. De twee "ge-etiketeerden" die ik ken, hebben daar beiden moeite mee, tenzij ze zelf ergens mee komen, en dan nog bestaat het probleem uit één zin zonder uitleg.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Volgens mij: als je er een teken bijzet in te tekst, onderaan een a bijvoorbeeld, dan moet-ie wel te kopiëren zijn.... Probeertje waard misschien ;-)

Kimath

12 jaar geleden

Ik vind praten via de pc stukken makkelijker dan in persoon. Je kunt rustig nadenken over je antwoord, rustig formuleren en typen, je hoeft de ander niet aan te kijken, en je kunt halverwege nog backspace doen als het toch niet zo'n goed antwoord is ;)

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

ja ligt eraan met wie,. k heb oiok mensen om mij heen waar ik makkelijker mee irl praat, maar een autist dat praat makkelijker via tekst.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

ik heb pdd-nos en asperger en moet toch zeggen dat ik persoonlijk veel beter uit mijn woorden kom waneer ik praat dan waneer ik het moet schrijven probleem is wel dat als ik bijvoorbeeld een probleem meld of wat dan ook dat ik dit wel heel direct breng en dat dat mensen soms een beetje/erg kan overrompelen en dat zorgt nog wel eens voor probleempjes ook in mijn relatie helaas maar ik denk altijd maar zo aan alles valt tewerken helaas neemt het soms heel veel tijd

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

@nkvd: Dat direct zijn kán een nadeel zijn, maar ook een voordeel: iedereen weet wel, waar-ie op dat moment met jou aan toe is. Het geeft ook een boel duidelijkheid. Soms gaat het meer om de manier waaróp je iets zegt, dan inhoudelijk wát je zegt wat het probleem geeft. Daar is mijn zoon ook mee aan het werk: de toon waarop is niet altijd prettig bij hem ;-)
En dat dingen veranderen tijd kost: dat geldt voor iedereen natuurlijk. En die is er 24 uur per etmaal :-))))

Ik heb zelf ASS en heb hiervoor ook op een speciale school gezeten (nu wel zo goed als voer ;)), maar het is zo dat kinderen/mensen met asperger altijd hun gelijk willen hebben, maakt niet uit tegen wie ze het hebben, dit zul je vaak ook niet winnen, want ook al heb je een beter argument/ antwoord dan is het zo dat ze hun eigen antwoord altijd ergens wel goed vinden.

Het is ook zo dat het voor veel kinderen met ASS moeite hebben met het verplaatsen in andere mensen, en jou broer zal ook zijn emoties vaak onderdrukken.

Misschien is het beter om naar een vriendin te gaan om je te troosten.

Suc6 en Gecondoleerd!

(Lees meer...)

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Hoi,
Ik denk dat mensen met Asperger wél emoties hebben,maar die héél diep wegstoppen,omdat ze er niet goed mee om kunnen gaan én het héél eng vinden om hun emoties aan anderen te laten zien weet je.

Ik ken zélf iemand die dit heeft (een broer van de vriendin van een maat van me) en die kan óók niet tegen drukte (dan krijgen die mensen die Asperger hebben,téveel indrukken tegelijkertijd en dat kunnen ze niet verwerken).

Dus ook kunnen ze dan plotselinge veranderingen niet aan.

Deze mensen hebben héél veel psychische ruimte (ze vinden het eng dus om hun gevoel te tonen aan anderen) én ook lichamelijke ruimte nodig ( fysiek contact vinden ze ook vaak eng en voelen ze zich erg ongemakkelijk).

Je zou b.v. in een zo ongedwongen moment als maar mogelijk,b.v. een fotoalbum kunnen openen (b.v. op je pc of laptop of een gewoon,ouderwets fotoalbum-boek ofzo) en samen met hem naar foto's van je moeder kunnen kijken,k?

Overigens héél erg van je moeder trouwens....héél veel sterkte,joh...

Ik hoop dat m'n antwoord een heel klein beetje helpt,k?

Groetjes...

(Lees meer...)

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Bedankt voor je antwoord!^^
Ja,mijn broer houd ook niet van drukte,hij zal echt niet meegaan naar een verjaardag ofzo.
Hij zit liever thuis, op z'n eigen plek.
Wat je zegt over foto's kijken,dat heb ik echt al heel vaak geprobeerd, dat werkt niet,dat wil hij niet.
Foto's en fotoalbums zijn onzin zegt hij.Dat is het verleden,daar heb je niks aan en kan je niks mee.Hij geeft er niet om,fotoalbums zou hij zo weggooien en we hadden heel veel foto's op de PC staan en daar heeft hij er heel veel van verwijderd..
Daar ben ik nog heel verdrietig en boos over geweest.
En daar zit hij niet mee.Dat vind hij onzin.Ik mag er ook niets meer over zeggen.
Het is echt heel moeilijk.:'(

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Karena, wat je schrijft over het onzin vinden van foto's en het niets hebben met het verleden: dat herken ik ookk enorm bij mijn zoon. Hij leeft in het heden, in het hier en nu. En als je het goed bekijkt, vind ik dan hè, dan is dat eigenlijk heel zinvol!
Hij zegt ook: wat heeft hangen in het verleden nou voor zin: het maakt je verdrietig (bij nare herinneringen natuurlijk) en dat is toch totaal niet nuttig of zinvol?
Daar leer ik heel veel van!!!! Als ik naar onze foto's kijk, dan zijn er ontzettend veel mensen niet meer in ons leven; hetzij doordat onze wegen uit elkaar gingen, hetzij door het overgaan van velen. Daar wordt ik niet blij van inderdaad.
De fijne herinneringen zie ik natuurlijk ook op de foto's, en hij ook. Maar het verdriet overheerst dan toch, als ik ernaar kijk.
Zoals hij in het leven staat is voor mij een leerschool, echt! Dat hij zonder jouw medeweten foto's van de PC verwijderd heeft vind ik ook niet zo netjes trouwens.

Ja. De meesten wel. Ik heb zelf ook familieleden met autisme en heb me erin verdiept. Herken je verhaal erg goed!
Je broer heeft wel emoties, en ziet die van jou misschien ook wel, maar ' kan daar niks mee' (zoals hij zelf al zegt). Herken het wel uit mijn omgeving.
De reactie van een autist op de emoties/het verhaal van iemand is dan vaak: wat verwacht je nu van mij? Je broer en andere autisten denken dat jij een oplossing verwacht, of dat ze iets moeten doen. Ze zijn verward en weten dan niet hoe ze moeten reageren. Dat is moeilijk: voor jullie allebei!! Het is moeilijk, maar je kunt van een autist niet een spontane omhelzing of arm om je heen o.i.d verwachten. Terwijl jij dat wel wil!

Stel je verwachtingen ten opzichte van hem bij. Hij zal je niet zomaar kunnen troosten. Wat je wel kunt doen is aangeven wat je graag zou willen. Je kunt bijvoorbeeld zeggen: " Je hoeft niets te doen, luisteren is genoeg" of " Ik zou graag met je willen praten over mama, begrijp je dat? wil jij dat ook?" of "Als ik verdriet heb wil ik graag bij jou zijn om er met je te praten." Zeg duidelijk wat je voelt, ook al lijkt dat nog zo logisch. Spreek een moment met hem af om te praten in plaats van zomaar binnen te vallen bijvoorbeeld. Dring niet aan als je merkt dat hij zich afsluit.

De meeste autisten vinden het moeilijk om hun emoties te laten zien en beleven die ook anders, vandaar dat hij niet huilt.

Hij kan zijn diagnose inderdaad als een soort schild gebruiken, dat is niet goed, probeer te kijken wat erachter zit en zeg het ook als je denkt dat hij zijn diagnose misbruikt.

In je laatste regel noem je nu net zijn zwakte: hij kan geen rekening houden met anderen. Hij kan sommige dingen wel aanleren, andere dingen weer niet. Concrete wensen/dingen kun je duidelijk tegen hem zeggen.
Wel concrete dingen vragen, hij kan niets met bijvoorbeeld: " Ik wil graag dat je me in het vervolg troost als ik verdrietig ben". Zeg dan liever "Ik mis mama erg, en zou er in het vervolg af en toe met je over willen praten." Of liever " Ik zou er een keer in de maand met je over willen praten". Duidelijkheid, structuur.

Ook aan die dwanghandelingen etc. zul je moeten wennen, hoe naar ook, dit hoort bij een autist, het gaat nooit meer over. Probeer er niet op te letten dan erger je je het minst eraan. Lees boeken over autisme, dan begrijp je er meer van.
Vind het erg goed dat je je in je broer verdiept, snap dat je het moeilijk hebt, het ligt niet aan jou!

Toegevoegd na 1 minuut:
heel veel sterkte!!

(Lees meer...)

Bronnen:

boeken en ervaring

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Mooi!!! +

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Dikke +

Ik had een relatie met iemand met Asperger en ik heb met hem samen een dochter die ook asperger heeft. Hem op een liefdevolle geduldige manier benaderen is heel belangrijk. Zo gauw een van hen ook maar het gevoel krijgt dat je hem/haar "uithoort" zal hij/zij zwijgen als het graf. Via tekst krijg ik meer contact met hem/haar dan een gesprek onder vier ogen, als ik het echt op een discussie zou gooien. Een autist denkt heel letterlijk.

Als je zegt ga NIET op de tafel staan dan gaat hij op de tafel staan, bijvoorbeeld :P
Je kunt dat soort woorden dus beter achterwege laten, en beter niet zeggen hoe je het niet wilt hebben. focus je aandacht op hoe je het wel wilt hebben.

Mijn dochter werkt met schema’s, dat voelt veilig voor haar. Bepaalde tijden moeten er bepaalde dingen gebeuren en dat wordt volgens een lijstje afgewerkt ( als het om nieuwe dingen gaat) tot het erin zit, dan loopt het daarna prima. Daarbuiten is er alle vrijheid voor haar zich te ontwikkelen.

Op zijn manier houdt hij wel rekening met jou door te zwijgen en zijn zaakjes zelf op te lossen, in zichzelf. Hoe meer je hem uit zijn wereld haalt omdat het voor jou belangrijk is, hoe meer hij zich van je af zal duwen. Oh hij voelt wel hoor, veel meer dan mensen die dit niet hebben, alleen bij hem merk je dat niet.

Toen mijn dochter hoorde dat mijn moeder was overleden was haar eerste reactie "Oh mag ik dan die pop?"( Een babypop die mijn moeder nog had, die ooit van mijn zus was gweest). Toen we mijn moeder bij het rouwcentrum opzochten en zij haar daadwerkelijk dood zag liggen in de kist, kwamen bij haar tranen. Ze werd ermee geconfronteerd, en op dat moment kwamen de emoties en ook alleen toen. Verder liet ze niets meer merken.
Dus op het moment van confrontatie is het er zichtbaar voor jou en mij. Verder kun je het beter laten rusten, want meer komt er niet uit dan. blijf leuke dingen doen en bespreek je dingen met iemand anders als het nodig is. Accepteer dat dat op jouw manier niet met hem zal gaan, zeker niet als er ook nog narcisme bij komt kijken.
(thnx wendy)

(Lees meer...)

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

YW ;-))))))))
En natúúrlijk een ploes!

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

+
Mooi hoe je zo vanuit je eigen ervaring schrijft.

jodyenboyke

12 jaar geleden

Karena, ik wil je even heel veel sterkte wensen. Je hebt genoeg reacties en antwoorden gekregen en vooral veel herkenning.
Jij schreef dat je via msn en mail wel enigzins reactie krijgt.
Misschien een idee om een soort blog te maken, over hoe jij je voelt, over leuke herinneringen aan je moeder, weet nog toen....dat is voor jou een goede manier om je gedachten op papier te krijgen en wellicht een reactie te krijgen.
Ook wil ik je meegeven om heel goed voor jezelf te zorgen! Want zo te lezen heb je niet echt iemand om je heen die een beetje voor jou zorgt toch?
Heb zelf een zoon met pdd-nos.....dus.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

@ Lotte, dankjewel en ach ik hoef er geen geheim van te maken. Dit zijn bijzondere momenten, menselijk ook :) @Jody staat jouw reactie wel op de goeie plek? :)

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

thnx wendy voor de "ploes"

Veel gelijkenissen hier:
Man, geen Asperger maar wel veel trekjes ervan, hoog IQ ,alleen met ADD. ADD dus i.p.v Asperger.
(iemand in de familie heeft wel Asperger, hoewel het niet in een zeer sterke vorm, maar ik ken het een beetje)

Ik sluit me niet af, dus geen Asperger.
Veel emoties zijn er grotendeels gewoon niet, of heel ver weg. Ik heb mijn ouders nog, maar ik denk dat ik ook niet zou huilen bij hun dood. Ik kan me zelfs irriteren aan sterke emoties van andere in dit soort situaties. (verdriet enzo)
Liefde is er bij mij zeker wel, hoewel ook meer beredeneerd dan "normaal".
Ergens las ik iets over "door het vuur voor je zusje gaan": zeker weten, letterlijk als het moet. En als ik dit opschrijf is dat ineens wel emotioneel. Maar waar dat precies vandaan komt..?? (mijn psychotherapeut was ook niet ver gekomen)
Ik kan emoties goed beredeneren. Ik denk ook dat daarom een deel er niet is: waarom verdriet voelen als dat niet hoeft..?

Altijd gelijk hebben is een vervelend trekje: daar hebben mensen bij mij ook last van: sorry, kan er weinig aan doen :-) Gelukkig weet ik ondertussen dat ik ook wel eens fout zit.

Over jou:
Als je emotioneel bent zal het lastig contact maken zijn.
Als je zelf rustig bent zal het beter gaan. Waarschijnlijk kan je dan wel een gesprek hebben over Anorexia in het algemeen en dat dan langzaam op jou laten betrekken. Jij weet waarschijnlijk beter dan ik waar zijn grenzen liggen.
Als jij dingen graag wilt, en je vraagt het hem te doen, met als reden gewoon omdat jij het erg fijn vindt, dan kom je misschien ook een eind.

Heeft hij hulp, therapie? Misschien mag je (af en toe) een keer meegaan.

Voeding. (dit hoef je niet perse te lezen)
Persoonlijk ben ik van mening dat voeding voor een groot deel de veroorzaker is, aanleg speelt ook een belangrijke rol. (van adhd, add, autisme, asperger, enz)
Ik merk het gebruik van magnesium goed: Ik onderneem meer, slaap beter en ik droom leuker.
http://www.autisme-asperger.com/vitamine-b6/
(als je hier meer over wil weten dan zeg je het maar, vooral met magnesium is het belangrijk dat je de goeie neemt, de helft van wat te koop is, is niet opneembaar en doet dus niks)

En dan moet hier nog iets liefs als afsluiting. ;-)

Toegevoegd na 19 minuten:
Sorry dat ik de druk bij jouw leg. Hij is jouw grote broer en je wilt juist bij hem steun hebben.

(Lees meer...)

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Moooooooooooi om te lezen! +
Ik wist het van B6 en magnesium, maar was het onderhand weer vergeten: bedankt voor de herinnering!
Wat is goeie magnesium/B6 en hoeveel?

Kimath

12 jaar geleden

Dat van die vitamines klinkt wel handig ja, ik schrijf het ook op.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

http://realisatietrainingen.nl/pb/artikelen/magnesium.html
Met halverwege twee opsommingen van welke wel en niet. Natuurlijk zijn de goeie een stuk duurder. Ik neem gecheleerd magnesium van de tuinen. (opletten op aanbiedingen en dan inslaan)
Vit b (o.a. b6) nam ik al veel langer, met een goeie multivitamine. (Solgar VM-2000: duur maar door de lage dollar betaalbaar in de VS te bestellen, vraag maar over waar en hoe precies) Ik zou de maximale hoeveelheden nemen die je volgens de verpakking mag nemen. Of anders een paar onderzoeken doorlezen.
Dat een tijdje volhouden en dan zelf gaan proberen wat voor jezelf de beste dosis is. Ik stop ook wel eens een tijdje. (meestal simpelweg omdat het potje leeg is ;-) http://www.leefbewust.com/themas/magnesium_adhd.html
hier nog wat over hoeveelheden, maar dat is ook afhankelijk van je voeding.
Die website is trouwens mijn favoriete beginpunt, bij dit soort onderwerpen. (soms gaan ze wel wat ver, vooral bij maatschappelijke vraagstukken)

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Bedankt Jackd!!! Ik ga me er eens intens in verdiepen!!!

ik heb zelf asperger en ODD, en ben 14 jaar. ik ben zelf ook erg narcistisch en herken heel je verhaal... mensen met asperger hebben heel veel moeite met het begrijpen van emoties van andere mensen. hoewel dit bij ieder mens/kind met asperger anders is. ik zelf heb ook veel moeite met andere mensen die huilen, mijn moeder was vaak radeloos en begon dan te huilen. ik weet dan eerlijk gezegt niet hoe ik ermee om moet gaan... ik wil dat het liefste weglopen omdat ik niet weet wat ik moet doen op dat moment. dan wil ik het liefste alleen zijn. het is niet zo dat we nooit huilen, want (hoewel mensen me vaak als emotie loos bestempelen) ik kan s'avonds in mijn bed ergens vreselijk om huilen. maar dan wil ik wel dat niemand het ziet. we zonderen ons vaak en het liefste af. mijn ouders en psychologen zijn nog bezig met een behandel plan, daarom weet ik niet precies wat je er tegen kan doen. maar ik wil je met dit verhaal wel zorgen dat je je een beetje kan inleven (ik weet dat dat heel moeilijk is, vinden mijn ouders ook) dan weetje waarom, we dingen doen. oja, en over dat IQ is waar. ik heb zelf ook een IQ hoger dan het gemiddelde...
ik hoop dat dit verhaal je helpt, succes

(Lees meer...)

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Weet jij het beter..?

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

0 / 2500