Vinden jullie dat je met je levenspartner alles kan overleven?

Wat bedoel je met "overleven" en "overwinnen".
Dat hun liefde blijft bestaan? Dat ze bijelkaar blijven?

Er zijn heel wat levenspartners de vernietiginskampen ingegaan, die van Hitler, die van Stalin, van Pol Pot, van Srebrenica. Overleefd hebben ze het niet.

Er zijn genoeg dingen waar een relatie niet bestand tegen is, vreemdgaan bijvoorbeeld.

Ik heb gekozen voor een partner en zij voor mij. Je kunt natuurlijk van te voren nooit weten of dat voor altijd is. Maar er vanuit dat het kapot gaat ga ik ook niet. Ik geniet van het moment wat er is. Niet meer niet minder. Wat morgen is, is een zorg voor later.

Dit zijn dingen waar je pas achterkomt als je het mee maakt.

Mét of zonder partner : je leven schotelt je altijd dingen voor, waarvan je hoopte, dat ze nooit zouden gebeuren.
En met of zonder partner : je zult dit moeten verwerken, het een plaats of plaatsje geven, en proberen er als een wijzer, en niet als een gedesillusioneerder/bitterder mens uit te komen.

Je partner doet dat op zijn manier, jij op de jouwe.
Soms zal het je een "samen sterk"-gevoel geven, soms zal het een wig tussen 2 partners kunnen drijven, tijdelijk, langdurig, of voor altijd.....

Ik geloof heel erg in : pas bruggen bouwen als ik tot mijn enkels in het water sta.
Je kunt in gedachten voor iedere situatie al bij voorbaat gaan bedenken, hoe je dat aan zal gaan pakken, maar denk maar aan John Lennon : "Life is what happens, when we are making other plans..."

Leef elke dag zoals hij komt - op "morgen" kan je immers tóch geen invloed uitoefenen. Wees bewust en intens gelukkig met elkaar, elke dag opnieuw.....

Nee dat kan niet. Weet je wat erg is: de dood. Die kan je niet overleven.

Als je mij vraagt of een relatie in stand blijft als het stormt, dan denk ik dat je het niet moet zoeken in termen van 'liefde' en 'houden van'. Maar meer in termen dat je partner je 'mate' is, d.w.z. iemand die jouw steun en toeverlaat is en vice versa. Liefde is niet voldoende, liefde is een tijdelijk plakmiddel, dat je in staat stelt een relatie te ontwikkelen nadat je bent gaan samenwonen. Net zo als trouwen een middel is om jouw relatie te ondersteunen in de eerste jaren, waarin je misschien nog wel eens vluchtgedrag voelt opkomen.

Men heeft tegenwoordig een verkeerd beeld, te romantisch en teveel het accent leggend op sex, van een relatie. Dat blijkt onvoldoende, gezien het aantal relaties dat op de klippen loopt.

Het antwoord op jouw vrag heeft dus meer met de individuele 'karakters' te maken van de 'liefde ' voor elkaar.
Mensen die ontzettend veel van elkaar houden, maar ket karakter missen vergaan subiet in de storm van het leven

Het zou heel mooi zijn als mijn partner en ik samen alles kunnen overleven, maar ik ben er, zelfs na de 40 jaar dat wij elkaar kennen, niet van overtuigd!
Soms maak je iets heel verdrietigs mee, wat je ieder op je eigen manier moet verwerken, het is dan echt de vraag of je, als je langzaam uit je eigen "dal kruipt", nog verder kunt met elkaar. In ons geval ging dat toen niet zomaar, omdat wij allebei veranderd waren. Gelukkig zijn we daarna weer naar elkaar toe-gegroeid.

Wat de toekomst brengt weet ik natuurlijk niet, dat is natuurlijk afwachten, maar ik ga er niet van uit dat onze relatie alles kan overleven.
Ontrouw bijvoorbeeld, vind ik niet acceptabel. Voor mij voelt dat echt als verraad!

ik heb al vele tegenslagen met mijn partner gehad, maar we zijn nog steeds gelukkig samen. als hij zou vreemdgaan zou ik het absoluut niet accepteren, ik zou het ook niet gek vinden als hij dat van mij ook niet zou kunnen accepteren.

Je weet nooit van te voren wat je zult meemaken en je weet evenmin van jezelf of van je partner hoe je je in een crisis zal gedragen.
Als je samen een of meer dieptepunten hebt doorstaan neemt de kans wel toe dat je een volgende doorstaat, maar mensen en relaties kunnen (en zullen) ook veranderen; als een van jullie b.v. (wat niet te hopen is) een hersenletsel zou oplopen kan zelfs de persoonlijkheid totaal veranderen.