waar komt de naam suiker vandaan?

Ontleend aan Oudfrans sucre ‘zoet medicijn’, eerder çucre en zucre zelf ontleend aan Italiaans zucchero ‘rietsuiker’, ouder zuccoro , een ontlening via de Italiaanse havens aan Arabisch sukkar dat (misschien via het Perzisch) ontleend is aan Middelindisch śakkarā, śakkharā ‘korrel(suiker)’, eerder Sanskrit śarkarā.

In de 1e eeuw na Chr. is ook Grieks sákkhar(on) en daaruit Latijn sacc(h)aron (later saccharum) aan het Middelindische śakkharā ontleend. Dat kan nog geen “echte” suiker geweest zijn, omdat het winnen van suiker uit suikerriet in Noord-India wrsch. pas in de 3e eeuw na Chr. bekend werd. Daarvóór moet het Indische (en dus ook het Griekse en Latijnse) woord betrekking hebben gehad op een soort uitscheiding van bamboeriet of op manna van de pluimes (Unger). Op het Latijnse woord is Frans bn. saccharin ‘betreffende suiker’ gebaseerd, waarvan zn. saccharine ‘zoetstof’ is afgeleid. Dat heeft het Nederlands ontleend als saccharine, later sacharine.

Rond 600 na Chr. beheersten ook de Perzen de techniek van het suiker winnen. Enkele decennia later leerden de islamitische Arabieren tijdens hun expansie suikerriet en suiker kennen. Zij verbreidden de teelt van suikerriet naar Egypte en in de 8e eeuw naar Andalusië, waar vormen als azúcar (dus inclusief het Arabische lidwoord) ontstonden, en vervolgens naar Sicilië (Siciliaans zúccaru); vandaar kwam het in het Italiaans terecht. Pas sinds de tweede helft van de 18e eeuw is het winnen van suiker uit suikerbieten bekend.