Hoe kan het dat ogen wennen aan donker?

Bij licht leveren vooral de kegeltjes van het oog een bijdrage aan het zien. Dit bereik noemen we fotopisch zicht. Bij lagere lichtsterktes dan 0,03 cd/m² zijn dat vooral de staafjes. Dat bereik wordt het scotopisch zien genoemd. In het overgangsgebied werken staafjes en kegeltjes in gelijke mate en dit wordt het mesopisch zien genoemd. Wanneer men van een zeer lichte omgeving naar het donker gaat zullen eerst de kegeltjes zich aanpassen aan de veranderde lichtsterkte. Zij doen dit sneller dan de staafjes. Na ongeveer 10 minuten hebben de kegeltjes hun maximale lichtgevoeligheid bereikt. Hierna verandert de gevoeligheid van de kegeltjes niet meer zo sterk. Die van de staafjes gaat echter nog geruime tijd (tot wel 30 à 40 minuten) door.
Wanneer het donkerder wordt, maken de staafjes allereerst een chemische stof (rhodopsine) aan, die gevoelig is voor licht. Doordat deze stof aangemaakt moet worden, kan het even duren voordat je goed ziet in het donker. Na 1 minuut is de lichtgevoeligheid al met een factor 10 toegenomen en na 40 minuten al met een factor 25.000. Wanneer je vervolgens in een sterk belichte ruimte komt, wordt deze stof weer afgebroken.
Lange tijd in het donker leven is niet gezond. Uit onderzoek blijkt dat het je hersenen kan veranderen en het moeilijker kan maken om dingen te onthouden.
Daarnaast ga je vitamine D missen. Blootstelling van de huid aan UV -straling van de zon is de voornaamste bron van vitamine D.