Hoe leg je iemand wiskunde uit als diegene er echt geen feeling voor heeft?

Lees dit eens:

Veel mensen ervaren wiskunde als ‘iets onbegrijpelijks’, ‘veel te moeilijk’ of als ‘iets voor nerds’. Toen ik nog wiskunde studeerde en iemand me vroeg wat ik voor studie deed waren de reacties op mijn antwoord steevast: “Oh, dat heb ik nooit gekund” , “Is dat niet moeilijk?” of zelfs: “Kun je dan wel een vriendje krijgen?” Slechts zelden reageerde iemand met: “Ah! Leuk vak!” En inderdaad, wiskunde kan zo leuk zijn! Niet iedereen heeft het talent om er in verder te kunnen gaan, maar vaak wordt overschat hoe moeilijk het is.

Wiskunde is één van de meest moeilijke vakken om iemand bij te brengen, niet alleen omdat het gewoon moeilijk IS, doordat het erg abstract is allemaal, maar ook doordat ze er vantevoren al min of meer instappen met het idee 'wiskunde is moeilijk 'of 'wiskunde kan ik toch niet'. Tenminste, dat idee heb ik sterk bij mijn dochter.
En als ze dan na uren praten eindelijk 'doorheeft' dat bij 2x=4 de x 2 moet zijn, je gaat vol goede moed verder en komt bij 2x=6, en ze merkt dat het dan ineens géén twee meer is, dan flipt ze. AAARGH. En da's dan alleen nog maar de básis !

Het enige dat je kan doen is het zo concreet en leuk mogelijk maken. Wat niet meevalt, want ze VINDEN het niet leuk. We hebben hier wat papieren pizza's zitten verknippen indertijd om de breuken er in te rammen, knikkers over Barbies verdeeld, touwtjes geknipt, legostenen gestapeld, weet ik veel. Grappig genoeg weet ze soms de simpelste sommen niet, BEHALVE als we voor dezelfde som niet appels of knikkers maar Euro's zeggen ; dan lukt het ineens wel.

Wat ik ook merk wat heel belangrijk is : die domme tafels en basissommen. Ergens in groep 4 hebben ze een tafeldiploma gehaald,maar waarom is me een raadsel, want ze zitten er nog slecht in. Net als de basis optellingen en aftrekkingen onder de 20 die je zo uit je hoofd moet kunnen opratelen. Als die basis er niet is, wordt het een vrij hopeloze zaak, ook mét rekenmachine. Je moet in de brugklas gewoon in één oogopslag zien dat 16-9 7 is zonder te hoeven rekenen, bijvoorbeeld,of dat je 49 kunt delen door 7.

Het is een stukje onwil, een stukje aversie, maar zeker ook een stukje gebrek aan basiskennis. Als die er eenmaal is (en dat is boven niemands niveau; het is gewoon dom stampen) kun je proberen het zo leuk en concreet mogelijk te maken. Maar makkelijk is het niet , en ze moeten er nu eenmaal wel wat tijd in stoppen. Wiskunde echt leuk maken is moeilijk, het kwartje moet gewoon eerst vallen. Maar vooral moeten ze na de speelse basisschool in de brugklas leren dat je sommige dingen gewoon stom uit je hoofd moet leren, zonder reden, zonder spelletje, gewoon stampen die hap. Dat is een klus op zich....

Overigens zijn er op Internet, onder andere via Studiewijzer, maar ook als je googelt zijn er veel (soms heel oude, dos-based) oefenprogrammaatjes te vinden. Ook een heel leuke site is onderstaande, waarin veel klassieke wiskundeproblemen op een leuke, concrete, beeldende manier worden uitgelegd.

Begin bij het begin, waar je ooit zelf bent begonnen. Als je zelf zo goed bent in wiskunde, is het dan moeilijk om samen het huiswerk door te nemen en de grondbeginselen van wiskunde bij te brengen?
En zijn ouders die de ballen verstand hebben van wiskunde en geen helpende hand kunnen toesteken.
Wat dat betreft heb je een paar streepjes vóór en zie ik het probleem niet.

Zelf ben ik altijd goed geweest in wiskunde. Ook ik heb wel eens les gegevens.
Kan het niet zo zijn dat je snel ongeduldig wordt als iemand iets niet begrijpt (in het algemeen). Dat het je niet snel genoeg gaat?

Niet iedereen is overal goed in. De een heeft moeite met wiskunde, de ander met taal, weer een ander (of dezelfde) heeft moeite met het onthouden van namen.
Ik denk dat een heleboel wel te leren is, maar iets waarvan men al moeite heeft zal hier meer energie in moeten steken en dan nog zal hij nooit de beste worden. Ergens energie in moeten steken en dan uiteindelijk toch niet "veel" verder komen kan frustrerend zijn voor diegene.

Je zoontje vind het waarschijnlijk wel heerlijk dat jij (de vader) hem wilt helpen. Probeer niet om daarnaast nog een prestatie-eis neer te leggen (niet meer dan nodig is om de school te halen). Wees ook geduldig als het je niet snel genoeg gaat. Als jij ongeduldig wordt (en/of als hij het niet begrijpt), krijgt hij het gevoel dat hij faalt, dat jij hem afwijst.
Blijf erbij en probeer een andere methode/wijze.

Ik ben visueel ingesteld en erg analytisch. Hij is waarschijnlijk anders en heeft dan ook een andere methode nodig.
Misschien spelenderwijs met sport of spel. Je zult hierin creatief moeten zijn.

Wie weet gaat hij het leuk vinden, net zoals jij dat vind. Misschien ook niet, dat is ook goed toch.

Toegevoegd na 2 minuten:
Vertel hem eens waar jij niet goed in bent, dan voelt hij zich niet zo alleen.

Zelf iets heel goed begrijpen is nog altijd heel iets anders dan deze kennis op een ander over te brengen.
Bij wiskunde is er een extra probleem dat velen daar geen
gevoel bij hebben. Onze leraar wiskunde zei tegen sommige leerlingen gewoon dat ze het vak zo snel mogelijk moesten laten vallen, omdat ze het nooit
zouden gaan begrijpen. Mmm hier maak ik je natuurlijk
niet vrolijker van.
Je hebt in ieder geval genoeg bagage om de stof van je zoon exact te doorgronden. wellicht vind je een manier
om de stof beeldend en minder abstract te maken met
voorbeelden etc. Je moet veel geduld tonen, vaak dezelfde dingen herhalen om te kijken of het is blijven hangen en niet te veel nieuwe dingen op 1 dag doen.
De volgende dag eerst de belangrijkste zaken herhalen,
want bij iemand die er geen feeling bij heeft, duurt het extra lang voor het in het geheugen ogeslagen wordt. Succes.

Bij mensen die het inzicht niet hebben, kan het met veel moeite toch lukken om het te halen(of in ieder geval voldoende om over te gaan).
Wat daarbij helpt zijn trucjes: visualiseer het, want dat is meestal het probleem: het is te abstract.

Gebruik bij zo'n vergelijking een weegschaal: beide kanten moeten even zwaar zijn. Bij bijvoorbeeld kansberekening: Een bak met ballen etc. Op die manier 'zie' je wat er moet gebeuren, en het zijn vrij simpele trucjes om het te halen.
Verder moet je ook focussen op de wiskundige elementen die iemand wel kan, zorg dat dat (vrijwel) foutloos gaat en dan haal je meestal hoog genoeg om bijvoorbeeld over te gaan.
Als laatste moet je er veel tijd in steken, wiskunde is ook een vak dat je moet DOEN!. Je moet een soort routine krijgen in het oplossen.

Maar bedenk verder ook dat iedereen een zwak punt heeft , en dat als hij hoog genoeg haalt om over te gaan/te slagen dat het dan goed genoeg is(als het niet beter kan). Dus zeg 'goed gedaan' als hij een 5 heeft ipv 'had het geen voldoende kunnen zijn' dat laatste werkt alleen maar demotiverend.

Als je al begint met Wiskunde is moeilijk geef je al de boodschap dat je een 'knappe kop'moet zijn om het te snappen.
Leg de toepasbaarheid van wiskunde uit.
Algebra vergelijk je bijvoorbeeld met de verhaaltjes sommen van de basisschool.
Goniometrie leg je uit met voorbeelden.
Bijv. Als ik in de tuin een perk en een rond grasveld met vijver moet aanleggen. Hoe zou je dat aanpakken?
Dan ga je de vormen als vierkant cirkel e.d. uitleggen. Dan kan het kind zich er een beeld van vormen.

Probeer deze aanpak een en verbaas je over de resultaten.

Ik denk dat je gewoon een goeie "leraar" moet vinden die bijles kan geven.
Dat zelf lesgeven loopt meestal toch vast op je ouder-kind relatie.
soms kan het wel helpen als je met 2 mensen aan de gang gaat.
maar voor de rest wiskunde is voor de meeste mensen het meest saaie en onbegrijpelijkste vak dat er bestaat
dus zal hij waarschijnlijk elke afleiding aangrijpen
om af te dwalen.
of je zoekt een good looking girl die goed in wiskunde is ;)
om hem les te geven.
waarschijnlijk is dat genoeg aansporing ;)))))

Persoonlijk had ik altijd een hekel aan wiskundeles. Ik heb de leraar ook wel eens "uitgedaagd " om een praktische toepassing van wiskunde te demonstreren. De man deed zijn best met een driehoeksmeting van een gebouw.

Later kregen we ook natuurkunde. Natuurkunde is veel meer toegepast, en de wiskunde die je nodig hebt is iets gemakkelijker dan de goniometrie en algebra in wiskundeles.

Mijn wiskunde "ogen " werden pas echt geopend bij statistiek en kansrekenen. Experimenten met dobbelstenen en balletjes in flessen en loterijen en verder waren er de steekproeven die je kon bereken op de waarschijnlijkheid.
Prachtige toegepaste wiskunde. Helaas komt kansrekenen en statistiek pas in laatste klassen in het voortgezet onderwijs.

Maar misschien is dit verhaal toch een aanmoediging dat op een gegeven moment de logica en de schoonheid van wiskunde toch tot iemand door kan dringen , al is het wat later...

het werkt over het algemeen het beste als je het aanschouwelijk maakt,de opgave 2X= 4 gaat vermoedelijk boven zijn pet omdat je zoon het verband niet ziet,en door dit zichtbaar te maken valt het vermoedelijk sneller op zijn plaats. bij wiskunde zal het niet altijd even eenvoudig zijn, vooral als je het zelf heel goed snapt is het moeilijk te begrijpen dat een ander het niet ziet,maar ook daar zijn er mogelijkheden.