Spiritueel gezien, wat is dat angst die houdt ons scheiden van het gevoel van heelheid met Goddelijke eenvoud?

Volgens een van mijn new-age boeken is alles ééen, ieder mens dier en ding (klinkt ergens logisch want alles bestaat uit hetzelfde basisdingetje: een bolletje bestaande uit atomen, neutronen en electronen) maar alles zou ook nog verbonden zijn met onzichtbare lijnen. Dat idee kun je god noemen maar allerminst eenvoudig. Als alles een is is er wel sprake van eenvoud. Als je daar op doelt: je moet er in geloven. Als ik het geloof (ik stel me voor dat ik onderdeel ben van alles en iedereen) lost het niets op: ik voel me nog net zo alleen.

Maar als je gelooft in de er-is-maar-een-god gedachte is god iets dat gescheiden is van de mens. Hoger zelfs, totaal machtig en het idee dat god in ieder van ons zou zitten godslasterlijk. Geen eenheid, ieder voor zich en los. Doe maar wat de boeken zeggen anders wordt je gestraft. Hiervan ga ik me ronduit kwaad voelen en als dat waar is dan zou alles nog ellendiger in elkaar steken dan als zielen niet bestaan.

Ik zou het liefst reincarneren omdat ik zoveel fouten heb gemaakt in mijn leven, ik wil een keer de juiste keuzes maken en mijn hart volgen. Maar ja, ik kan ook terug komen in een land waar meisjes besneden worden: dat lijkt me toch wel het ergste wat me kan overkomen. Ik bedoel: je vertrouwt je moeder die zegt dat het de dag van je leven gaat worden en dat het geen zeer zal doen. Gruwelijk, wie heeft, na zo'n verraad, nog een liefhebbend hart.

Dus om je vraag te beantwoorden: het lijkt me geen angst maar schaamte iets geloven dat niet waar is, alleen maar omdat je troost zoekt in een leven dat niet deugt.
Aan de andere kant: als het waar is is het ook niet erg dat je niet gelooft: als je dood gaat wordt je niet gestraft voor ongeloof, je had alleen jezelf er maar mee. Na de dood ga je vanzelf op in het goddelijke geheel (samen met alle anderen dus ook degenen die, in hun leven, zwarte harten hadden).