Sommige mensen herkennen deze situatie vast: je hebt een partner waar je van houd..

Een goede relatietherapeut in de arm nemen, en proberen te redden wat er te redden valt!

Pfff... moeilijk. Ik herken het zelf niet, maar kan me voorstellen dat je elkaar niet kwijt wil. Je houdt nog van elkaar en kunt eigenlijk niet met en niet zonder elkaar leven. Misschien is het een idee om te gaan latten? Al is het maar tijdelijk, om te kijken of er dan wat meer rust in de tent komt.

Door wat afstand te nemen zie je vaak duidelijker hoeveel je van elkaar houdt en waar de schoen wringt. Misschien geeft het een nieuwe visie op de problemen en op elkaar, die in 't voordeel kunnen werken. Ook zie je hopelijk duidelijker waar de wrijvingen en misverstanden vandaan komen en hoe je ze zelfs kunt voorkomen.

Het is absoluut zonde om het op te geven samen, zeker wanneer er nog steeds sprake is van (genoeg) liefde. Maar als mensen zo doorgaan kan de liefde uiteindelijk wel wegebben, en dan is er weinig geen keus meer.

tja als je allebij ook nog steeds voelt dat je niet zonder de ander kan ben je nog niet klaar, en krijg je spijt van een breuk.
laat elkaars woorden wat makkelijker wegglijden na de ''dat heb ik niet gehoort postvak in''
laat elkaar even, heb het er ook niet elke dag over.
volgende week schijnt de zon weer.

als het goed is heb je met deze man een kind verloren.
(nou ja niet goed natuurlijk maar je snapt wel wat iok bedoel)
er is niemand op de hele wereld die dat verdriet en die pijn beter begrijpt dan hij. stoot het niet af. en red wat je heb.
het is geven en nemen leven en laten leven.

Het klinkt misschien banaal, maar - ga op zoek naar de OORZAAK van de wrijvingen.

Beide partners zitten ergens mee. Dat speelt continu mee op de achtergrond. Het is lang onderdrukt, en nu komt het boven.

Het ligt voor de hand dat dat "iets" het ruwe overlijden van jullie zoon is. Maar er kan best meer meespelen. Dat kunnen jullie alleen zelf ontdekken. Met iemand die jullie begrijpt. Die iemand kan een relatietherapeut zijn, maar het kan ook een goede vriend zijn.

Is het het overlijden van jullie zoon dat te lang is weggedrukt en nu weer naar boven komt? Is het iets anders dat door het overlijden van jullie zoon naar de achtergrond is geduwd, maar nu weer aan de oppervlakte verschijnt? Is het iets anders? Alleen jullie kunnen erachter komen.

Wat ik hier zie, achter mijn beeldscherm, is een vrouw die worstelt. Ik zie een vraag langskomen over de straf van dronken chauffeurs, toen en nu. Een tijd later zie ik een vraag voorbijkomen over een medium, met een hint dat je in contact wilt komen met een overledene. Dus je zoon speelt mee, dat komt kennelijk boven.

Of dat de werkelijke oorzaak is? Het ligt wel voor de hand. Maar voor hetzelfde geld is het een afleidingsmanoeuvre van je geest.

Jullie zullen het antwoord in ieder geval binnenin jullie zelf moeten zoeken. Jullie veroorzaken die irritaties zelf. Zoek naar het waarom. Zoek naar "de irritatie achter de irritatie". Als je die kent, kan die er hopelijk uit. Misschien met vuurwerk, misschien met de opluchting van een flinke huilbui. Daarna kunnen jullie hopelijk verder.

Sterkte, en heel veel succes.

Ga met elkaar praten en neem tijd voor elkaar. Het is niet meer dan normaal dat als je met elkaar samenleeft dat er ook wrijvingen ontstaan.
Probeer ook te begrijpen dat jullie beiden niet stil zijn blijven staan nadat jullie elkaar hebben leren kennen. Jullie zijn allebei door ontwikkeld. Daar moet je een weg in leren vinden.
Het belangrijkste is dat je met elkaar blijft praten. Dat kost tijd heel veel tijd. Maar het is de enige manier om uit te vinden waar jullie uiteindelijk botsen.
Succes daarbij, allebei.

Openheid, eerlijkheid en een duidelijke, heldere communicatie naar elkaar toe. Want vaak komen de misverstanden en de wrijving, door niet ècht te zeggen wat men voelt en bedoeld.

blijf vooral communiceren en de ander in zijn of haar waarde te laten. Probeer te begrijpen hoe het voor de ander is. En vooral niet proberen de ander te veranderen

Ik ga een gewaagde gok doen, maar ik stel mij zo voor dat je graag gelukkig wilt zijn... met JEZELF. Het lijkt mij dat dát het belangrijkste doel is (ik kan het mis hebben natuurlijk).

Ik denk daarom dat de grootste misvatting al ligt in deze regel:

"[...] en beseft dat je weliswaar niet zonder elkaar kunt leven"

Als jij van mening bent dat je 'niet zonder elkaar kunt leven' impliceert dit voor mij dat je het geluk van je leven laat afhangen van je partner en dat je er bijna van overtuigd lijkt te zijn dat je zonder je partner niet in staat zou zijn om gelukkig te kunnen zijn.

Nog een misvatting die hier gesuggereerd wordt (welliswaar niet door jou):

Dat het 'zonde' zou zijn om op te geven.

Wie heeft toch ooit bepaald dat je relaties maar stug door moet zetten, ondanks dat je ongelukkig bent met een relatie?

Nou wil ik absoluut niet suggereren dat je dan maar je relatie moet opgeven, maar in ieder geval wel dat je de notie los zou moeten laten dat je zonder iemand anders niet gelukkig zou kunnen zijn en dat opgeven zonde zou zijn. Onzin.

Misschien dat in die filosofie juist wel de crux van het probleem ligt: gebrek aan zelfvertrouwen (lees: erop durven vertrouwen dat je jezelf ook prima zou kunnen redden) en te afhankelijk zijn van elkaar.

Het kan absoluut de moeite waard zijn om inspanningen te verrichten om je relatie te behouden,zoals bijvoorbeeld (relatie-) therapie, maar het belangrijkste is het besef dat je gelukkig moet zijn met jezelf.

Verder sluit ik mij aan bij het antwoord van Rotaluclac.

Een relatie is eigenlijk een spelletje landjeveroveren.
Als je al weer een tijdje bij elkaar bent, dan is het nieuwe eraf, de verliefdheid is weg en er komt liefde voor terug.
Nieuwe ronden nieuwe kansen.
Wat heb jij en wat heb ik?

Juist doordat je van elkaar houdt, is er strijd.
Zou je niet van elkaar houden, dan zeg en doe je niets, waarom zou je.
De vrouw ziet ineens(als de rose bril af is)kleine gebreken bij hun man, die eerst heel niet opvielen.
Knoopjes los, schoenen niet goed gepoetst, ruimt z'n rommel niet op , laat zijn koffiekopje staan enz.
De man vindt dat er te laat gegeten wordt, vaat staat er nog, er is nog steeds geen koffie, gezeur over boodschappen doen terwijl de kast nog vol staat enz.
Wie luistert naar wie?
Opnieuw worden de paaltjes verzet, net zo lang tot er weer een evenwicht is.
Dan komt er weer rust in de tent.
Totdat je het weer gewoon bent en begin alles weer opnieuw.

De vuilis staat nog niet buiten, je moet nodig naar de kapper, schuur opruimen, tuinpad opnieuw leggen, eindelijk een keer behangen, band plakken, enz.
Ja, wat is dan wijsheid???????

lieve congoleo, waar wringt de schoen, wat wordt er tussen de regels door gezegd tegen elkaar.
Ga eens rustig met elkaar zitten en deel wat jouw echt dwars zit en waarom, en luister ook naar je partner, wat hèm dwars zit, zonder elkaar in de rede te vallen. Maak het bespreekbaar, zonder boos te worden, alleen dàn zul je elkaar begrijpen.
Misschien is het een goed idee om samen ergens heen te gaan, waar je lekker kunt zitten met een glaasje wijn erbij eventueel !
Het heeft ons ( na 33 jaar) in ieder geval wel eens geholpen ;-)

mijn advies hierin is erg cliché maar ik hoop dat het wat is:
Ga er samen een weekje uit, zonder kinderen, zonder telefoon, en ga samen een goed gesprek voeren.
Omdat je in een andere omgeving bent, kan je misschien wat meer rust vinden om te praten, waardoor je alle energie in elkaar kan steken.
Ik neem aan dat je vraag gebaseerd is op je persoonlijke situatie, daarom van mij sterkte!

Jullie houden van elkaar !!!
Ga eens iets doen wat je voorheen nooit deed , en vertel het elkaar ...